Mijn bevalling van Joey

Omdat ik terug kijk op mijn bevalling als een ontzettend mooie ervaring wil ik dit graag met je delen.

M'n gehele zwangerschap was ik er van overtuigd dat hij eerder zou komen, we hadden zelfs poules opgezet voor de uitgerekende datum en bijna iedereen dacht hetzelfde. Dus zo rond 38 weken was ik er helemaal klaar voor, we hadden thuis met 30 weken alles al helemaal klaar dus hij was welkom!

Vrijdag 20 november

Op vrijdag (39+3) ging ik in de middag nog lunchen bij een vriendin. Zaterdag zouden we een kerstboom gaan uitzoeken dus we zeiden tegen elkaar nog dat hij dan nog even moest wachten en zondag wel mocht komen...

Toen we s' avonds naar bed gingen begon er wat te rommelen in m'n buik, meteen ging mijn adrenaline knopje aan.. Yes!! Het gaat gebeuren! (op de bevallingscursus hadden we nog zo geleerd dat het vanaf dat moment nog heel lang kan duren...even vergeten) Dat 'rommelen' ging in de nacht voor mijn gevoel al snel over in weeën alleen nog heel onregelmatig.

Zaterdag 21 november 

Ik was er helemaal van overtuigd dat hij vandaag geboren zou worden! Voor onze familie hielden we het nog even stil omdat we niemand onnodig ongerust wilden maken maar het leek ons ook erg leuk om ineens op te bellen met de kleine jongen in onze armen. Toen stond ineens mijn zus onverwacht op de stoep.. De vluchttas stond al klaar en ik zat puffend op de bank dus ja we konden het niet echt meer verbloemen ;) Achteraf gezien was het alleen maar handig dat ze het wist want wij wisten niet dat het zo lang ging duren... 

Inmiddels hadden we de puf instructie al uit de tas gehaald want gewoon ademhalen was niet meer fijn. Dus al puffend zat ik daar aan de keukentafel chinees te eten, m'n laatste avondmaal voordat ik moeder zou worden dacht ik nog.

Zondag 22 november 

In de nacht van zaterdag op zondag werden de weeën nog een stukje pittiger, ze kwamen soms al om de 5 minuten en slapen lukte me niet meer. Halverwege de ochtend kwam de verloskundige toch even langs. De moed zakte me in de schoenen want ik was ervan overtuigd dat er al heel wat gebeurd was maar ze noemde wat ik dacht dat weeën waren zelfs harde buiken... Wat!? In de middag kwam ze nog een keer. 1 Cm! 

Omdat ik zo weinig had geslapen en de bevalling niet heel ver weg meer zou zijn, zijn we uiteindelijk naar het ziekenhuis gestuurd, zo kon ik met pijnstilling en slaapmedicatie toch even een nacht slapen anders zou ik geen energie meer hebben als de bevalling zou beginnen. Eventjes heb ik kunnen slapen. Tot ik om half 4 wakker werd van een een heel raar gevoel... Plop, en ineens was m'n hele bed nat! M'n water was gebroken! Blijkbaar had mijn lijf die ontspanning nodig. M'n adrenaline pijl schoot omhoog en ik stond naast het bed te knikken met m'n knieën, gaat het nu dan echt beginnen? De nachtzuster feliciteerde me nog "je gaat vandaag waarschijnlijk je kindje ontmoeten".

Maandag 23 november (uitgerekende datum)

Aan het eind van de ochtend had ik nog maar 3 cm ontsluiting maar de weeën waren inmiddels wel zo heftig dat ik besloot het Tens apparaat aan de sluiten, heel erg fijn was dat!

12:30 Tot begin van de middag, heel hoopvol kwam de verloskundige weer checken; 3 cm.... de ontsluiting bleef hangen, de weeën die ik had zorgden niet voor goede ontsluiting dus via een infuus zou ik weeën opwekkers toegediend krijgen. Het zou dan waarschijnlijk nog een stukje heftiger gaan worden voor me. Omdat ik al zo moe was, de weeën nu al heel scherp waren besloten we om een ruggenprik te zetten. Ik, helemaal anti medicatie en zo'n voorstander van het op de natuurlijke wijze te laten belopen stond ineens te springen om pijn verlichting!

