Mijn bevalling (deel II)

Deel II

Zaterdag 3 oktober

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik eerst 3 kwartier aan de CTG om te kijken hoe het met de baby ging. Toen dit allemaal goed bleek te zijn, kreeg ik Remifentanil. Dit is een morfineachtig middel dat snel, krachtig en kort werkt. Het werd via een infuus toegediend en ik kon zelf de pijnbestrijding regelen door op een knop te drukken. Het infuus prikken ging niet zoals gehoopt. De laatste weken van mijn zwangerschap hield ik veel vocht vast, waardoor mijn aders niet goed zichtbaar waren. Hierdoor moesten ze meerdere keren prikken.

Om ervoor te zorgen dat er niet te veel van het medicijn in je lichaam komt, zit er een beveiliging op de pomp. Je kan jezelf pas weer een ‘shot’ geven als de laatste +- 5 minuten daarvoor is geweest. De registratie van de CTG bleef vanaf dat moment continue doorgaan om ons beide in de gaten te blijven houden. Ook werd mijn bloeddruk, zuurstofgehalte en polsfrequentie continue geregistreerd.

Door de Remifentanil werd ik medisch en mocht mijn eigen verpleegkundige er niet meer bijblijven. De gynaecoloog nam het over en wilde mij toucheren om te kijken op hoeveel cm ontsluiting ik inmiddels zat. Ik zat toen op 6 cm, waardoor het weer wat hoopvoller werd. Voor mijn gevoel was het nu toch ineens opgeschoten sinds de laatste keer dat ik getoucheerd werd.

Naar mijn idee had de Remifentanil verder niet heel veel effect op mijn lichaam. Misschien haalde het de persdrang een beetje weg, maar de pieken van de weeën bleven even heftig. Ik bleef maar op de knop drukken in de hoop dat het weer tijd was voor een shot. Af en toe viel ik van vermoeidheid even een beetje weg en dan vergat ik te drukken. Op dat moment moest ik de eerst volgende wee flink incasseren, want de truc was om tussen de weeën door te drukken zodat het medicijn in je lichaam kwam op het moment van een wee. Zodra de pomp opraakte moest er heel snel een nieuwe worden aangesloten omdat ik anders verging van de pijn door de persweeën die weer opkwamen.

Ik heb niet heel veel meegekregen van alles wat er om mij heen gebeurde, omdat ik compleet in mezelf keerde. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment voelde dat mijn bovenbenen nat werden. Toen ik onder de dekens keek zag ik heel veel bloed. Wat dit nou precies was weet ik eigenlijk nog steeds niet. De gynaecoloog toucheerde mij opnieuw en ik zat nog steeds op 6 cm ontsluiting. Ze besloten om mij weeënopwekkers te geven, wat ik eigenlijk niet wilde. Ik had gelezen dat de weeën dan heel heftig zouden worden, terwijl ik al veel pijn had. Ze hebben dit meerdere keren verhoogd, maar het hielp niet. Ook hebben ze een katheter ingebracht, omdat ze dachten dat ik misschien een te volle blaas had waardoor de ontsluiting niet vorderde. Daarnaast moest ik in verschillende posities gaan liggen, maar ook dit hielp niet. Inmiddels konden ze de hartslag van de baby en de weeënactiviteit ook niet meer goed registreren via de CTG-banden, waardoor er inwendig twee slangetjes bij mij naar binnen werden gebracht en elektrode op de hoofd van de baby werden geplaatst.

Na alles geprobeerd te hebben besloten ze mij nog een laatste keer van positie te veranderen en nog één keer de weeënopwekkers te verhogen. Als ik na een uur nog steeds niet verder zou zijn dan 6 cm ontsluiting, dan zouden ze een keizersnede doen. Wat mij betreft deden ze dit gelijk op dat moment, als ik maar van die pijn af zou zijn (en dan met name de persweeën).

Na een uur werd ik weer getoucheerd en tot grote teleurstelling van het hele team zat ik nog steeds op 6 cm. Ze maakte me klaar voor de OK. Een verpleegkundige hielp mij om m’n sieraden af te doen en om operatiekleding aan te trekken. Jeff mocht niet bij de ruggenprik aanwezig zijn en zou later gebracht worden.

In de kamer moest ik overstappen op een ander bed, maar omdat de weeën elkaar zo snel opvolgde en er bijna geen pauzes tussen zaten, kon ik mezelf niet meer verplaatsen. De verpleegkundigen leken een beetje ongeduldig te worden en zeiden tegen mij dat we haast hadden omdat we snel naar de OK moesten. Ik wachtte tot de eerst volgende wee minder werd en zette m’n tanden op elkaar. Zo snel mogelijk als het kon, ben ik overgestapt op het andere bed en direct kwam de nieuwe wee opzetten. De Remifentanil was nu ook al een tijdje niet meer aangesloten, waardoor de persweeën weer terugkwamen.

Ik heb weinig meegekregen van de rit naar de OK en ik schreeuwde het uit van de pijn. Die persdrang van de weeën was zo intens, dat mijn lichaam continue aan het meepersen was en ik het niet meer kon tegenhouden. Het duurde voor m’n gevoel allemaal heel lang. Er werd meerdere keren gevraagd wat mijn naam was en of ik bijvoorbeeld ergens allergisch voor was. Ik schreeuwde dat ze op moesten schieten omdat ik het niet meer volhield en dat dit de eerste keer zou zijn dat iemand met 6 cm ontsluiting een kind eruit zou persen.

