Mijn bevalling van Xavi

37 weken en 4 dagen was ik zwanger. Om 1:30 werd ik wakker in een nat bed. Ik dacht meteen, zijn dit mijn vliezen? En inderdaad, ik stond op en het stroomde langs mijn benen. ‘Ruub ik denk dat het gaat beginnen!’. Een kwartier later begonnen de weeën al. Top laat maar komen dacht ik! Om ongeveer 4:00 was de verloskundige er en vertelde mij dat ik al 2 centimeter ontsluiting had. (Al?? Ik dacht: pas 2 centimeter.. oké ik moet nog even!). Maar goed het was nog prima te doen. En inderdaad. Ongeveer elk uur netjes 1 centimeter. Gelukkig vertelde ze dat ik alvast kon douchen en zo best in bad mocht gaan. Om 7 uur was de verloskundige weer bij ons thuis samen met een stagiair. De weeën waren inmiddels al zo heftig geworden en ik moest ook al een paar keer overgeven. Ik hoopte dan ook op een wonder maar oké nog even volhouden, we zitten op 4 centimeter. Beide bleven ze bij ons thuis. Na 2 uur werd er weer even gekeken en vertelde ze mij: het gaat super, 6 centimeter! Toen zakte de moed even in mijn schoenen.. Moet ik nog 4 uur deze pijn verdragen! Er leek geen einde aan te komen, ik strompelde van het bed naar het bad naar de douche etc... tot het om 11 uur niet meer te houden was en inderdaad! Ik had volledige ontsluiting en mocht gaan persen. Wat een opluchting !! Ik riep ook: ‘yes hier ben ik zo blij mee’! En de tranen liepen over mijn wangen. We begonnen op bed maar toen ik tussendoor naar de wc ging wilde ik de wc niet meer af! Ze tilde mij op de baarkruk zodat ik kon blijven zitten want dit voelde voor mij toch het natuurlijkst. Na een paar keer persen vertelden ze mij dat het super ging in een vlot tempo. Onder mij werd een spiegel gehouden zodat ik mee kon kijken. Tijdens elke wee zag ik al zijn hoofdje! Alleen het laatste zetje lukte telkens net niet! Ik werd ontzettend aangemoedigd en dit gaf mij steeds de kracht om alles te geven. uiteindelijk duurde het toch wat te lang en gingen we het nog een keer op bed proberen. Daar liep ik heel onhandig met zijn hoofdje tussen mijn benen naar mijn bed. Na 4 pers weeën en wat hulp kwam hij er letterlijk met een splash uit. De verloskundige zat helemaal onder! Maar wat een opluchting en wat een ervaring. En alle clichés zijn waar. Ik dacht nooooit meer. Hoe kun je nu meer kinderen willen! Maar echt.. de erge pijn vergeet je en het is alleen nog maar een herinnering waar ik toch goed op terug kan kijken! Onze lieve Xavi geboren om 11:55