Mijn bevalling van de tweede <3

Ondertussen is het ruim een half jaar geleden dat ik ben bevallen van mijn tweede zoon, Ruben! Het verhaal heb ik op papier gezet, zoals ik het heb beleefd. Veel leesplezier!

Ik was al een keer eerder geweest om te strippen die week maar zonder resultaat. Ik had toen nog geen ontsluiting. 22-01-24 rond 11 uur ‘s ochtends mocht ik opnieuw gestript worden. Thuis. Nu had ik minimale ontsluiting maar ze ging het proberen. Het is een gek gevoel. Maar prima te doen. Omdat ik niks bijzonders merk na het strippen verwacht ik er niet veel van. Ik ben wat moe na die tijd maar dat is standaard de laatste tijd. Ook niet zo gek, ik loop met een mega buik rond, een drukke peuter dag in dag uit om me heen en ondertussen ook 40 weken en 6 dagen zwanger. Daarom rust ik rond de middag nog wat. Pas als het een uur of 7 savonds is, begin ik wat pijntjes te krijgen. Weeën om de paar minuten die goed weg te puffen zijn. Er zitten steeds zo’n 8 minuten tussen de weeën. Ik ben bang dat het uiteindelijk gewoon afzakt omdat de tijd tussen de weeën niet korter wordt, soms zelfs 10 minuten ertussen. 

Ik probeer nog wat te slapen maar dat lukt niet doordat de weeën me steeds weer wakker maken. Ondertussen app ik met m’n zus. Zij heeft goede hoop dat dit wel eens echt een bevalling kan gaan worden. Ik geloof het nog niet zo. Rond 22.30 besluit ik naar beneden te gaan om misschien een serie te kijken voor wat afleiding. Met dat ik de trap afloop, vliegen de weeën me ineens om de oren. Van de 8 minuten die er steeds tussen zaten, gaat dit uit het niets naar GEEN minuut meer ertussen. Ze volgen elkaar achter elkaar op en ik moet uit het niets ook een hele grote boodschap kwijt op de wc. 

Daarna bel ik de verloskundige en vertel ik dat ik wel heel heftige weeën heb. Ze komt er zo snel mogelijk aan en is er met 15 minuten. ondertussen app ik naar Luck die nog boven ligt dat de verloskundige onderweg is en dat hij zijn vader moet bellen om hier te komen. Die zou op Daniël passen. Luck komt wat verward naar beneden omdat hij in de veronderstelling was dat de weeën zich nog niet zo snel achter elkaar aandiende. Toen hij me zag, had hij door dat het nu wel menens was en belde hij gelijk zijn vader. Ondertussen was de verloskundige er. Ze ging gelijk kijken hoe ver ik was. Ruim 4 cm. Mijn wens was weer een ziekenhuis bevalling. Maar omdat ik bij mijn vorige bevalling een weeën storm had gehad, moet ik dan nu direct naar het ziekenhuis. Een andere optie was thuis bevallen. Dat wilde ik absoluut niet.

Mijn gedachte: stel dat er wat gebeurt dan wil ik op de juiste plek zijn. Ook weet ik ondertussen hoe ik ben tijdens een bevalling, ik roep en schreeuw en maak de meest bizarre geluiden, daar wil ik Daniël niet mee wakker maken en ook de rest van de buurt niet. Dus ik moet direct gaan. Maar mijn schoonvader is er nog niet. Daniël wil ik niet alleen in huis laten, zal je net zien dat hij dan wakker wordt. Luck wacht thuis tot mijn schoonvader er is en ik ga met de verloskundige in de auto mee naar het ziekenhuis. De rit naar het ziekenhuis duurt ongeveer 15 minuten, gelukkig nemen de weeën op dat moment een beetje af. Ik verzeker de verloskundige ervan dat ik haar een nieuwe auto zal geven als mijn vliezen in haar auto breken of erger nog, dat ik in haar auto ga bevallen. De verloskundige blijft er gelukkig rustig onder. Ik vraag haar of ze denkt dat ik als snel echt ga bevallen. Ze geeft aan dat het niet lang meer zal gaan duren. het verbaast mij, mijn vorige bevalling duurde zo ontzettend lang voor mij gevoel, ik ben nu toch pas net begonnen?!