15:30 De ruggenprik zetten was eigenlijk zo gebeurd, de anesthesist deed heel slim tijdens een wee mij prikken waardoor het allemaal wel mee viel. En daarna.... die ruggenprik werkte zo goed dat ik eindelijk weer even kon ontspannen. Ondertussen had ik het infuus met de weeën opwekkers ook toegediend gekregen en zag ik op de monitor de meest heftige weeën voorbij komen om de 3 minuten en ik had nergens geen last van! Ik kon zelfs even een dutje doen en op m'n gemak Friends kijken. 

21:00 De ontsluiting vorderde eindelijk goed en na een keer checken zat ik al op 7 cm. Ondertussen begon ik de weeën weer te voelen en moest ik echt weer flink aan het werk. Over een uurtje zou de verloskundige terug komen om te checken maar na een half uur al kwam daar de beruchte zin; "ik heb het gevoel dat ik moet poepen!!" en ja hoor, 9 cm. Die laatste cm was wel nodig om onnodig uitscheuren te voorkomen dus steeds was het een half uurtje uitstellen, nog even volhouden.

We hadden afgesproken dat we hoe dan ook om 22:30 zouden gaan beginnen met persen. Daarvoor mocht ik al even oefenen als er een perswee kwam en dat was zooooo veel fijner dan ze weg puffen, wat ook steeds moeilijker werd. Door de ruggenprik had ik niet veel bevalhouding opties, gelukkig was daar Aukje de verpleegkundige die nog een houding had; hoofd van het bed omhoog daaroverheen hangen en op m'n knieën zitten. Zat ik dan, de preutsheid zelve met haar billen richting de deur, iedereen die binnen kwam had meteen dit uitzicht.. Maar, dat maakte me allemaal helemaal niks meer uit! Klopt dus wat ze zeggen dat je tijdens een bevalling alle gene voorbij bent :)

Ik had eerst nog veel moeite met juist persen, soms lukte het me en voelde ik ook dat ik het goed deed maar soms was ik het even kwijt.. De monitor naast me vond ik wel heel behulpzaam, ik kon daarop precies zien wanneer er weer een wee aan kwam zodat ik me alweer klaar kon maken.

Na een uur persen begon ik toch echt wel heel vermoeid te raken en kreeg nog nauwelijks m'n benen omhoog, gelukkig waren daar de beugels! Het hele werktuig werd dan toch in werking genomen :) Maar dat was zo fijn, even niet die loodzware benen omhoog te hoeven tillen. Het persen ging daarop een stuk beter en hij was er al bijna met zijn hoofdje. Om me te motiveren liet de verloskundige me zijn haartjes voelen, dat was raar!!! Maar het hielp me wel om net even dat laatste beetje te kunnen persen.

Dinsdag 24 november 00:00 

Wat ik even vergeten was van de bevalcursus was het stukje als het hoofdje staat.... Pijn is een understatement! Puffen? dat lukte me echt niet meer, ik heb volgens mij van alles bij elkaar gejodeld maar daarna... de laatste paar keer persen en als een warme vloed die over me heen ging werd daar kleine Joey geboren. Om exact 00:00 uur... Net de uitgerekende datum niet gehaald :) Hoewel, klein? Bijna 8 pond maar hij was er en het maakte me allemaal niet meer uit! Dat warme lijfje werd op m'n borst gelegd en wat een mooi gevoel was dat zeg. Z'n kleine handje die m'n vinger omklemde.... Papa knipte de navelstreng door, meteen daarna werd hij even snel nagekeken en toen hebben ze ons  als nieuwe gezinnetje even heerlijk een uur alleen gelaten. Huid op huid bij mij op de borst elkaar leren kennen. Dat moment... was alles waard. De lange bevalling, de brandende pijn, de hechtingen... Alles was in een klap weg en maakte plaats voor onvoorwaardelijke liefde.

Door dat laatste deel zou ik alles zo weer opnieuw willen doen! Maar ook door de mensen in het ziekenhuis, op het moment dat we werden overgedragen door de verloskundige aan het ziekenhuis zijn we echt in een warm bad beland. Zulke lieve mensen, stuk voor stuk. De verloskundige, de verpleegsters, de mensen bij de ruggenprik, de dames van het eten, de schoonmaaksters... Team Apeldoorn is fantastisch hoor!