Mijn bevalling met zwangerschapsvergiftiging

25 mei 2020

De dag dat we een positieve test in handen hadden. Heel ongelofelijk eigenlijk, we hadden wel een kinderwens maar niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Net verhuist (gelukkig) dus een drukke periode achter de rug maar zo super welkom!

De zwangerschap is heel soepel verlopen. Het engiste waar ik echt last van had was de vermoeidheid, ik was continue zo ontzettend moe en hield veel vocht vast. Tot mijn verlof wel wat kwaaltjes gehad maar niet dat ik mocht klagen vind ik. 

Elke controle bij de verloskundige was positief. Het was al wel bekent geworden dat Mason aan de kleine kant was , geen grote baby , maar de verloskundige maakte zich hier geen zorgen over. Voor de zekerheid hebben we een extra groei echo in het ziekenhuis bij de gynaecoloog gehad, dit omdat dat moest volgens protocol. Hier vielen alle metingen net binnen de curve dus de gynaecoloog maakte zich verder geen zorgen. Dit stelde ons gerust en we konden dit toen loslaten.

11 Januari 2021

37.6 weken zwanger. 

Ik voelde me een paar dagen niet zo lekker. Grieperig gevoel , last van mijn buik , misselijk , heel veel vocht vast houden. Toen ik in de ochtend wakker werd twijfelde ik heel erg of ik de verloskundige moest bellen. Ik wilde me niet aanstellen , het liep inmiddels tegen het einde van de zwangerschap dus het werd zwaarder en het was voor mijn gevoel eigenlijk nog niet zo erg dat ik me er echt druk om maakte. Na hier een tijdje over gepiekerd te hebben toch maar besloten om te bellen naar de verloskundige om mijn klachten aan te even. Gelukkig hadden we een hele fijne verloskundige praktijk met hele lieve verloskundige. De verloskundige gaf aan dat er voor de zekerheid even iemand langskwam omdat de klachten wel konden duiden op een zwangerschapsvergiftiging. Nog steeds maakte ik me niet zoveel zorgen.

Rond 10.00u belde de verloskundige aan. Verloskundige Michaela. We hadden even een praatje , dit was de eerste keer dat ik haar zag waarna ze mijn controles deed. Mijn bloeddruk was iets hoger dan wat ik normaal heb , zo uit mijn hoofd 130/75 , normaal zit ik op 120/65. Ik dacht nog dat dit kwam omdat het toch weer even spannend is allemaal alleen Michaela wilde dat ik toch even langs het ziekenhuis ging voor een ctg en controle. Ook nu maakte ik me nog niet zoveel zorgen, ik voelde me vergeleken met de dagen ervoor en de nacht al wat beter en een extra controle en echo ect. is altijd mooi meegenomen. 

Klaar om naar het ziekenhuis te gaan vroeg Mitchel nog of hij alle spullen mee moest nemen die klaar stonden voor het geval dat ik in het ziekenhuis moest bevallen, ik gaf aan dat dat niet nodig was. Dit was een extra controle , we gingen na die ctg gewoon weer naar huis en daarbij wilde ik graag thuis bevallen.

In het ziekenhuis moest ik in een potje plassen zodat ze dit konden controleren op eiwitten. De verpleegkunde maakte mij klaar voor de ctg en legde uit wat er ging gebeuren. Kijkend naar de ctg vond ik zelf dat hij er mooi uit zag. Na een tijdje kwam de gynaecoloog binnen, ik kon op de een of andere manier aan haar gezicht zien dat het niet helemaal positief was. Er waren dus eiwitten in mijn urine aangetroffen, best veel eiwitten en ik mocht niet meer naar huis tot ik bevallen was. Ik had zwangerschapsvergiftiging. Dit nieuws sloeg in als een bom en ik kon het niet gelijk verwerken, heel mijn planning in de war , zo teleurgesteld en niet voorbereid. Ik werd erg emotioneel en vanaf dat moment kan ik me dingen ook slecht herinneren en kwam ik een soort van bubbel terecht. 

