Mijn bevalling van Juna

Bij mijn oudste heb ik letterlijk de makkelijkste bevalling ooit gehad. Even heel kort samen gevat: ik zou ingeleid worden ‘s ochtends maar eenmaal op de verloskamer bleek toen ik getoucheerd werd al volledige ontsluiting te hebben zonder iets gevoeld te hebben. Ik heb toen weeën opwekkers gekregen om persdrang te krijgen, toen is in 50 minuten tijd onze zoon Logan geboren.

Omdat ik bij Logan dus niks gemerkt heb vond ik deze bevalling super spannend. Er waren namelijk twee scenario’s mogelijk: of ik voelde weer niks waardoor de kans op een wc bevalling bijvoorbeeld aanwezig was in mijn hoofd. ( ik werd om die reden ook elke week getoucheerd bij de verloskundige ) Óf deze bevalling ging pijn doen en kon alleen maar tegen gaan vallen ten opzichte van die van Logan. Het laatste scenario was natuurlijk het meest voor de handliggend.

Ik ging voor een standaard controle naar de verloskundige. Ze vroegen naar het leven wat ik voelde en ik gaf eigenlijk al een aantal weken aan dat het minder werd. Máár zei ik er dan ook bij we gaan natuurlijk richting het einde en dan heeft ze minder ruimte + Logan was ook een heeele rustige baby.

Het antwoord dat ik gaf op de vragen toen ze deze controle daar verder op in ging beviel de verloskundige niet waarop ze besloot het ziekenhuis te bellen voor een CTG en echo.

Vast niks aan de hand dacht ik nog, hoe vaak heb ik bij Logan wel niet aan de monitors gehangen? Daar was toen ook niks aan de hand.

Een uur later moest ik mij melden in het ziekenhuis. Naast dat alles altijd onwijs lang duurt in het ziekenhuis bleek er toch ook wel iets aan de hand te zijn. Toen de verloskundige van het ziekenhuis samen met de gynaecoloog terug kwam wist ik al dat er iets niet goed zou zijn. Ze had te weinig vruchtwater en haar groei lag al 3 weken stil. Ik was toen 40+1 waarop de gynaecoloog eigenlijk direct zei: waar wachten we nog op? Het wordt tijd voor haar om geboren te worden!

Die middag is er direct nog een ballon geplaatst, mocht ik Logan ophalen bij mama en nog fijn thuis slapen. De weeën kwamen direct op gang na het plaatsen en dit hield aan tot 21:00 in de avond. Toen had ik de gewenste 3cm ontsluiting en voelde ik dat het ballonetje los zat.

De volgende ochtend zat het ballonnetje er nog in, ben ik naar de wc gegaan en heb ik er zachtjes wat aan getrokken. Vanuit het ziekenhuis vertelde ze dat als hij los genoeg zou zitten ik hem er zelf uit kon halen, dat was prima. De ballon kwam los en gingen de ochtendspits in om Logan weg te brengen. Ik moest die ochtend namelijk om 07:00 in het ziekenhuis melden om verder in te leiden.

Om 07:30 zijn mijn vliezen gebroken, ik had dankzij de ballon al 4 centimeter ontsluiting. We zouden aankijken of mijn lichaam nu zelf verder de weeën op gaan pakken of dat ik later toch opwekkers nodig heb. Om 11:00 bleek er geen vooruitgang in te zitten; sterker nog mijn baarmoedermond was weer verder omhoog gegaan. We hebben daarom besloten een infuus te plaatsen met opwekkers, en omdat de baby slecht te registreren was werd er een schedelelektrode geplaatst.

We opwekkers stonden nog vrij laag omdat de verwachting was dat ik heel gevoelig zou reageren op de opwekkers door mijn vorige bevalling. Een ‘snufje’ zou voldoende moeten zijn. Toch kwamen de weeën nog niet regelmatig genoeg en hebben ze rond 12:30 de opwekkers opgehoogd. Dat heb ik geweten.

Van onregelmatig weeën naar een hellse weeënstorm. Weeën in zowel mijn buik, rug en benen. Ik ben onder de douche gaan staan maar zelfs dat gaf geen verlichting. Na een uur onder de douche gestaan te hebben dacht ik “we zijn nu een uur verder, ik heb nu 1 hooguit 2 centimeter erbij. Dan heb ik er 5 of 4 te gaan, dit trek ik niet nog een paar uur” ik heb mijn man op de knop laten drukken en heb gevraagd of er nog iets mogelijk was van pijnstilling. Daarvoor moest ik toch echt onder de douche uit omdat ze dan eerst wilde voelen hoe ver ik nu zou zijn.

Dat kon ik niet. De weeen kwamen zo snel. Ik had geen tijd om mezelf af te drogen laat staan te verplaatsen. Ik ben afgedroogd en ze hebben me letterlijk mee gesleurd naar het bed. Ik bleek al 9 centimeter te hebben. Er zat nog een randje en dat kon ze voor me krijgen, maar dat betekende voor mij dat ik dan op mijn rug moest liggen. Dat kon ik echt niet met die rug weeën. Ik zei letterlijk “laat het me alsjeblieft zelf doen zittend op bed, ik kan en wil niét op mijn rug liggen. Dan verga ik liever zo van de pijn” dit mocht, maar dit zou wel 15-20 weeën kunnen duren. Prima besloot ik.

Ik ben Ralph gaan vragen met zijn vuisten vol op tegen de rug weeën in te gaan duwen en dat deed hij perfect. Zonder hem had ik dat laatste uurtje voor dat idiote randje niet vol kunnen houden. Ik kreeg met de seconde meer persdrang en toen ik voelde dat het hoofdje stond gaf ik dat aan. Het hoofdje stond al volledig maar moest de weeën nog even weg blijven zuchten.

Ik kon het niet meer tegen houden en ben op handen en knieeën het bed op gegaan, mocht mee gaan persen en al heel snel werd haar hoofdje geboren. Toen hoorde ik ineens dat ik alleen nog maar mocht zuchten en er werd naar Ralph gecommandeerd ‘NU op de gele knop drukken!!’

Ik vroeg wel 5 keer wat er aan de hand was. Óf ik was van voor tot achter uitgescheurd, ik verloor veel bloed óf er was iets met haar. Ik kreeg geen antwoord. Binnen mum van tijd kwamen er extra handen maar precies op dát moment werd ze geboren.

Daarna is mij verteld wat er aan de hand was. Ze zat vast met haar schouder achter mijn schaambot en het eerste wat ik vroeg was; hebben jullie haar schoudertje moeten breken?

Dat was godzijdank niet het geval. Ze hebben haar terwijl ze nog in mij zat een kwart slag kunnen draaien waardoor ze min of meer los schoot en ze geboren kon worden. En of ik wilde dat ze geboren werd: in 3 minuten vanaf de eerste keer persen is ze geboren! Het eerste wat ik zei na de bevalling was dan ook niet ‘wat is ze mooi!’ Nee. ‘Wat ben ik blij dat het erop zit’ was het eerste wat er verder uit kwam. Wat een ellende was die weeënstorm!

Ondanks het vast zitten heeft ze een geweldige start gehad, en ik een makkelijk herstel zonder hechtingen.

Juna Kae Meens.

14-06-2022