Mijn bevalling van een valentijnsbaby.

Het begon allemaal op dinsdag 12 Januari waar ik niets vermoedend op de bank lag te netflixen , want ja meer dan liggen ging haast niet meer. ( iets met een tonnetje rond ) Ik zou die dag naar de verloskundige gaan voor een controle. Ik verwachte hier niet veel van omdat ik me niet anders dan anders voelde. Behalve dat ik af en toe wel wat voelde druppelen tussen mijn benen. Ik dacht aan wat lichte urine verlies aangezien de baby al lekker ingedaald was. Tijdens de controle maakte we een afspraak voor een week later om eventueel te gaan strippen , dat was echter niet nodig want rond 23:30 kreeg ik enorme steken in me buik. Eerst dacht ik nog dat ik misschien naar het toilet zou moeten want ja ook zwangere vrouwen poepen. De steken bleven aanhouden en ik wist eigenlijk niet zo goed hoe ik moest zitten of liggen. Slapen was helemaal een no go want dat deed ik al 3 weken niet meer. Manlief daarin tegen was alles aan de binnenkant van zijn ogen aan het bekijken en had niets in de gaten. Top vent wel hoor! Na 3 a 4 uur te hebben gepuft en de douche in en uit te zijn geweest heb ik de man toch maar wakker gemaakt met de vriendelijke vraag of hij het beval bad op wilden zetten. Ik kreeg als antwoord dat hij dat straks wel even zou doen. Nou als het effe kan graag NU! Snauwde ik hem toe. IK HEB PIJN! Pas toen kwam bij hem het besef dat de bevalling begonnen was. Hij was boos omdat ik hem niet eerder wakker had gemaakt. Maar om met zijn tweeën de hele nacht wakker te zijn vond ik ook geen optie.

Het beval bad stond eigenlijk redelijk snel en ik kon niet wachten om er met een mooie duik in te springen, naja mooie duik zeg maar gerust dat ik met takelwagen en al erin ben gehesen, want dat ging alles behalve soepel. Het bad met warm water voelde heerlijk aan mijn lichaam en het liefst wilde ik hier de hele bevalling in blijven zitten. Helaas mag je er maar een x aantal minuten in het bad zitten. Ondertussen was de verloskundige gebeld en zij kwam rond 08:00. Eerlijk is eerlijk toch blijft het raar om met je benen wijd te gaan liggen om te kijken hoe ver je al bent , maar goed verstand op nul en gaan. Wat ik te horen kreeg was echt een domper, want ik was vanaf 23:30 tot 08:00 uur aan het zuchten en steunen en bleek ik nog maar 1 CM ontsluiting te hebben. Ik wilde me niet uit het veld laten slaan dus riep ik super enthousiast 1 CM BETER IETS DAN NIETS. Man wat hield ik mezelf voor de gek en zeker met het idee wat er nog ging komen. De verloskundige zou om 12:00 terug komen om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik tegen die tijd zou hebben. Ondertussen wist ik niet hoe snel ik dat bad weer in moest want dat gaf toch wel veel verlichting. Weer in bad beland kwam mijn moeder om als een soort heldin naast mij te gaan zitten. Zij hielp mij met puffen en WAUW wat heeft deze vrouw mij veel steun gegeven. Ze zag precies wanneer ik weer z'n helse wee had en hielp me daar doorheen. Ik merkte duidelijk verschil nadat de verloskundige was geweest, want de weeën werden echt wel een stuk intenser. Het was 12 uur en de verloskundige kwam weer langs om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Helaas was er weinig veranderd en aangezien de 24 uur bijna voorbij waren moesten we de beslissing gaan nemen om naar het ziekenhuis te gaan. Ja jongens het urine verlies bleek achteraf vruchtwater te zijn.

Er werd besloten om naar het ziekenhuis te gaan, want het zag er ook niet naar uit dat ik binnen 2 uur die 10 cm ontsluiting zou gaan halen. Het plan om naar het ziekenhuis te gaan was zeker niet mijn eerste keus, want ik wilde graag thuis in bad bevallen. Ik riep meteen dat ik medicatie wilden, maar medicatie was niet het plan. Ik wilde de bevalling op eigen kracht doen, maar na bijna 12 uur te hebben gepuft en weinig vooruitgang te hebben geboekt begon ik toch wel moe te worden. Van de rit naar het ziekenhuis heb ik weinig mee gekregen, wel weet ik dat mijn moeder onverwachts mee ging en zij achter mij in de auto ging zitten om mee te puffen. De rit naar het ziekenhuis ging naar mijn idee super snel en eenmaal aangekomen kreeg ik een rolstoel. Ik zou zelf wel even daar heen lopen was de gedachten die ik had, maar dat even duurde toch iets langer. Wat ik nog wel weet is dat ik tijdens het lopen naar de afdeling de weeën moest opvangen. Ik voelde dat alle ogen op mij gericht waren van mensen in het ziekenhuis. Van de ene kant had ik dikke schijt maar als ik daar nu aan terug denk vind ik het ook best zielig dat je zo naar iemand moet.