De gynaecoloog vertelde dat ze een ballonnetje ging plaatsen , hiermee kon het zo nog een aantal dagen duren totdat de bevalling op gang zou komen. Ik lag op een 4 persoonskamer , hier zou ik dan blijven tot aan de bevalling. Mitchel mocht niet blijven , nog een tegenvaller. De gynaecoloog kwam ons halen om het ballonnetje te plaatsen. Ik vond het erg spannend maar gelukkig stelde iedereen mij erg gerust. Tijdens het toucheren bleek ik al op 3cm ontsluiting te zitten. Opzich niet erg alleen was het toen niet meer een aantal dagen tot de bevalling maar morgen worden jullie papa en mama. Ook dit sloeg in als een bom. Dit ging opeens zo snel allemaal en weer sloeg de paniek toe. 

Die nacht super slecht geslapen. Mitchel moest alleen naar huis , ik voelde me weer steeds zieker worden en de andere aanstaande moeder op mijn kamer kon volgens mij ook niet goed slapen. Ik voelde me onrustig, ik voelde Mason minder bewegen en ik voelde me zo zenuwachtig. Om 05.00u maar besloten Mitchel een berichtje te sturen en te gaan douche , om 7.00u zouden we al opgehaald worden om ingeleid te worden.

12 januari 2021

38 weken precies zwanger

Rond 7.00u werden we opgehaald en naar de verloskamer gebracht. Ik voelde me rustig, extreem rustig. Ik werd aangesloten en het wachten kon beginnen. Gelukkig mocht mijn zusje erbij zijn. In de loop van de ochtend kwam zij naar het ziekenhuis. In de tussentijd was een 2e poging tot het breken van mijn vliezen gelukt en kwam er behoorlijk wat vruchtwater uit. Tot 11.30u waren de weeën goed te doen, ik dacht nog dat dit wel heel makkelijk ging. Hierom besloot de verloskundige om de dosering op te hoge. Dit leverde al snel resultaat. Omdat ik een flinke weeënstorm had gevraagd of ik een ruggenprik mocht. Gelukkig hadden de anesthesisten al snel een plekje vrij. Tijdens de weeënstorm viel het op de monitor op dat Masons hartslagje regelmatig weg zakte. Hoewel hier geen grote zorgen over werden uitgesproken zagen we die zorgen wel op de gezichten en werd ons steeds verteld dat ze vanuit het kantoor ook alles in de gaten hielden. Toen de ruggenprik ingewerkt was bleef Masons hartslagje steeds vaker wegzakken tijdens de weeën en ik bleef op 5cm ontsluiting hangen. Opeens stond heel onze kamer vol. In mijn beleving kwam dit heel heftig over. De verpleegkunde, anesthesisten , verloskundige, gynaecoloog, stagiaires. Er werd besloten om de medicatie even stop te zetten zodat ik ondanks dat het door de ruggenprik wat verdraagzamer werd even tot rust kon komen en ook Mason even bij kon komen. Ik voelde me rustig maar tegelijkertijd ook heel onrustig. Mijn gevoel gaf aan dat het niet goed was en ik vertelde mitchel dat er waarschijnlijk een keizersnede aankwam. Na nog geen half uur werd ik opnieuw getoucheerd. Ik zat op 10cm ontsluiting in nog geen 30 minuten, de gynaecoloog kwam tegelijkertijd binnen gelopen om eigenlijk te melden dat het een keizersnede ging worden maar gelukkig sprong de verloskundige op om alles klaar te zetten voor een natuurlijke bevalling. Om 15.09u werd Mason geboren. In 3 keer 3 keer persen vloog hij letterlijk de buiten wereld in, gelukkig kon de gynaecoloog hem nog net opvangen.

