Mijn bevalling van Vik

In een eerdere blog vertelde ik dat ik ziek was in mijn zwangerschap. Dat schreef ik toen ik 24 weken zwanger was van mijn zoontje Vik. Die hele zwangerschap ben ik ziek geweest, al werd het spugen gelukkig wel iets minder aan het eind. Lopen kon ik toen niet meer vanwege erge bekkeninstabiliteit. 

Vanaf 36 weken was ik onder controle van het ziekenhuis omdat ik bij mijn eerste bevalling een keizersnede had. Dit keer wilde ik natuurlijk bevallen, maar was daardoor wel ‘medisch’.

Met 38.2 weken belde ik het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was hoog, ik zat vol vocht en zag sterretjes. Reden voor een check dus. Mijn man zei nog gekscherend, ‘zullen we je koffertje maar gelijk meenemen?’. Maar ik zag daar het nut niet van in. Er vast wel niks aan de hand zijn, we zijn zo weer thuis. Aangekomen in het ziekenhuis deden ze alle checks. De baby deed het heel goed, mijn bloeddruk was wel hoog en ik had eiwitten in mijn urine. Hierom wilden ze toch dat ik bleef. Ze wilden een 24uurs urinecheck. 24 uur lang mijn urine opvangen en kijken hoe de eiwitten dan waren. Manlief kreeg dus gelijk en mocht alsnog mijn koffer ophalen. Oops, vaker naar hem luisteren misschien haha! Het was best gezellig in het ziekenhuis. Vanwege de Corona-maatregelen mocht er geen visite komen. Maar mijn vriendin werkt op de afdeling waar ik lag en toevallig had ze toen ook dienst. Ik vermaakte me dus wel! Na 24 uur kwamen ze mij vertellen dat ik inderdaad echt zwangerschapsvergiftiging had en dus ingeleid zou moeten worden. Het kon niet diezelfde avond vanwege drukte. Maar de dag erna (woensdag) savonds zou ik een ballonnetje krijgen. Dat vond ik wel even echt een klap. Onze dochter Suus is met 38.2 gehaald en was er zelf echt nog niet klaar voor waardoor ze een klaplong kreeg en op de intensive care belande. Dit wilde ik niet ook meemaken met ons zoontje! Maar het moest ik toch gebeuren.

Die woensdag avond werd er een ballonnetje ingebracht. Het kon nog wel een poos duren voordat het zou beginnen, dus mijn man ging nog gewoon thuis slapen. Suus was ondertussen al bij mijn moeder, dus als er wat was kon hij gewoon komen. Die avond begonnen de weeën al. En om half 1 snachts waren ze al best heftig. Een uur lang heb ik onder de douche de weeën staan opvangen. Het waren non-stop rugweeën, geen pretje. Om half 2 kwam de verloskundige maar even kijken hoe het ging, omdat de weeën al zo heftig waren. 2 cm! Het ballonnetje ging eruit. Nou, als ik zo doorging zou hij in de middag wel geboren worden zei ze. Wat een fijn vooruitzicht! Ze braken mijn vliezen zodat het allemaal goed zou vorderen. Smorgens kwam mijn man weer vroeg naar t ziekenhuis. Elke wee keerde ik helemaal in mijzelf. Ik hoorde niemand, zag niemand en focuste me alleen op dat moment. Op dat moment waren de weeën al mega sterk. Snel achter elkaar en allemaal rugweeën. Eind van de ochtend zat ik op een krappe 3 cm. Dit schoot niet op en ging toch echt minder snel dan ze dachten. Ik vroeg om een ruggenprik en die werd al vlot gezet. Even was dat een verlichting, maar al heel snel kwamen de weeën er weer doorheen. Ik kreeg flinke koorts door de ruggenprik en de baby zijn hartslag ging enorm de lucht in. Eind van de middag zeiden ze dat het nu allemaal zó intens was dat ze dachten dat ik al bijna volledige ontsluiting had. Helaas, toen ze gingen meten was het nogsteeds een krappe 3 cm. In al die uren was het níks gevorderd. Huilen! Mijn koorts werd ondertussen steeds hoger en de hartslag van de baby ook. Er werd besloten dat het niet langer meer kon. Hij moest eruit. Op naar de OK dus voor een spoedkeizersnede. Niet veel later was hij daar, onze Vik! Ik was bekaf, op. Maar zo apetrots! Het was al laat dus we gingen lekker slapen. De volgende ochtend kwam de kinderarts. Ze vonden dat Vik oppervlakkig ademde dus wilden hem opnemen op de kinderafdeling om goed te observeren en bloed af te nemen. 

Ik stortte in. Daar gingen we weer. Wéér werd mijn baby bij me weggenomen. Het viel mij zwaar. We wisten niet wat er aan de hand was met Vik. Ze propten naalden in zijn arm om bloed af te nemen, hij lag aan de monitor. Ik kreeg een dejavu van toen met Suus. Eind van de middag kregen we het fijne nieuws dat alles goed was met Vik! Hij mocht weer bij mij zijn. Die volgende ochtend mochten we als compleet gezin heerlijk naar huis. Wat waren we trots en blij!

We hadden een heerlijke kraamweek met de liefste kraamzorg ooit. Ondanks de Corona-tijd hebben wij zo genoten. 

En nu, nu is Vik alweer 14 weken bij ons!