Eenmaal aangekomen op de bevallingskamer werd er gekeken hoeveel cm ontsluiting ik had. Inmiddels zat ik op 4 cm ontsluiting. Ik gaf aan dat ik graag een ruggenprik wilde en werd hierover ingelicht wat de voor en nadelen waren. Helaas duurde het wat langer voordat er een anesthesist beschikbaar was. In de tussen tijd kreeg ik een infuus en werd zowel ik als de kleine man goed in de gaten gehouden. Ik lag daar maar te liggen want anders dan dat kon ik niet. De weeën waren pijnlijk maar de vermoeidheid is iets wat me echt wel bij is gebleven. Ik merk dat nu ik dit schrijf ik me ook heel warrig voel en er geen duidelijk lijn in kan krijgen wat er die middag precies is gebeurt. Wat ik wel nog heel duidelijk weet en nu ook echt wel hilarisch vind is dat zowel mijn moeder als mijn man honger hadden en vanuit het ziekenhuis mee mochten eten. Midden in een wee moest ik antwoord geven op de vraag of hij wat mocht gaan eten. De timing was niet helemaal lekker maar natuurlijk mag je eten, maar wel op de gang! Elke geur die ik rook maakte mij misselijk. Om de beurt schoven ze ( op de gang )hun avond eten naar binnen . Maar toen mijn moeder weer naast mij kwam staan om mee te puffen , vroeg ik haar vriendelijk of ze een smintje wilden nemen , want de geur van macaroni was niet heel prettig kan ik je vertellen. Pas rond 17:00 uur was de anesthesist beschikbaar voor de ruggenprik .Voordat je wordt meegenomen controleren ze hoeveel cm ontsluiting je hebt , want als je teveel ontsluiting hebt gaat het hele circus niet door. Inmiddels zat ik op 5 cm ontsluiting en terwijl er naar gekeken werd voelde ik een hele plas warm water langs mijn benen lopen. Dat moest het vruchtwater zijn dacht ik en het voelde zo ongemakkelijk door dat ik er geen controle overhad ( logisch want dat heeft niemand ) het enige wat ik kon zeggen was sorry sorry sorry.

Ik werd mee genomen naar een andere afdeling en was zo ontzettend blij dat manlief met me mee mocht, ik heb het namelijk niet zo op prikken. Hoe ik daar ben gekomen weet ik niet meer want dat stuk ben ik helemaal kwijt. Daar aangekomen werd aan mij gevraagd om rechtop te gaan zitten. Wanneer ik dit deed voelde ik opnieuw een hele plas water lopen, ook hier kon ik alleen maar sorry zeggen. Best wel bizar eigenlijk dat ik me druk heb gemaakt om het vruchtwater wat op de grond lag, dan om de ruggenprik zelf. Maar goed verder ben ik wel normaal hoor. Wanneer ik daar zit wordt er gevraagd of ik mijn armen over elkaar kan uitsteken en een bolle rug kan maken. Ik weet nog dat ik niet bang was voor de ruggenprik, maar de weeën tussen door waren echt wel heftig. Daardoor werd het voor mij heel moeilijk om die bolle rug te maken. De verpleegkundige en mijn man hebben mij heel goed geholpen en voor mijn gevoel ging het best snel. Achteraf heb ik gehoord dat ze 3 keer hebben geprikt. Ik voelde dat de naald mijn rug in ging en dat is echt geen lekker gevoel, maar de pijn van de weeën waren toch echt pijnlijker. Uiteindelijk was de ruggenprik gezet en merkte ik vrij snel dat het gevoel uit mijn benen weg vloeide. Het voelde alsof ik heel lang had gezwommen en mijn benen langzaam zwaarder werden. Na nog een kleine check mocht ik terug naar de bevallingskamer. Het eerste wat ik riep toen ik binnen kwam was: YOOOOO MOEDERS DAAR BEN IK WEER.