Onderweg stuur ik Luck de belangrijkste zaken, wat hij nog mee moet nemen, waar hij moet parkeren, welke afdeling hij naartoe moet etcetera.23.45 uur. Ik loop met een kruik tegen mijn schaamstreek aan over de parkeerplaats en het ziekenhuis. Achteraf snap ik goed waarom mensen mij nogal raar aankeken. Toen had ik er echt lak aan en hielp het mij om de pijn van de weeën een beetje onder controle te houden. Zodra ik op een bed ben geploft in het ziekenhuis wordt er aan mij gevraagd of ik nog in een bad wou bevallen. Ja dat wou ik heel graag! er wordt een pinautomaat onder mijn neus gedrukt want ik moet dat eerst betalen voordat ze het kunnen opzetten. Helemaal prima al kost dat ding € 1000,- ik wil een badbevalling en wel nu!

Ze pompen dat ding op en vullen hem met water. Ondertussen vang ik mijn weeën nog op het bed op. Buikweeën deze ronde. Toen ik van Daniël beviel waren het rugweeën. Beiden zijn geen pretje.Luck is ondertussen gearriveerd en probeert mij wat te steunen. Ik heb een fijne verloskundige die er al die tijd bij kan blijven. Ook komt er nog een vrouw van naviva die ook ondersteund bij de bevalling. dit herinner ik me nog wel van de vorige keer toen was het fijn om haar er ook bij te hebben. Nu heb ik een andere vrouw, ze praat wat binnensmond, dialect en blijft op afstand staan. Voor mij voelt het als: ik stond erbij en ik keek ernaar. Het bad is gereed! Ik mag er in. Ik vind het verschrikkelijk spannend van het bed af te komen en over de hoge rand in het bad te moeten stappen. Stel dat ik net op dat moment weer een zware wee krijg, dan stort ik toch helemaal in en lig ik daar ergens onder water ofzo, of val ik op m’n buik, de meest bizarre situaties gaan door mijn hoofd maar uiteindelijk zit ik in dat bad. Beter gezegd, hang ik in het bad.

Het is wel helpend, het warme water tegen mijn buik.Luck zit op zijn knieën, buiten het bad achter mij. Hij houdt mij vast met zijn armen onder mijn oksels. Als hij dat niet zou doen, zou ik bij elke wee kopje onder zijn gegaan geloof ik. Bij elke wee die ik heb zet ik me zo hard mogelijk af met mijn voeten tegen de rand van het bad. Ik duw tegen ipv mee. De verloskundige haalt me over om te proberen juist m’n voeten op dat moment meer richting mijzelf te duwen, zo ontstaat er ruimte. Ook dat vind ik doodeng. Alsof ik de controle niet volledig meer heb. Maar ik merk dat het werkt en probeer bij elke wee mee te persen.

Het schiet me te binnen dat bij mijn vorige bevalling steeds werd gecheckt hoe ver ik was met de ontsluiting en ik moest wachten om te gaan persen. Dit keer is er helemaal niet meer veel gekeken naar hoeveel ontsluiting ik had, en volgens mij ben ik al aan het persen?! Dit zeg ik dan ook tegen de verloskundige. Ze zegt: ik hoef nu niet te checken of jij volledig ontsluiting hebt, dat kan ik aan alles van jou wel zien en merken, je hebt 100% volle ontsluiting. En wat als jij niet gelijk hebt? Dan scheur ik zeker volledig uit van voor tot achter?! Ik vind het moeilijk om helemaal te vertrouwen op de deskundiges. Hun aanmoediging helpt me, ik vertel hun steeds dat ze mij moeten vertellen dat ik het goed doe 🤣. En dat doen ze braaf.

