Mijn bevalling het tweede deel

"Na een tijdje wordt mijn beeld weer helder, nog wel wazig maar wat beter" ik zie Wouter naast mij zitten, hij ziet er gespannen uit.

Ik viel weg ofniet vraag ik Wouter? Ja zegt Wouter een beetje angstig, ik zit nog bij te komen van de schrik.

"Maar de weeën zijn gewoon nog net zo erg" des al niet te min erger!!!

"De zuster komt aan mijn bed staan" ze gaat weer controleren, nog steeds twee cm.... en het is al 13:00 uur.... ik heb dus al twaalf uur maar twee cm ontsluiting.....

en vanaf ongeveer 07:00 uur een weeënstorm.... en mijn hart reageerde niet goed op het pijnpompje... top denk ik bij mezelf alles gaat super... ik ben kapot en wil slapen...

"Ja zegt de zuster we kunnen je nu geen ruggenprik geven want je hart is nog steeds niet gestabiliseerd"

"O... wat fijn die woorden wat ben ik moe"

Ik probeer elke positie in het ziekenhuis bed uit, maar niks helpt mijn rug is nog erger geworden, Wouter probeert tegen druk te geven. Soms werkt het een beetje en soms niet.

De Weeënstorm duurt voort, zelfs met mijn cursus van samen bevallen, kan ik die weeënstorm niet aan, de minuten lijken op uren....

Om 14:00 uur komt de zuster eindelijk aan dat ik een ruggenprik mag, eindelijk denk ik!!

De zuster vertelt er ook nog bij dat als de ruggenprik niet helpt met de ontsluiting dat het een keizersnede zou worden.

Ik vondt alles prima zolang dit maar achter de rug is!

De ruggenprik is heerlijk!! Ik voel niks meer van de weeënstorm, na de prik viel ik gelijk in slaap, terwijl de prik er pas net uit was.

"Ik hoor dat Wouter de kamer verlaat" hij gaat vast even zijn stress weg roken, als ik later wakker wordt zie ik dat Wouter over mijn buik heen hangt en erop slaapt.

Ach" wat lief denk ik bij mezelf, hij heeft net zo weinig slaap als ik gehad natuurlijk.

"Om 16:00 uur komt de verloskundige controleren" ik zat te duimen en dacht minstens vijf cm alsjeblieft!?!?!

Acht cm zegt ze, maar ik ga je een beetje helpen, ze zegt dat ze de laatste twee cm erbij pakt met een soort van drukken van binnen in mijn doos een beetje forceren?!?

Prima zeg ik als het werkt! De ruggenprik wordt uitgezet!! En na een klein tijdje heb ik door de verloskundige tien cm!!!

Heb je persdrang? vraagt de verloskundige, ik schud mijn hoofd van nee, ik merk niks.

De zuster zorgt dat ik via de infuus hormonen krijg, Zodat ik persdrang krijg, ondertussen moet ik op eigen kracht gaan persen, want de bevalling duurt al wel erg lang vinden ze.

Ik dacht dat ze beugels voor mijn benen hadden, maar de zuster pakt een van mijn benen vast en Wouter de andere.

Na een half uur van persen en pauze zat er nog geen vooruitgang in, de hormonen werden via het infuus omhoog gegooit.

Ook daar merkte ik niks van, na een uur persen zonder vooruitgang, drie cm voor uit en vijf centimeter terug, hebben ze me gevraagt of ze me mochten inknippen.

Ook dat kon me niks schelen, doe maar want ik ben zo blij als de bevalling achter de rug is!

Wouter heeft mijn rechterbeen vast, en tijdens dat ik pers wordt ik ingeknipt ik voelde niks maar ik hoorde het wel, Wouter zag het gebeuren en kneep even met zijn ogen.

"het zal vast pijn doen de gedachte dat mijn vagina misschien nooit meer zo strak wordt ik lach in mezelf"

En dan eindelijk na nog drie keer persen is onze prachtige dochter Oceana geboren!!!

Ze weegt 3250 gram en is 50 cm lang!! na een paar onderzoekjes wordt ze meteen weer op mijn borst gelegd,

Alles ziet er gelukkig goed uit!

" en wat lijkt ze op Wouter het is net een kopie van hem als baby "

Wouter huilt niet zie ik, hij staat nog steeds gespannen naast me, ook ik huil niet. Ik ben overdonderd door alles wat er zojuist gebeurt is, en volgens mij is dit idem voor Wouter.

Wouter neemt Oceana even over, ze gaan mij weer dicht hechten van onder, en serieus AU!! Het was zo gevoelig, alles voelde ik. Na twintig hechtingen was ik eindelijk klaar!

"Wat een slachtveld is dat vindt je niet? vraagt ze aan Wouter?" Ehmm ja nogal antwoord Wouter.

"Wouter heeft zijn grote kans gemist om te zeggen dat er een steekje extra bij in moet"

Ik weet dat Wouter die opmerking wilde maken maar hij deed dat niet.

Nu kunnen we in het ziekenhuis heerlijk genieten van onze kleine gezonde meid!

De naam Oceana - hebben we opgedragen aan mijn vader, Oceana's opa, mijn vader was vanaf zijn zestiende zeeman, hij houdt van de zee, net als zijn vader en zijn opa en broers, dat waren, ze waren allemaal zeelui, vandaar de naam Oceana.

Oceana, is een griekse meisjes naam en betekent van de zee!