Geen idee hoe laat het was maar ik voelde me als herboren, de weeën voelde ik niet meer maar waren wel duidelijk te zien op de monitor. Ik was onwijs moe maar slapen ging hem niet worden, daar was ik veelste hyper en te enthousiast voor. Ik belde mijn beste vriendin ( mijn BFF ) om haar te vertellen dat de bevalling was begonnen en dat ik inmiddels in het ziekenhuis lag. Mijn schoonmoeder en bonus papa ( ik vind stiefvader z'n vies woord ) kwamen die avond langs en we hebben met zijn alle geklets en heel veel gelachen. Dit waren z'n fijne moment dat ik totaal niet meer bezig was met de bevalling. Er werd mij meerdere malen aangeraden om te gaan slapen maar de adrenaline deed zijn werk en hield mij uit mijn slaap. Het was inmiddels de volgende dag en het zag er toch echt naar uit dat het een Valentijns baby ging worden. Na een hele nacht wakker te hebben gelegen en meerdere malen gecontroleerd te worden, ging het langzaam de kant op van 9 a 10 cm ontsluiting. Het laatste stuk van de bevalling wilden mijn man en ik samen doorbrengen. Voordat alles echt begon ( dan bedoel ik echt het bevallen ) hebben we samen heerlijk een moment met zijn 2e gehad en dat voelde zo goed.

De gynaecoloog kwam erbij en ging ons precies vertellen wat er te gebeuren stond. Natuurlijk loopt het nooit zoals je het hebt gepland, maar een duidelijke richtlijn vind deze meid wel fijn. Wanneer je zwanger bent wordt er aangeraden om een bevallingsplan te schrijven, maar in mijn geval had ik dat beter niet kunnen doen. Alles wat ik graag zou willen was door omstandigheden niet mogelijk of verliep gewoon anders. Zo vertelde ik de gynaecoloog dat een eventuele knip bij het persen prima is, maar ik dit absoluut NIET wilden weten. De gynaecoloog gaf aan dat wanneer ik de drang had om te persen ik ligt mee mocht geven. Het idee dat ik enorme pijn zou hebben als de ruggenprik uitgewerkt zou zijn spookte door mijn hoofd. De gynaecoloog stelde mij gerust dat wanneer de ruggenprik is uitgewerkt de kleine man allang geboren zou zijn. HA-HA dat was leuk bedacht maar verliep toch echt even anders. Nadat de drang om te persen heftiger werd merkte ik ook dat langzaam de pijn terug kwam en dus ook de vermoeidheid. De bevalling was inmiddels al 31 uur bezig en het zwaarste moest nog komen. De tijd schoot blijkbaar voorbij maar ik had daar totaal geen besef van. In de verte hoorde ik zowel mijn man als de verpleegkundige me aanmoedigen. Wat ze zeiden ging aan mij voorbij ik hoorde iets als je bent er bijna, ik kan het zien. Je bent er bijna?? vroeg ik me af. Het voelde alsof ik aan het dweilen was met de kraan open, want voor me gevoel kwam ik geen stap verder. Wat er verder gezegd werd maakte mij niet uit ik kon alleen maar bedenken dat ik zo ontzettend moe was en dat elke pers wee zwaarder en zwaarder werd.

Even een opfris cursus voor de mensen die het niet meer weten. Je hebt in een wee de mogelijkheid om 3 keer te persen, maar bij perswee 2 was ik al klaar. Dat betekende dus voor mij dat ik een deel van die wee ook nog moest opvangen. Ik was moe en werd boos om het feit dat het me niet lukte ik riep kwaad iets van: waarom werkt die ruggenprik niet meer.

Ik zat op het randje van de 2 uur persen voordat je naar de OK moet gaan. Ze legde me uit wat de opties waren ( veel waren dat er niet meer ) maar het kon me geen reet schelen. Ik was moe dus een normaal antwoord zou je op dat moment niet van mij krijgen. Ik hoorde in de verte iets als vacuüm pomp en helpen, DOE MAAR was mijn antwoord. De persoon die dat zou doen werd opgeroepen en vanaf hier ging het heel snel. Ik merkte dat de hulp die ik kreeg echt fijn was en ze gaf aan dat ik rust moest nemen voordat ik op nieuwe ging persen. Rust nemen? helemaal niet! dat kind moet eruit en wel NU. Ik gaf met al mijn kracht de laatste pers en ik voelde z'n opluchting! Meteen werd het mannetje bij mij neer gelegd en een gevoel van warmte overspoelde me. Ik was voldaan en na uren heel hard werken ( zowel voor hem als voor mij ) mocht ik hem dan eindelijk vast houden. Daar was hij dan eindelijk! We hadden afgesproken dat mocht er de gelegenheid zijn, dat mijn man het baby'tje aan zou pakken en aan mij zou geven. De omstandigheden waren daar niet naar maar waar ik wel heel blij om was is dat hij de navelstreng heeft door kunnen knippen.