Wat is hij klein was het eerste wat ik dacht en zei. Is dit normaal? Gelijk werden alle controles gedaan en kwam de kinderarts erbij. Alles was goed , controles waren goed en Mason reageerde verder gelukkig goed ondanks zijn toch wel onverwachte lage geboorte gewicht van 2100gram en 46cm. Ik werd opgefrist en we werden naar onze kamer gebracht voor de aankomende 2 nachten. Ivm de zwangerschapsvergiftiging moesten we zoiezo nog 2 dagen blijven. Masons glucosewaarde moest even bij gehouden worden ivm dat hij dysmatuur was. 3uur na de bevalling op onze kamer werd hij weer geprikt. Zijn glucosewaarde was zo erg gezakt dat hij toch opgenomen moest worden op de neotalogie. Weer een flinke klap die verwerkt moest worden. In mijn beleving werd mijn kindje die ik net had gekregen zo bij mij weg getrokken. Eenmaal op de neotalogie werden er infuusjes geprikt en werd Mason goed in de gaten gehouden. 

Wat een hel was die eerste nacht. Zoveel pijn en het gemis van Mason bij ons op de kamer. Zo moe maar niet kunnen slapen. Overal om ons heen huilde baby's maar mijn baby is op een andere afdeling en ik kan niet bij hem. 

13 januari 2021

De dag erna steeds op en neer van mijn afdeling naar de neotalogie om zoveel mogelijk bij Mason te zijn. Mijn controles , bloeddruk ect. bleven ze bijhouden. Mijn bloeddruk bleef erg hoog. Ik kan me hier allemaal zo weinig van herinneren en ik haal in mijn gedachten alles door elkaar van wat er allemaal gebeurt is. Maar Mason deed het ondanks alles toch goed.

In de 2e nacht na de bevalling werd ik wakker omdat ik me niet lekker voelde. Heel erg misselijk en hele erge buikpijn. Ik heb toen nog even gewacht voordat ik Mitchel wakker maakte. Ik ging me steeds beroerder voelen en dacht dat ik ging weg raken. Toen Mitchel wakker werd en mij aankeek gevraagd of hij op de noodknop wilde drukken, het ging echt niet goed. Toen de verpleegkunde kwam zag ik aan haar gezicht dat het niet goed was , er werd meteen een arts gebeld. Mijn bloeddruk was inmiddels 190/105 , ik wist zelf al dat dat echt niet oké is. Er werd bloedgeprikt en al snel daarna lag ik aan het magnesiuminfuus met een flinke bolus magnesium. Alleen hiervan werd ik al helemaal akelig en eng en kreeg ik ontzettend erge opvliegers. De nachtverpleegkundige heeft nog een hele tijd naast mijn bed gezeten om me in de gaten te houden , dit voelde erg prettig. Zij vertelde wel dat ik geluk had dat ik al bevallen was ,als ik nog zwanger was geweest had het een nog gevaarlijkere Situatie kunnen worden.

14 januari 2021

Tegen de ochtend voelde ik me gelukkig al iets beter. Het was afwachten op de bloeduitslagen. Wat ik zelf het ergste vond was dat ik Mason niet kon zien. Omdat we allebei een infuus hadden en toezicht nodig hadden mochten we onze afdeling niet af. Mijn bloeduitslagen waren toch wel zorgelijk en de zwangerschapsvergiftiging was erger dan verwacht , ernstige pre eclampsie. Er werd verteld dat het magnesiuminfuus ervoor zorgde dat eventuele insulten voorkomen werden en ik moest gaan starten met bloeddruk medicatie. Ook werden mijn controles nauwlettend in de gaten gehouden. Bij Mason was het helaas ook niet zo positief. Zijn glucoseinfuus zou worden afgebouwd om te kijken of hij deze zelf goed kon houden, helaas was dit niet het geval en werd zijn infuus weer opgehoogd. Ook waren een aantal van zijn andere bloeduitslagen ook niet goed waardoor hij steeds weer opnieuw bloedgeprikt moest worden, dit ging moeizaam want het afgenomen bloed ging steeds stollen waardoor het niet bruikbaar was. De lieve verpleegkundige ging er gelukkig wel voor zorgen dat Mason even naar mijn afdeling kwam zodat ik hem toch even kon zien. 