Ik ben niet zo aardig tijdens mijn bevallingen. Dit keer ga ik uit mijn plaat tegen de vrouw van naviva. Zoals ik eerder al zei, ze stond erbij en keek ernaar voor mij gevoel. Wat ik nodig heb om te kunnen bevallen, is dat alle mensen om mij heen me op welke manier dan ook daarin helpen. Ik merkte dat Luck het best zwaar had met mijn hangende lijf steeds omhoog te houden en ondertussen ook een koud washandje op mijn voorhoofd vast te moeten houden. Mijn kraamverzorgster zat tegenover me en was vooral bezig met het aanmoedigen en aanwijzingen geven aan mij, en de vrouw van Naviva deed dus in mijn ogen niks. De heks in mij kwam omhoog. Ik schreeuwde: Jij, jij komt hier naast het bad staan en gaat dit washandje op mijn voorhoofd vast blijven houden. En als ik zeg dat het weer koud gemaakt moet worden dan ren je naar de kraan toe en kom je direct weer terug. Ze keek me met grote ogen aan. Maar ze deed het wel. Het gaf mij rust, nu waren de taken goed verdeeld. Af en toe schreeuwde ik nog wat.

Vrouwen die helemaal in zichzelf keren en in stilte bevallen? Ik kan me er niets bij voorstellen. Die arme vrouw van Naviva, ik riep nog een aantal keer dat ze sneller terug moest rennen met het koude washandje. Zoals ik al zei, ik word een heel ander mens als ik aan het bevallen ben. Toen alles achter de rug was heb ik denk wel honderd keer mijn excuses gemaakt. Het was niet erg zeiden ze, zelfs wel fijn want zo wisten ze direct precies wat ik wel en niet wou 😂. Maarja ik hing dus in dat bad, probeerde wat mee te persen en had steeds het gevoel dat ik ging stikken als ik de opdracht kreeg nog harder te persen. Geen idee wat dat is, bij Daniël had ik dat ook toen ik moest persen. Ik durfde niet omdat het voelde alsof ik dan stikte. Door alle aanmoediging ging ik er toch voor. Het was heftig, pijnlijk, geen tijd om op adem te komen en steeds weer kwam Ruben er bijna door maar zakte hij toch ook weer terug. Ik riep dingen als, ik wil niet meer, ik kan het niet, ik stop ermee. Alsof ik een keuze had. Het hielp me dat ik zo snel mogelijk weer naar huis wou, naar Daniël.

Dit “klusje” moest ik even klaren en met een beetje geluk zou hij niet merken dat wij ineens weg waren.Geen moment kwam het in me op dat ik pijnbestrijding kon inzetten. En ach, het is gelukt op eigen kracht maar achteraf had ik het wel graag gewild. 01.45 uur. Het was niet meer te doen. De weeën waren nog steeds heel heftig en mijn kracht nam af. Bij elke wee riep ik: komt hij er nu door?!! En elke keer moest de verloskundige me teleur stellen dat dat niet het geval was. Het voelde wel zo. Maar het was elke keer maar een klein stukje en dan zakte hij toch weer terug. Totdat het 01.57 uur was. Ik duwde weer zo hard als ik kon, ik gilde van de pijn, duwde nog meer en voelde dat er nu toch echt een hoofd uit was gekomen. Maar mijn wee zakte weg en Ruben was er nog niet volledig uit. De verloskundige zei: nog een keer hard duwen! Ik riep: dat kan niet ik heb geen wee! Maakt niet uit, het kan zei ze. En nog één laatste keer zette ik alles op alles, daar was Ruben.

Het stukje van de geboorte is gefilmd. Ik kijk dit nog regelmatig, ik blijf het bijzonder vinden. Ruben wordt onder water geboren. De verloskundige haalt hem omhoog en wil hem aan mij geven. De navelstreng zit meerdere keren om zijn nek zie ik. Hij huilt niet. De verloskundige haalt de navelstreng zo snel mogelijk los. Hij huilt nog niet. Ik houd hem tegen me aan, we blazen als een malle in zijn gezicht. Hij ziet blauw, zijn hoofd hangt slap. Het is een eng moment.

