Mijn bevalling op een baarkruk

Het begon allemaal net na 12 uur in de avond. Ik had die weken ervoor al vaak last van voor weeën. Maar nu wist ik het zeker het ging eindelijk gebeuren!

Mijn vriend (Jordy) sliep al en ik heb zelf het eerste uur bijgehouden om de hoeveel minuten de weeën kwamen. Dat was na een uur al om de 4 a 5 minuten. Dus besloot om Jordy wakker te maken. Hij was direct in extase en het eerste wat hij deed was koffie drinken haha! De VK gebeld en die zou 2 uur later langskomen. Toen het ongeveer 3 uur was kwam de VK en ging gelijk kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Dat was al snel 8/9 cm. Gezien ik graag in bad in het ziekenhuis wilde bevallen mochten we gelijk door naar het Groene hart ziekenhuis in Gouda. Gelukkig kreeg ik ook een kamer met een bad, dat zijn er namelijk maar 2.

De eerste uren verliepen heel erg sloom. In bad, uit bad, in bed, uit bed, op de bal en van de bal. Maar desalnietemin onderging ik het heel rustig en kon ik de weeën goed opvangen. Uren verder (weet niet meer precies hoeveel) weer gevoeld hoeveel ontsluiting ik had en ik zat PAS op 6cm. Na zo'n goede start kwam het niet echt op gang. Toen besloten ze mijn vliezen te breken, man man wat deed dat zeer. Heel vreemd gevoel wanneer het warme vlies-water eruit loopt. Vanaf dat moment veranderde alles, de weeën werden 10x zo heftig en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle en schreeuwde het uit wanneer er een storm van weeën aankwam. Mijn (schoon)ouders zaten met z'n alle op de gang. Gelukkig kwam mijn moeder nog even snel naar binnen om mij wat extra kracht en een kusje te geven. Ik ben mijn hele zwangerschap geen 1x bang geweest voor de bevalling want ik dacht altijd er komt een soort oerkracht in je naar boven. Maar dit had ik toch zwaar onderschat.

Na weer uren puffen en verplaatsen van bad naar het bed mocht ik eindelijk beginnen met persen, YES!! Daar zat ik op te wachten.. Na een kwartier persen op bed kwamen we erachter dat het op deze manier niet ging werken. Dus ik ben van bed verplaatst naar een baarkruk. Zittend met mijn vriend achter mij en de VK voor mij om het hele boeltje in de gaten te houden. Dit heeft een uur lang geduurd. Een uur lang van helse pijn die ik nog nooit eerder heb gevoeld, doorzettingsvermogen ergens opbrengen terwijl je niks anders wilt dan stoppen om je energie ook volledig op is, bang zijn het niet meer te kunnen omdat alles in je lichaam pijn doet en het voor gevoel geen cm opschiet. Elke keer als ik mocht persen riep de VK ''Ja goed zo ze komt steeds dichterbij..'' na 15x snauwde ik haar boos af met ''Dit is nou al de zoveelste keer dat je dat zegt, maar zie niks gebeuren''. Gelukkig kwam toen mijn dochter haar hoofdje in zicht. Als je denkt dat de ergste pijn hebt gevoelt dan heb je het mis. Dit noemen ze de 'Ring of fire' wat en hel. Voor mij was dit een piek in de pijngrens. Misschien komt het omdat haar hoofdje er half doorheen kwam en mijn wee toen ophield en ik moest wachten op de volgende. Dat duurde voor mijn gevoel namelijk ook een uur. En bij de laatste wee, om 12:30 kwam Noémi er in 1x volledig uit. Het bleek dat ze haar armpje bij der hoofd hielt waardoor ze er niet uit kon komen toen ik op bed lag.

Mijn moeder heeft mij altijd verteld, dat het mega zwaar is en veel pijn doet maar wanneer je, je kleine wondertje vast hebt je alles direct vergeet. Dit gelde voor mij alleen niet. Ik was blij dat ze eruit was maar ik heb zoveel pijn daarvan gehad dat ik het mega koud kreeg en alleen maar aan het rillen was van de pijn. Ik kon niet nadenken over hoe gelukkig ik op dat moment was maar dacht toen alleen maar aan mezelf. Ik gaf ook aan dat ik mega veel pijn had maar de VK zei dat het logisch was omdat ik net was bevallen. Als kers op de taart was ik ook vergeten dat de placenta er nog uit moest K*T!, riep ik toen ik hoorde dat ik nog niet helemaal klaar was. Natuurlijk lukte dat niet en kreeg ik 2 injecties, 5 minuten later was dan ook de placenta eruit. Eindelijk klaar en nu genieten, dacht ik. Ik bloede erg en de VK moest met haar vinger voelen wat er precies aan de hand was, ik kan je vertellen dat was niet prettig. Om zeker te weten wat haar conclusie was wilde ze dat de gynaecoloog ook even moest voelen. Het bleek een totaal ruptuur categorie 3c, oftewel volledig uitgescheurd waaronder ook mijn kringspier.

Mijn wereld stond even stil, ik was 27 jaar en voor mijn gevoel zou ik nooit meer een normaal geslachtsdeel hebben. Ik kreeg informatie over eventuele incontinentie. Het laatste wat ik op dat moment natuurlijk wil horen. Mijn kringspier was namelijk ook volledig doorgescheurd en dus kapot. Zou ik ooit nog seks kunnen hebben met mijn vriend, zou ik nog normaal kunnen poepen, zou ik nog normaal kunnen functioneren? Allemaal vragen die mij toen bezighielden in plaats van mijn dochter Noémi. Ik moest geopereerd worden, diezelfde dag nog. Gelukkig mocht ik even 'bijkomen' want er was niet direct plek op de OK. Ik zou worden opgehaald om 4 uur. Toen kwamen mijn (schoon)ouders en broer bij ons op de kamer en leefde ik in een soort van shock. die 3 uur zijn voor mij voorbij gevlogen in 5 minuten tijd. Heb bijna niks meegekregen van de test of de eerste keer aankleden. Ik voelde mij zwak, vies en wilde eigenlijk alleen maar douchen want ik zat onder het bloed, en ik moest plassen. Maar plassen mocht niet dan moesten ze een katheter inbrengen. Nadat ze dat hadden gedaan mocht ik dan eindelijk douchen, maar alleen als ik mij niet duizelig voelde als ik wilde opstaan. Ik loog en zei dat ik mij goed voelde en mijn moeder tilde mij naar de badkamer en heeft mij samen met de VK gedoucht. Ik werd om 4 uur opgehaald en na de operatie zat ik in een heerlijke vibe door de narcose waarin in heel relax was en kon ik eindelijk genieten van mijn dochter. Ohja, en de carpaccio die mijn schoonouders hadden meegenomen. Dat was het geen waar ik 9 maanden lang van heb gedroomd. Ik moest wel een nacht blijven, dag later om 11 uur mochten we dan eindelijk gaan genieten met z'n 3e thuis.