Inmiddels waren we in de operatiekamer en moest ik wéér overstappen, dit keer op de operatietafel. Ik probeerde een juist moment uit te zoeken tussen de weeën door, maar ze volgde elkaar zo snel op dat ik zelf niet meer kon overstappen en ze mij hebben getild. Ze wilde dat ik rechtop zou gaan zitten voor de ruggenprik, maar ook dit lukte niet. Ik werd door twee man rechtop gezet en in de juiste positie gehouden. De anesthesist vertelde stap voor stap wat er ging gebeuren, maar ik kreeg er weinig van mee. Ik lag met m’n hoofd tegen de borst van een assistent en heb zijn hand helemaal fijngeknepen. Het enige wat ik de anesthesist nog hoorde zeggen was dat hij de vloeistof in ging spuiten en ik dan langzaam m’n benen niet meer zou voelen. Op het moment dat hij dit zei, voelde ik ineens de weeën wegtrekken en leek het inderdaad alsof het al begon te werken. Had ik dit nou maar eerder gekregen.. het was echt hemels!

Er kwam een verpleegkundige naast me zitten om mij overal een beetje doorheen te praten en gerust te stellen. Door de adrenaline begon ik onwijs te trillen en kreeg ik het heel erg koud. Door de ruggenprik kreeg ik weer praatjes en heb ik verhalen zitten vertellen die ze waarschijnlijk helemaal niks interesseerde.

Ik vroeg hoelang de keizersnede ongeveer zou duren, waarop de verpleegkundige zei dat ik binnen een kwartier m’n kindje in m’n armen zou hebben. Dat is snel, dacht ik nog. Ik voelde m’n buik heel erg bewegen en dacht dat de baby ineens heel actief werd. De verpleegkundige gaf aan dat dit niet de baby was, maar dat ze al waren begonnen met de operatie. In eerste instantie dacht ik: gelukkig, dan merk ik er niks van en ben ik dus goed verdoofd. Tot ik twee seconden later ineens besefte dat Jeff er nog niet was. Het OK-team was in alle haast vergeten de afdeling te bellen om te melden dat Jeff gebracht kon worden. Omdat ze vlak daarvoor tegen mij hadden gezegd dat ik m’n kindje binnen een kwartier in m’n armen zou hebben, was ik bang dat Jeff nu niet op tijd zou komen.

Een paar minuten later zei een assistent: ‘aaah, daar is de vader!’ Ik keek naar het raampje in de deur en zag een hele andere man staan. Ik dacht dat ze de verkeerde man hadden gestuurd en raakte lichtelijk in paniek. Twee tellen later ging de deur open en GELUKKIG stond Jeff achter deze man. Van opluchting en spanning werd ik een beetje emotioneel. Jeff werd naast mij geplaatst op een stoel en hield de hele tijd m’n hand vast.

Niet lang daarna werd Kenzo geboren. Ik hoorde hem heel zachtjes huilen, maar ik zag nog niks. Ze lieten het doek zakken en de verpleegkundige duwde m’n hoofd een beetje omhoog zodat ik kon kijken. De arts zei: het is overduidelijk een jongen! Automatisch keek ik naar beneden en op dat moment plaste hij recht in m’n gezicht. Iedereen die aanwezig was in de operatiekamer lag in een deuk. Het hele romantische idee van een geboorte was snel verdwenen.

Kenzo werd meegenomen door de kinderarts om in een andere kamer gecontroleerd te worden. Jeff mocht meelopen en ondertussen werd ik gehecht. Nog geen 5 minuten later kwam Jeff weer de operatiekamer binnenlopen met Kenzo in zijn armen. Dit was een heel bijzonder moment. Kenzo werd op m’n borst gelegd en het voelde allemaal nog een beetje onwerkelijk. Hij stal gelijk de harten van de vrouwelijke artsen en verpleegkundigen.

De operatie was goed verlopen en het hechten was inmiddels klaar. Het was voor niemand duidelijk waarom ik nooit verder ben gekomen dan 6 cm ontsluiting. Hij was namelijk al aardig ver ingedaald en ze moesten hem een stuk terugtrekken uit m’n bekken.

Op het moment dat het tijd was om terug te gaan naar de afdeling werd ik ineens helemaal niet lekker. Ik werd misselijk en begon te trillen van de kou. Het personeel wilde me voor de zekerheid nog even in de operatiekamer houden. Ze probeerde me op te warmen met warmtedekens en mijn bloeddruk werd een paar keer gemeten. Deze bleek veel te laag. Toen het weer wat beter ging twijfelde het personeel of het wel verstandig was om me op dat moment al terug te sturen en vroegen aan mij wat ik zelf wilde. Ik wilde gewoon gaan genieten met z’n drieën en even rust na deze hectische dag. We besloten om terug te gaan naar de afdeling.

Er werd aan ons een kamer toegewezen voor twee nachten. We hebben even kort gefacetimed met mijn ouders, broertje en zijn vriendin, die al een vermoeden hadden nadat wij de hele dag niet bereikbaar waren geweest. Daarna werd Kenzo voor het eerst aan de borst gelegd en hij begon gelijk heel goed te drinken. Toen hij klaar was werd hij gewogen, zijn temperatuur werd opgemeten en hij werd aangekleed.

Nu was het tijd om de rest in te lichten..