Ook nu ik weet dat het goed kwam moet ik nog slikken als ik het terug zie op het filmpje. Na veel blazen, meer dan 2 minuten, begint hij te huilen. Je ziet onze gezichten overgaan van gespannen en hoopvol naar blijdschap en opluchting. Ruben wordt op alles gecheckt. Ondertussen moet ik weer uit het bad, op bed ivm het inschatten van bloedverlies. Ik tril als een rietje zo intens koud ik het ineens heb. Het water was ongemerkt hard afgekoeld en nu ik in de rust kom voel ik de kou. Ik tril nog net niet van het bed af. Er wordt al snel een deken geregeld. Ruben scoort goed op alle controles. We zijn dankbaar! We mogen hem al wat melk aanbieden, flesvoeding. Ik wil niet nog eens de ellende van overproductie meemaken had ik besloten. De verloskundige zei dat het al meer dan genoeg was als hij één of twee slokjes dronk. Ruben vond het heerlijk en leek het direct te snappen. Hij dronk in één keer zijn fles leeg, 30cc! We waren verbaasd en trots😄.

Dit waren we totaal niet gewend met Daniël als baby. Die wou de fles vaak niet. Toen wisten we nog niet dat die 30cc maar een beginnetje was voor Ruben en hij na een weekje al op 120cc zou zitten🙈.Ondertussen krijg ik een paar kleine hechtingen. Dit had ik niet bij Daniël. Toen kon ik ook direct alles weer, trap op en af rennen, zitten, opstaan etc was allemaal geen probleem. Het leek mij dus niet zo’n ding, maar man wat een rotgevoel was dat hechten. Ook deed zitten nog zeker 2 dagen erna wel pijn. Na het hechten wilde ik graag douchen. Ik voelde me vies omdat ik uit dat bad kwam. Het vruchtwater wat daarin ronddobberde, het bloed. (Geen poep! Daar was ik heel blij om 🤣) gelukkig mocht ik douchen. Zo goed en zo kwaad als dat gaat met suizende oren, sterretjes voor m’n ogen en een uitgeput lichaam.

Nadat ik gedoucht en gegeten had, mochten we naar huis! Het was nog nacht, rond een uur of 4. We konden thuis zijn voordat Daniël wakker werd! Daar was ik heel blij om. Om 5 uur zaten we op de bank, thuis, met Ruben op schoot, de afgelopen uren te verwerken. Het was snel gegaan. Om 23.45 uur waren we in het ziekenhuis en om 2.00 uur was Ruben er al. Heel fijn dat het geen uuuuren duurde. Daardoor was het wel heel intens geweest, geen ruimte om even op adem te komen en continue pijn. Maar het was het allemaal waard 😉😊.

Om 6 uur werd Daniël wakker. Luck haalde hem gelijk uit bed, vertelde hem dat Ruben uit de buik was gekomen en nam hem mee naar beneden. Daniël wist al lange tijd dat broertje Ruben in mama’s buik zat. We namen hem mee in de voorbereidingen en ondanks dat sommige door Daniël al wisten wat het geslacht en de naam werd, heb ik er absoluut geen spijt van. Vanaf de eerste seconde dat hij Ruben ontmoette was hij trots en zag hij het ook echt als zijn broertje. Ik ben ervan overtuigd dat het hem heeft geholpen dat we hem er al helemaal op hadden voorbereid.

Ook dit moment, de eerste kennismaking hebben we op film. Ik hou het nog steeds niet droog als ik dat kijk. Daniël die vol bewondering kijkt, hem aait, zijn voetjes aanwijst, vertelt dat toen hij vannacht wakker werd, opa naast zijn bed zat, verbaasd kijkt naar de vrouw van Naviva die aan de keukentafel zit, weer Ruben bewondert, vraagt waar opa zijn auto is, nog eens Ruben aait. Het was onbeschrijfelijk het hele avontuur. Ik kijk er trots op terug. Zonder de mensen om me heen was het me niet gelukt. We genoten van Ruben die ons bleef verbazen als het ging om drinken en slapen. Hij viel maar 2 dagen ietsje af en zat daarna al boven zijn geboortegewicht. Onwerkelijk, onbeschrijfelijk en toch heb ik het zo puur mogelijk, vanuit m’n eigen beleving proberen te beschrijven. Korter lukte me niet, ook al ging de bevalling vliegensvlug 😉

Wil je weten hoe het nu met ons gaat? Volg ons op Insta via mamadimara :D