Mijn bevalling van Lucca - Deel 2

Vorige week plaatste ik het eerste gedeelte van mijn bevallingsverhaal. Lees deze hier terug: https://www.mamaplaats.nl/blog/bevallingsverhalen/mijn-bevalling-deel-1-welkom-lieve-lucca

Dat je bevalling bijna altijd anders verloopt dan dat je van te voren had bedacht - of in mijn geval gehoopt - is een feit. Tóch had ik van te voren niet kunnen bedenken dat het zo anders zou gaan dan wat ik al maanden in mijn hoofd aan het afspelen was. Dat ik geen troep ik mijn lijf wilde en me hier nu toch aan over moest gaan geven was lastig. Maar het moest. Het was niet meer te houden. Melvin drukte voor mij op de knop voor hulp en pas na een minuut of 20 stond daar een onwijs jonge coassistent. Een jongen die duidelijk nog nooit van zijn leven een bevalling had gezien en voor het eerst meeliep op deze afdeling. Stond ik daar, in mijn blote kont en nog steeds enorm vruchtwater aan het verliezen. Ik voelde me ellendig. Iedereen zegt altijd dat je alle schaamte voorbij bent zodra je gaat bevallen, nou op dat punt was ik zeker nog niet. Gelukkig nam hij snel contact op met de andere verpleegkundigen op de afdeling. Toen ik aangaf dat ik graag de ruggenprik wilde kwamen ze aan met enorm papierwerk. Ik liet Melvin dit zo snel mogelijk afhandelen en er kwam een soort van opluchting over me heen. Over 5 minuten zou de pijn afnemen, dan zouden ze de ruggenprik komen zetten. Dacht ik…. 10 minuten gingen voorbij, 30 minuten gingen voorbij. Nog geen anesthesist te bekennen. Bellen… ‘’binnen nu en 15 minuten komt er iemand langs’’. We passeerden het uur… 1,5 uur later kregen we de mededeling dat het nu toch echt niet meer lang kon duren. Dit waren oprecht de langste 1,5 uur van mijn leven. Als je je eenmaal ergens bij hebt neergelegd en ervanuit gaat dat de pijn binnen 5 minuten zal afnemen dan voelt iedere seconden langer wachten als uren. Maar daar was het team eindelijk. Er bleek een dienstwissel te zijn geweest. Over waardevolle zorg gesproken…

Mijn rug weeën waren zo heftig dat ik helemaal niks van de ruggenprik heb gevoeld. Gelukkig. En wát was het fijn. De pijn was niet helemaal weg maar ik kon weer praten en vooral ademhalen. Ik mocht niet meer uit bed maar om de ontsluiting een beetje op weg te helpen moest ik wel in de meest bizarre posities plaats nemen op het bed. Ja hier zijn foto’s van, nee deze laat ik jullie niet zien. Heel charmant. Ik werd na 2 uur gecontroleerd en ik had inmiddels 8cm ontsluiting. Fantastisch! Er kwam een team van verloskundige aan mijn bed en ik kreeg de vraag of ze de bevalling mochten filmen. Ik was een van de weinige die de keuze had gemaakt om toch voor een vaginale bevalling te gaan ondanks de stuitligging en de geschatte grootte van Lucca. Én ik zou op handen en knieën bevallen. Ik stemde in en was me mentaal aan het voorbereiden op de bevalling.

Helaas bleek na 2 uur dat ik nog steeds maar 8cm ontsluiting had en we waren inmiddels 18 uur verder. Plan B moest besproken worden. Een keizersnede. Ik smeekte om een extra uur en die kreeg ik. Alle verpleegkundige waren ontzettend begripvol en hoopten met mij mee dat het snel zou vorderen. Helaas was er geen verandering en kwam de boodschap (ook al wisten we het) kei hard aan. Lucca zou geboren worden met een keizersnede. Na samen even heel hard te hebben gehuild kwam onmiddellijk het besef; we zouden Lucca heel snel ontmoeten!

Volgende week meer over mijn spoedkeizersnede en onze eerste ontmoeting met onze lieve jongen!