Mijn bevalling eindigde in een bijna dood ervaring.

Voordat je deel 2 leest van mijn bevallingsverhaal, is het fijn als je deel 1 ook gelezen hebt. 

Na een half uurtje bijkomen, konden we aan de beschuit met muisjes. Ineens voelde ik me niet lekker. Ik zei tegen mijn man dat ik moest overgeven. Met Fenne nog op mijn borst kwam het er niet alleen van boven uit, maar ook van onder. Mijn man heeft zo snel mogelijk de verpleegkundige gehaald. Was het bloed, vocht… Wat was het? Het bleek bloed de zijn. Binnen een paar seconden stond de hele kamer vol met verpleegkundigen, verloskundigen en artsen. “Dit is niet zo goed”, dacht ik nog. Maar dat het zo slecht zou zijn, hadden we toen nog niet kunnen bedenken.

Het was een behoorlijke bloeding uit de baarmoeder, maar waardoor? Ik kreeg een aantal kleine onderzoeken. De baarmoeder trok niet terug samen zoals dat hoorde. Elke keer kwam hij weer omhoog. De verloskundige drukte inmiddels mijn baarmoeder zo dicht vanaf de buik dat de bloeding stopte. Als dit niet vanzelf zou overgaan, zouden we naar de OK moeten om een ballon te plaatsen die de bloedvaten zou dicht drukken. Eerst werd het nog geprobeerd met een massage van de baarmoeder en medicatie. Maar als snel bleek dat dat niet hielpt. Zodra de verloskundige de druk op mijn baarmoeder eraf haalde, begon het bloeden opnieuw. Inmiddels was ik al redelijk wat bloed verloren en kreeg ik al extra bloed toegediend. Mijn man en dochter waren inmiddels bij mijn hoofdeinde komen zitten, zodat ze toch dicht bij me waren.

Er werd besloten om toch naar de OK te gaan, omdat de bloeding niet stopte. Nog een snelle kus aan man en dochter, en vlug naar de OK. Wij dachten dat er een ballon geplaatst zou worden, maar de gynaecoloog had intussen al wat collega’s ingeschakeld. Ze vertrouwden het toch niet. Dat werd onderweg duidelijk, want in een enorm tempo brachten ze mij naar boven. Heel de rit knelde de verloskundige de baarmoeder met de vuist af, zodat de bloeding verminderde. Toen de verloskundige op mijn bed sprong werd het wel duidelijk dat er iets mis was. Ik kreeg alles wel mee, maar echt doordringen deed het gelukkig nog niet echt. De verloskundige zei me dat ik sterk moest zijn en nog even moest vol houden. Inmiddels rolden de tranen over m’n wangen. Aangekomen op de OK stond er een heel team klaar en bracht de arts mij snel in slaap.

Ik werd half slaperig wakker. Ik zag mijn man, de gynaecoloog en de verloskundige met mijn dochter. Ik vroeg waar ik was, want ik lag niet op mijn normale kamer. “Op de intensive care”, antwoordde de verloskundige. Ze vroeg of ik m’n dochter naast m’n hoofd wilde hebben. Ik wilde niks liever. Wat een fijn gevoel. De gynaecoloog vroeg vervolgens of ik nu wilde weten wat er was gebeurd of dat ik liever nog wilde wachten. “Ja, dat wil ik graag weten”, antwoordde ik. Er zat een scheur in de baarmoeder, met als gevolg een slagaderlijke bloeding. Omdat deze aan de achterzijde was en een stuk aan de vagina, konden ze hier niet bij. Ze hebben daardoor mijn baarmoeder moeten verwijderen. Dat kwam even hard aan, maar het drong niet ècht door. Ik namelijk nog half slaperig van de narcose. Na even kort bij me te zijn geweest lieten ze me verder rusten.

Voor de nacht kwamen mijn man en Fenne op bezoek. Ik voelde me al wat beter. Met een pomp kon ik de pijnstilling zelf regelen. De nacht verliep goed. Om het uur controleerde ze me. Halverwege de nacht kwam de verpleegkundige nog even langs met Fenne. We knuffelden even.

De ochtend erop besprak de gynaecoloog wat er precies was gebeurd. Ik had een enorme bloeding waarbij ik heel veel bloed ben verloren. Ze vertelde me dat het echt kantje boord is geweest. Maar de bloeding hebben ze net kunnen stoppen. Omdat ze heel dicht in de buurt van de urineleider zijn geweest, wilden ze toch een scan maken om te kijken of er niks geraakt was. Aan het eind van de de middag kwam de uroloog langs met de uitslag van de scan. Ze hebben gezien dat er iets zit wat de urineleider afknelde. Wat dit precies was konden ze zo niet zeggen. Omdat de gynaecologen van de operatie niet aanwezig waren, zouden ze morgen samen overleggen wat ze hier aan konden doen.

Na overleg besloten ze weer een operatie te doen. Ik werd onder narcose gebracht. Ze zouden het via de plasbuis proberen te verhelpen. Lukte dat niet, dan zouden ze een nefrodrain in de nier plaatsen, zodat de urine toch kon aflopen.

Tegen de middag maakten ze me klaar voor de OK. Terwijl ik daar was, hoorde ik de uroloog een overdracht doen naar een collega. Ik hoorde hem zeggen: “Een bevalling met een enorme bloeding, met een bijna dood ervaring”. Pas toen drong alles echt tot me door. “Ik had dood kunnen zijn”, flitste er door mijn hoofd. Die woorden kwamen heel hard aan. Gelukkig hebben de artsen me nog kunnen redden.

Helaas is het tijdens de operatie niet gelukt om het probleem te verhelpen en hebben ze een nefrodrain geplaatst in de nier. Deze zal moeten blijven zitten tot ik volledig hersteld ben van de heftige bevalling. Dat zal zo’n drie maanden duren. Na een half uurtje bijkomen op de uitslaapkamer, kon ik weer fijn naar mijn man en dochter toe. Alle operaties zijn nu achter de rug. We konden langzaam aan beginnen met opknappen.

In de dagen die kwamen kregen we veel bezoek van artsen en specialisten. Ze legden uit hoe het verder ging. We kregen ook een gesprek met de ziekenhuispsycholoog om ons te helpen bij het verwerken van deze gebeurtenis. Na nog een dag of 5 in het ziekenhuis mochten we naar huis. Genieten van ons gezinnetje.