15 januari 2021

Mason zijn infuus is afgelopen nacht weer afgebouwd en zijn controles van de glucose waren allemaal goed, dit betekende dat hij van het infuus mocht en bij mij op mijn kamer mocht voor de rest van zijn en mijn opnamen, wel moest de kinderarts nog wat onderzoeken doen en hem in de gaten houden. Ik kreeg zelf helaas van de arts te horen dat ik het HELLP syndroom heb en behoorlijk afwijkende bloeduitslagen. Weer een klap , alles bij elkaar was het toch wel heel heftig allemaal. Mijn geheugen liet me compleet in de steek , alles moest opgeschreven worden en het leek of ik na 5 minuten alles weer kwijt was en ik was extreem vermoeid en uitgeput. Ik was zo ontzettend emotioneel dat bij elk woord wat ik uitsprak de tranen eruit stroomde. Masons handjes en voetjes waren ondertussen helemaal blauw van het continue prikken , ik kon zelf geen naalden meer zien zovaak geprikt, elke dag werd er minimaal 1 of 2 keer bloedgeprikt of een nieuw infuus omdat het ging ontsteken. Het nieuws wat we steeds kregen wisselde af van positief maar merendeels negatief. Hierna volgende nog wat onderzoeken , oa of er een stukje placenta was achtergebleven in mijn baarmoeder wat gelukkig niet het geval was maar deze onderzoeken hadden wel een grote impact , eigenlijk best wel traumatisch.

Mason was ondertussen bij ons op de kamer, dit maakte alles toch wel weer een beetje goed! Ook te horen gekregen dat Mason het zo goed doet dat wanneer ik naar huis mag Mason met ons mee naar huis mag.

17 januari 2021

Mijn bloeduitslagen lieten een stijgende positieve lijn zien. Het was nog niet goed maar de artsen hadden het vertrouwen erin dat het steeds beter werd. Onder strikte voorwaarden mochten we naar huis! Ondanks dat ik zo super blij was riep het ook gelijk angst op. Ik voelde me nog steeds beroerd en was het vertrouwen een beetje kwijt in mijn lichaam na alles van de afgelopen dagen. Dit snel van me afgezet en alles voorbereid om zo snel mogelijk naar huis te kunnen. 

De dagen/ weken hierna waren voor mij qua gezondheid en mentaal erg moeilijk. De vermoeidheid slaat bij alles toe en mijn geheugen is erg slecht. Ook prikkels kon ik moeilijk verdragen en mijn concentratie is nog steeds ver te zoeken. Gelukkig gaat het al een stuk beter als in het begin. Gelukkig heeft Mitchel echt super veel van mij over genomen en nog steeds zodat ik wel echt mijn rust kan pakken. De blauwe wolk is ons alleen helaas wel voorbij gevlogen en baal ik dat de eerste dagen samen als gezin ons niet gegund waren. Wat mij ook stak was het onbegrip wat je om je heen van mensen krijgt en nu nog steeds. Het steeds mezelf moeten "verantwoorden" waarom ik me zo voel , dat het tijd nodig heeft om beter te worden en het steeds moeten uitleggen wat het allemaal inhoudt. Ook maak ik me soms druk over de gevolgen van het HELLP syndroom en pre eclampsie op mijn hart en bloedvaten en of ik überhaupt wel van mijn klachten ga afkomen, hiervoor ga ik naar Maastricht voor extra onderzoeken ( preconceptionele vasculaire screening ) om te kijken wat eventueel een oorzaak van dit alles is en hoe groot de kans op herhaling ect. is bij een eventuele volgende zwangerschap. Verder krijg ik nu hulp bij het omgaan met de hele situatie en de restklachten van de pre eclampsie en het HELLP syndroom. 

Mason doet het echt super goed en is alle schade al flink aan het inhalen. Van 2108gr en 46cm naar bijna 10kilo en 71cm , nu alweer bijna 9maanden oud. Wat ben ik trots! Kon iemand mij 9 maanden geleden maar vertellen dat het nu allemaal zo goed zou gaan met mijn kleine man, dat had het misschien allemaal iets makkelijk gemaakt.