Mijn bevalling met 39+1 weken

Inmiddels was ik 38 weken zwanger en had ineens last van een te hoge bloeddruk. Extra controles, CTG scans, bloed prikken. Daar kwam gelukkig niks uit. Ik krijg een medische indicatie en moest rustig aan doen. Ik én rustig aan doen? Wat is dat?

Op 7 augustus heb ik overdag nog met mijn beste vriendin afgesproken en ga ik na een gezellige avond met vrienden op tijd naar boven. Ik wil nog even douchen en na het douchen vind ik de badkamer vloer toch wel erg vies. Ik besluit deze nog even om 22.30 schoon te maken, op handen en knieën met een enorm dikke pens. Iets met "eigenwijs"? 5 minuten later stap ik in bed. Om 22.45 hoor ik een plop in mijn buik en is binnen no time mijn bed kletsnat. JA, mijn vliezen zijn gebroken!

Het duurt zeker 10 seconden voordat ik in actie kom. Hidde zit nog beneden met onze vrienden en ik app hem dat hij NU naar boven moet komen. Toen wist hij genoeg. Hij heeft onze vrienden naar huis gestuurd, dus zij wisten dat de bevalling ging beginnen. Omdat ik een medische indicatie heb gekregen, hebben we het ziekenhuis gebeld. Ik voel nog niet zoveel, alleen een rare druk in mijn onderrug. Terwijl ik de verpleegkundige aan de lijn heb om te overleggen en zij zegt "Je mag thuis de weeën nog even afwachten maar als je het fijn vind om langs te komen om het te checken is dat ook goed!", voel ik de druk in mijn rug veranderen in een rare pijn die ik niet ken. Nee, ik ga toch echt even naar het ziekenhuis om het te laten checken!

Om 23.45 komen wij aan in het ziekenhuis. De beval afdeling ligt overvol en door de drukte hebben ze even ergens gemist dat wij langs zouden komen. Normaal gesproken zou ik in paniek raken maar ik blijf rustig. Enige wat mij nu kan helpen is rustig blijven! We worden naar een kamertje gebracht. Na 10 minuten is er nog niemand en de pijn begint nu wel heftig te worden in mijn onderrug. Ik ben zo bang dat dit pas het begin is van de weeën en nog maar 1 cm ontsluiting heb en dat die verdomde weeën nog veel erger zullen worden..

Hidde zegt een paar keer dat hij echt iemand gaat halen. Hij is nogal snel ongeduldig en ik zeg alleen maar dat hij geduld moet hebben, er komt vast wel iemand zo. Ondertussen verga ik van de pijn, ik kan niet meer normaal praten, lopen, staan, zitten of liggen. Ik weet echt niet waar ik het zoeken moet. Ijsberend loop ik door dat kleine kamertje. Omdat mijn vliezen pas een uur geleden zijn gebroken, ga ik er vanuit dat dit beginnende weeën zijn. Even doorbijten, niet aanstellen! Hup!

Hidde merkt toch wel goed dat het echt niet oké gaat. Hij gaat echt iemand halen want dit duurt veel te lang! Er komt een lieve verpleegkundige. Ze gaat even een CTG scan maken en tijdens de scan ziet ze inderdaad dat ik weeën heb. Alles ziet er gelukkig goed uit. Maar ineens voel ik enorme druk om naar de wc te gaan! Ze zegt dat ze even wil kijken of ik ontsluiting heb. Ze gaat voelen en na 10 seconden zegt ze: "Milou, je moet niet schrikken, er is niks mis met je kindje. Ik ga nu op de noodknop drukken, dan staat binnen een paar seconden de hele kamer vol met verpleging want je hebt al 9 centimeter ONTSLUITING!" WATTTTTTT?! Het eerste wat ik uit riep: "Zie je nou! Ik vond de weeën al zo heftig, als dit pas 1 cm was geweest, weet ik niet hoe ik de andere weeën had overleeft!" 9 CENTIMETER!

Een uur nadat mijn vliezen zijn gebroken, word ik met spoed naar de bevalkamer gereden. Ik moet nog over stappen op een ander bed, het bevalbed. Binnen een half uur mag ik gaan persen. Vanaf dit moment is de bevalling een waas voor mij. Ik weet kleine stukjes van de bevalling. Het persen lukt niet. Tijdens een wee lukt het mij niet om 3 keer te persen. Ik heb te weinig persdrang. Ik krijg wee-opwekkers, dit lijkt weinig te helpen. De weeën komen wel heel snel. Voor mijn gevoel komen ze om de minuut. Verschillende houdingen probeer ik, de verschrikkelijkste vind ik toch wel op handen en knieën. Ik hang over het bed en kijk tegen hele stomme tekeningen aan van speelgoed. Dit staat op mijn geheugen geprent, iets wat ik zo voor mij kan halen. Verschrikkelijk!

Ik had zo graag in een bevalbad mijn weeën op willen vangen en ook willen bevallen als dat mogelijk was. Nu lag ik daar, op mijn rug te persen. Iets wat ik juist NIET wou, wat ook in mijn bevalplan stond. Maar ik kon niet anders, het ging allemaal te snel. "Hij MOET er nu uit, ik trek het niet meer!", schreeuw ik na 1,5 uur persen. Ik ben doodop. De gynaecoloog besluit om mij in te knippen. Prima! Doe alles wat moet, hij moet er gewoon nu uit! IK KAN NIET MEER! Ze zet een knip en de volgende wee, pers ik met mijn laatste kracht. 

Noah wordt geboren om 2.28 geboren op zondag 8 augustus 2021! Hij wordt gelijk op mijn borst gelegd.

Helaas voel ik het meteen: Dit is geen roze (blauwe) wolk voor mij..