Mijn bevalling van Pip

Bevallen. Zo verschillend voor iedereen! Waar de één een horror bevalling heeft gehad, en waar het bij de ander  soepel is verlopen. Ik hoorde zoveel verschillende verhalen, dus eigenlijk liet ik het maar in het midden hoe mijn bevalling zou gaan. Natuurlijk had ik mij ingelezen, en een hele fijne verloskundige die al mijn vragen beantwoorden. Zo'n control freak als dat ik ben, toch had ik geen geboorteplan. Omdat ik mij er heel bewust van was, dat het (bijna) nooit gaat zoals je hoopt of verwacht. 

Ik was eigenlijk heel nuchter de weg naar mijn bevalling toe. Ik had geen angst, eruit moest ze er toch wel. En zoveel vrouwen doen dit elke dag, dus dit moest mij ook gaan lukken. Mijn zwangerschap was helaas niet van wat ik had gehoopt (hier komt een uitgebreide blog over.) Kort samen gevat, ik heb 28 weken gespuugd. Dus stiekem keek ik uit naar mijn bevalling. Niet alleen om van mijn misselijkheid af te zijn, maar ook de simpele feiten van je sokken weer normaal aan kunnen doen.

Met 35 weken kreeg ik lichte weeën, deze zijn gelukkig weer gestopt! En waarvan ik had gedacht dat Pip eerder zou komen, liet onze dame behoorlijk op zich wachten. Sterker nog, deze dame had gewoon geen zin om uit zichzelf te komen. Met 41.2 weken ben ik ingeleid. 

Ik kwam uit de douche en moest mij nog aankleden. 'Hoor jij dat getikt ook?' zei ik tegen Dave. 'Ja, waar komt dat vandaan?'. (Ondertussen deed Dave de tv uit, en stonden we samen te luisteren waar het vandaan kwam.) Ik stond naast het bed en na 5 minuten welgeteld kwamen wij er pas achter dat dat getikt mijn vruchtwater was wat op de grond druppelde. Mijn vliezen waren gebroken!

Op zondagavond 22 september waren mijn vliezen gebroken. Zou het dan toch?... Mijn inleiding stond gepland op maandag 23 september. Die avond zijn wij gewoon gaan slapen, we zouden wel zien wat er zou gebeuren. Veel spannender dan dit wordt het niet, want er gebeurde niks. Mijn vruchtwater bleef doorzichtig, dus so far so good.

Op maandag 23 september werden we om 16:00 uur in het ziekenhuis verwacht. En natuurlijk toen wij vertrokken van huis was de lift kapot! Joepie. 7 etages naar beneden lopen met je dikke buik. Ik vond het zo'n maf idee dat we met een lege maxi cosi weg gingen, en dat je weet dat je met een gevulde maxi cosi terugkomt.

Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik eerst wat onderzoeken. En toen werd er een ballon geplaatst. Ik had al 1 cm ontsluiting, dus de ballon moest eerst zijn werk gaan doen. Na een uur zei ik dat ik even moest gaan plassen. Ik mocht van het bed en naar de wc. Ik zat op de wc en ineens moest ik weer enorm spugen. Ik riep Dave, en Dave de verpleegkundige. 'Je ging toch alleen plassen?'. Ja, dat dacht ik ook zei ik. Inmiddels was de ballon er ook uitgekomen, en zat ik op 3 cm dus we mochten naar de verloskamer.

Ik dacht nog, zo dit gaat lekker! En toen begonnen de weeën om de 5 minuten. Helaas was het nog niet genoeg, en zouden ze pas de volgende dag starten met weeën opwekkers zodat ik nog de nacht goed mijn rust kon pakken. Dit werd hem niet. Ik moest constant aan de CTG blijven, maar de weeën opvangen op bed lukte mij niet. Ik heb de hele nacht onder de douche gezeten, en dan zetten ik de douche uit en ik dacht 'oké, het gaat wel weer'. En dan OHNEE, TOCH NIET. En weer terug onder de douche. Dave had ik naar bed gestuurd, want als ik pijn heb cocon ik mij in mijn eigen wereld.

In de ochtend kwam de verloskundige weer. 'Je zit nu op 5 cm'. Nee, dit kan niet dacht ik. Het proces verliep zó langzaam in mijn beleving. Toen gingen ze startten met de weeën opwekkers. In het begin ging het goed, maar op een gegeven moment werd het zo heftig dat ik mijn ademhaling niet meer onder controle kreeg. Ik had mij van te voren voorgenomen dat ik het wel zou zien qua pijnstilling. Op dat moment koos ik voor een ruggenprik. De anesthesist was er gelukkig vrij snel, de ruggenprik verliep soepel en goed. Tijdens de ruggenprik hoorde ik de verpleging tegen Dave zeggen 'ga maar even zitten'. In mijn ooghoek keek ik naar Dave, en die was dezelfde kleur als de jas van de dokter WIT! Haha! mannen, soms begrijp ik wel waarom vrouwen 'moeten' bevallen. ;) 

Die ruggenprik was heel fijn. Ik kon even bijkomen. Ondertussen kwam mijn moeder langs en mijn schoonmoeder. Ook kon ik eindelijk even een beschuitje eten. Toen ben ik in slaap gevallen, en toen ik wakker werd zei ik 'Ik moet poepen'. Waarop mijn moeder zei; 'Uhm, dan moet jij niet poepen wijfie'. 

Op een gegeven moment kon ik niet anders dan mee persen. 'Dave, je moet nú iemand halen!' zei ik. Zo gezegd zo gedaan. Dave vloog de gang op, en binnen no time stond de kamer vol met mensen. De verloskundige voelde, en daar was het verlossende woord 'je hebt 10 centimeter ontsluiting, we gaan beginnen'. En zo verlossend als het voelde, toch ook weer niet. Beginnen? Hó even, gaat iemand mij nog vertellen wat ik moet doen? Waarop de verloskundige zei; Dat weet jij snel genoeg wat je moet doen! 

Ik zag de tafel met scharen en dacht echt oh nee. Waarop de verloskundige nog zei 'Die heb ik niet altijd nodig hoor meisje'. Oké, geruststelling dacht ik.

En toen begon het persen. Mán, wat intensief! Maar geloof me, het fijnste gevoel van de bevalling. Helaas daalde Pip haar hartslag. En die kon op een gegeven moment niet meer gemeten worden, dus ze moest komen. Dus de scharen die daar lagen, jup die waren toch voor mij. Ik heb er echt niks van gevoeld of gehoord. Uiteindelijk na 20 minuten persen is Pip gehaald met de vacuüm  pomp. 

En daar was ze ineens... Onze lieve Pip. Zó onwerkelijk! 

Inmiddels waren we 27 uur verder en de minuten daarna waren zo bijzonder. Er gebeurde nog steeds veel om ons heen. (Denk aan die fijne hechtingen bijvoorbeeld) De kinderarts kwam gelijk om Pip te checken, want Pip bleek een dysmatuur te zijn. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar Pip haar geboortegewicht was te laag voor het aantal weken zwangerschap. Pip woog 3185 gram en ik ben bevallen met 41.2 weken. Gelukkig was ze helemaal gezond!

Ondanks dat mijn bevalling er niet een uit een boekje is, kijk ik er super tevreden op terug. Mede door het fijne personeel in het ziekenhuis en de zorg. Het was het allemaal méér dan waard. En ik zou het zo overdoen, echt. 

Liefs, Jessie