Voor diegene met een zwakke maag kunnen misschien beter dit stukje overslaan.

Wat er daarna allemaal is gebeurd weet ik ook nog maar in vlagen. Zoals waar was de baby ineens naar toe en hoezo was het ineens al zo laat? Ik snapte er niet veel van maar wat ik nog wel heel goed weet is dat de placenta er niet lekker achteraan wilden komen. Voor diegene die zijn bevallen weten hoe naar het voelt als je net een kindje op de wereld hebt gezet en er volgens met grof geweld op je buik wordt geduwd. Ook met het duwen kwam de gynaecoloog niet heel veel verder. Ze gaf aan dat als ik nog een nawee zou hebben ik mee moest geven waardoor zij de placenta hopelijk los kon trekken. Geen idee hoe een nawee voelt maar blijkbaar deed ik iets goeds, want met een hard ruk voelde ik van binnen uit dat er iets los kwam. Ook dit gaf een heel apart gevoel, maar ik was zo moe dat ik me verder hier ook niet druk om kon maken. Andere daarin tegen raakte compleet in paniek, want wanneer de placenta eruit werd getrokken kwam er ook een hele golf bloed mee. Zoals ik had begrepen kon er een schilder de muur komen verven. Ik merkte dat ik verder weg zakte en hoorde in de verte iets als: nee geen papier pak maar handdoeken en ik trek even iets anders aan. Ook werd er tegelijkertijd aan mij getrokken maar ik was een lappenpop dus je kon alles met me doen. Waarom de paniek? Ze dachten dat ik een inwendige bloeding zou hebben. Mijn baarmoeder mond was zich al aan het sluiten wel de placenta er nog in zat. Dit werkte als een soort van stop waardoor de hoeveelheid bloed niet meer naar buiten kon, pas toen de placenta verwijderd was kwam ook de hoeveelheid bloed mee. ( meer dan wat normaal is )

Nadat de rust was wedergekeerd hoorde ik de gynaecoloog zeggen dat ze me ging hechten. Hechten?! Ik dacht: ik zal vast wel uitgescheurd zijn want die knip zou ik zeker gevoeld hebben. Later hoorde ik pas dat er inderdaad een knipje is gezet maar hier totaal niets van heb gemerkt. Het hechten daarin tegen is geen pretje.

Ik weet het niet precies maar volgens mij werd het mannetje gecontroleerd terwijl ik gehecht werd. Ook voor hem is het een hele bevalling geweest ( slecht woord grap ) Gelukkig ging het met hem helemaal goed maar we moesten sowieso blijven voor eventuele bijwerkingen van de ruggenprik. Ik daarin tegen was knock out en het hele stuk met de apgar score heb ik totaal gemist, ik lach namelijk te snurken voor het leven.

Uiteindelijk werd ik wakker en mocht ook ik zijn eerste flesje geven. Het eerste echte flesje had mijn man gegeven toen ik gehecht en gecontroleerd werd. Van dit stuk heb ik dus ook maar de helft mee gekregen. ( gelukkig hebben we de foto's nog )

Wat voelde het onwennig om na 9 maanden dan eindelijk je baby vast te kunnen houden. In de buik was hij nog helemaal van mij alleen, maar nu moest ik hem toch echt gaan delen. Wat voelde ik me trots dat ik samen met mijn man z'n prachtig kindje op de wereld heb kunnen zetten. Ik heb mijn man misschien in mijn bevallingsverhaal weinig genoemd, maar wat was hij een steun voor mij en zonder hem was ik tijdens de bevalling niet zo rustig gebleven.

Ik kijk terug op een heftige intense bevalling. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het toen helemaal goed met mij ging. Het heeft mijn lichaam zodanig uitgeput en ik merk dat ik mij beter voelde door mijn verhaal te kunnen vertellen. Dat mensen zeggen dat de pijn en herinneringen van de bevalling wegzakken met de tijd klopt, dit duurt echter wel even. Ik heb alles langzaam een plekje kunnen geven en als je me nu de vraag stelt zou je het over doen? METEEN!! Want wat je er voor terug krijgt is zoveel meer.

Ik weet namelijk nu wat echte liefde is!

Jax Levi

14 Februari 2019

Tijd: 07:55 3500 gram 51 cm