Mijn bevalling (deel I)

[Een korte samenvatting van mijn zwangerschap: ons sprookje begon op 23 januari 2020 toen ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Jeff was deze ochtend al naar zijn werk en wist ook niet dat ik een test zou doen. Ik stond te trillen op mijn benen en kon niet geloven dat ik ECHT een streepje zag. Uiteindelijk heb ik nog een paar testen gedaan om er 100% zeker van te zijn. Van tevoren had ik allerlei manieren bedacht hoe ik Jeff zou verrassen als ik erachter zou komen dat ik zwanger zou zijn. Dit is door mijn enthousiasme compleet mislukt. We hadden deze ochtend al contact via WhatsApp en ik zei tegen hem dat hij wel eens gelijk kon hebben met zijn vermoedens van een mogelijk gelukte poging. Een week eerder had hij namelijk tegen mij gezegd dat hij dacht dat ik zwanger was. Waarom wist hij niet, het was een gevoel. Ondanks mijn enorm sullige en saaie manier van mededelen, was hij natuurlijk enorm blij en het overviel hem ook een beetje. Toen hij thuiskwam liet ik hem de testen zien en toverde ik mijn – vooraf geplande – verrassingen tevoorschijn. Ons geluk kon niet meer op.De meest bekende zwangerschapssymptomen zoals ochtendmisselijkheid en gevoelige borsten heb ik nooit gehad, maar de eerste weken had ik wel een lage bloeddruk waardoor ik regelmatig licht werd in mijn hoofd en niet altijd meer op mijn benen kon staan. Ook kreeg ik rond de 5 a 6 maanden zwangerschap enorme last van mijn bekken. Naarmate de zwangerschap vorderde, werd dit alleen maar erger. Ik had er last van als ik liep, als ik stond en als ik zat, maar het meest vervelende was de pijn ’s nachts. Ik kon geen fijne houding vinden om te slapen en de nachten werden met de week slechter. Ik kon me niet meer normaal omdraaien door de pijn en moest dit dan ook stapje voor stapje doen. Daarnaast kwam COVID-19 natuurlijk om de hoek kijken, waardoor ik maandenlang thuis heb gezeten. We wisten nog niet precies wat dit virus inhield en daarom was ik extra voorzichtig. Mijn uitjes bestonden uit bezoekjes aan de verloskundige, naar mijn ouders, heel af en toe naar de supermarkt en de laatste weken van mijn zwangerschap heb ik deelgenomen aan zwangerschapszwemmen. Ondanks alles heb ik enorm genoten van de zwangerschap.]

Na een niet al te makkelijke zwangerschap, kreeg ik ook een niet al te makkelijke bevalling:

Vrijdag 2 oktober werd ik om 06.00u ‘s ochtends wakker van wat krampen in mijn buik. Ik twijfelde of dit weeën waren, want ik had me voorgesteld dat weeën gelijk al veel pijn zouden doen en ik het direct zou weten als het zover was. Ik besloot om de weeën te gaan timen om te kijken of er al regelmaat in zat. De weeën kwamen om de 7-8 minuten en hielden ongeveer 40 seconden aan.

Het bel-advies van de verloskundige was om contact op te nemen als de weeën een uur lang om de 5 minuten kwamen en een minuut lang aanhielden.

Jeff was deze ochtend vroeg de deur uit om te gaan werken. Vlak voor hij zou beginnen stuurde ik hem nog een berichtje dat hij zijn telefoon goed in de gaten moest houden, omdat het wel eens zo zou kunnen zijn dat het was begonnen. Hij wachtte niet af en kwam gelijk naar huis.

Omdat ik toch al enige regelmaat zag in de weeën, besloot ik me klaar te gaan maken voor deze – misschien wel – spannende dag. Zo stapte ik onder een warme douche, ging ik ontbijten en ben ik buiten een rondje gaan lopen. Eenmaal weer thuis ben ik op bed gaan liggen om mijn energie te sparen. Toen ik na twee uurtjes wakker werd, merkte ik dat de weeën gestopt waren. Ik baalde enorm, want ik hoopte dat het juist zou doorzetten als ik wat zou rusten.

