MIjn bevalling verhaal

Het is alweer 6 jaar geleden dat Sam werd geboren. Sommige dingen van mijn bevalling ben ik alweer vergeten of doen er niet echt meer toe. Maar 1 gevoel blijft. En ik denk dat ik daar ook nooit vanaf zal komen.Bij het zien van andere bevallingen en foto's van moeders op hun kraambed komt het steeds weer terug. Het gevoel van niet echt een bevalling te hebben mee gemaakt. 

Ik neem je even mee naar mijn bevalling. Ik had een perfecte zwangerschap, ik voelde me zo goed, ik denk dat ik me nog nooit zo had gevoeld en me ook nooit meer zo zal voelen. Ik kon de hele wereld aan. Fantastisch!

Helaas kreeg ik de laatste maanden wat last van een hoge bloeddruk wat er voor zorgde dat ik onder behandeling in het ziekenhuis kwam te staan. Eigenlijk vond ik dat niet zo erg want ik vond het een fijn idee om zoveel controles te hebben en zoveel echo's.Uiteindelijk toch bij de 39 weken gekomen en toen aangegeven dat ik absoluut niet voorbij de 40 weken wilde gaan , en dan graag ingeleid wilde worden. Dus zo gezegd, zo gedaan. Op 28 April werden om 8 uur mijn vliezen gebroken en kreeg ik een kamer waar ik weeën op wekkers kreeg. Dus de verwachting was toch wel dat ik die dag of die avond zou gaan bevallen. Niets was minder waar, de weeën kwamen maar heel traag op gang en de dag vloog voorbij. Einde dag zaten we pas op een 4 cm , de weeën op wekkers gingen omhoog , en ik kwam in een weeën storm terecht. Veel rug weeën maar best nog te houden. Sam in mijn buik had het daar in tegen wel steeds moeilijker , zijn hartslag werd continu gemeten en hij bleek het best moeilijk te hebben. Ik had meerdere keren in de nacht alle zusters in de kamer staan om Sam zijn hartslag te meten. Ook ik kreeg het moeilijker en om de nacht goed door te komen en mijn energie te kunnen sparen kreeg ik een ruggenprik.  Eindelijk kon ik even slapen. Helaas dook na een paar uur slaap in de nacht Sam zijn hartslag helemaal weg en wilde ze zijn bloed gaan afnemen. Dat doen ze dus via je onderkantje, ze maken een sneetje in het hoofd van je kindje om zo het zuurstof gehalte in het bloed te kunnen checken. Sam was hier alles behalve blij mee , en dook steeds weg. Dit hebben ze dus 3 keer opnieuw moeten doen. Ik kan je vertellen, dat is echt niet leuk!

De ochtend naderde en ik de ruggenprik raakte uitgewerkt. Ik had nog steeds maar 7 cm ontsluiting maar kreeg inmiddels wel persdrang. De gynaecoloog werd er bij geroepen. Het was nu 24 uur geleden dat ze mijn vliezen braken. En zoals ik had geleerd moet een kindje wel geboren worden binnen 24 uur na het breken van de vliezen. Dus ik werd eigenlijk steeds ongeruster. De gynaecoloog kwam praten met mij voelde aan mij buik en vroeg wat ik wilde. Tsja, wat wist ik nou. Ik wilde dat hij geboren werd. En na 24 uur het liefst op eigen kracht natuurlijk, via de "normale" weg. Omdat hij er van overtuigd was dat Sam maar ongeveer 7 pond zou zijn vond hij het verantwoord om de weeën op wekkers nog 1 keer heel hoog te zetten en dan met 9 cm te gaan persen. 

Dus dat deden we. De weeën werden enorm en ik was er bijna niet meer bij. Tot er opeens 10 man in mijn kamer stond, alles werd los gekoppeld en ik naar de ok werd gereden. Sam zijn hartslag daalde te snel en ze wilden hem meteen er uit halen. 

Na 28 uur bevallen , kreeg ik toch een keizersnee.

En daar was hij.  Mijn Sam. 4720 gram...

De keizersnee ging snel en goed! Mijn vriendin was erbij en maakte foto's en mijn broer was er om Sam als eerste vast te houden.  Ik was super gelukkig! En mega blij dat hij helemaal gezond ter wereld was gekomen. Ik was snel terug op mijn kamer en de dag was super. Maar toen werd het avond en nacht. Ik was alleen met mijn kraamtranen. En overal op de gang hoorde ik vrouwen "echt" bevallen. Die kreten bij het persen , het zuchten en dan die baby huil als hun kindje op hun borst werd gelegd...Ik heb gehuild, 4 dagen lang, elke keer als ik weer een "echte" bevalling hoorde. Want dat had ik niet mee gemaakt en zal ik nooit meer mee maken ook.En dat gevoel raak ik dus nooit meer kwijt. Ik ben nu 42 , dus een tweede kindje zit er niet in. Dus die "echte" bevalling gaat het niet meer worden. 

En begrijp me niet verkeerd, ik ben mega blij dat ik überhaupt gezegend ben met het krijgen van een kindje, maar het is gewoon een gevoel wat steeds blijft terug komen...