De rest van de dag hebben we in spanning afgewacht of de weeën weer zouden beginnen. Jeff had die avond een softbalwedstrijd en twijfelde of hij wel moest gaan. Door de hele COVID-19 situatie had hij bijna het hele seizoen al niet kunnen spelen en het zou voorlopig misschien ook alweer de laatste wedstrijd zijn als ik één van deze dagen ging bevallen. We besloten samen dat hij naar de wedstrijd zou gaan en zijn telefoon aan een reservespeler zou geven, zodat ik kon bellen als dit nodig was. Deze week was er wel een nieuwe corona-maatregel ingegaan: er mocht geen publiek meer aanwezig zijn. Twee dagen eerder had Jeff ook een wedstrijd en toen grapte ik al dat ik waarschijnlijk dan zou gaan bevallen. Deze twee wedstrijden waren één van de weinige die ik tijdens onze relatie had gemist als trouwe supporter.

En ja hoor.. om 20.30u ’s avonds begonnen de weeën weer. Jeff zijn wedstrijd zou om 21.00u beginnen en ik besloot om hem nog niet in te lichten, voor het geval dat het weer vals alarm zou zijn. Dit keer kwamen de weeën om de 8-9 minuten en ze hielden al snel rond de 1 minuut aan.

Onze verloskundige had gevraagd of wij een rommelmelding wilde maken, zodra we merkte dat er iets aan de gang was.

Voordat we de nacht in zouden gaan, heb ik dus voor de zekerheid nog gebeld naar de verloskundige. Inmiddels was Jeff zijn wedstrijd afgelopen en vroeg hij hoe het met mij ging. Op dat moment stond ik onder de douche om te proberen te ontspannen. Daarna ben ik in bed gaan liggen en bleef ik de weeën timen, die inmiddels wat pijnlijker leken te worden. Toen Jeff thuiskwam en gedoucht was, kwam hij achter mij liggen met zijn hand op mijn buik. Nog geen 5 minuten later (om 02.10u ’s nachts) voelde wij allebei iets in mijn buik knappen, waarop Jeff vroeg of dit een wee was. Ik had al van vriendinnen begrepen dat zij dit ook voelde op het moment dat hun vliezen braken. Op dat moment was ik dus erg gefocust of ik misschien vruchtwater langs mijn benen zou voelen stromen. Dit was niet het geval, maar ik merkte wel dat ik ineens moest plassen. Ik stapte uit bed en op het moment dat ik het licht aandeed in de slaapkamer, plaste ik in mijn broek. Althans.. dat dacht ik even. Ik kon het niet meer ophouden, dus ik besefte al snel dat mijn vliezen toch gebroken waren. Ik trok het plastic bekertje van het nachtkastje, die ik al had klaargezet om wat vruchtwater op te vangen. Ondertussen haalde Jeff een paar handdoeken uit de badkamer, want het stroomde behoorlijk.

De meeste verloskundigen willen dat je pas belt wanneer je vruchtwater een afwijkende kleur heeft, maar onze verloskundige had gevraagd of wij sowieso wilde bellen zodra dit gebeurde. Het vruchtwater was helder met witte vlokjes erin, wat betekende dat alles goed was en de baby niet in het vruchtwater had gepoept. Ze adviseerde ons om te proberen nog wat te slapen, omdat we niet wisten hoe de nacht/dag verder zou verlopen. Makkelijker gezegd dan gedaan, we zaten beide vol adrenaline. Ik wilde eerst nog even het vruchtwater van me afspoelen voordat ik weer in bed ging liggen en stapte dus weer onder de douche. Toen ik me aan het afdrogen was, merkte ik dat de weeën behoorlijk heftig werden. Ik leunde voorover op het bed om ze op te vangen, maar ze kwamen ineens ook héél snel achter elkaar. Jeff belde de verloskundige terug om te vragen of zij onze kant op wilde komen.

Het duurde waarschijnlijk +- 15 minuten voordat zij er was, maar voor mijn gevoel duurde het úúúúren. Ik verging van de pijn en schreeuwde het uit. Mijn hele zwangerschap heb ik gezworen dat ik echt geen ruggenprik zou nemen, maar toen ik de verloskundige zag SMEEKTE ik hierom. Vraag me niet waarom, maar ik lag op de grond toen ze aankwam. Tegen Jeff hoorde ik haar zeggen dat ik dit waarschijnlijk deed omdat het daar lekker koel was, maar ik had geen flauw idee waarom ik daar lag. Ik had op allerlei manieren geprobeerd de weeën op te vangen, maar geen één positie was fijn.

De verloskundige wilde mij toucheren om te kijken hoeveel ontsluiting ik inmiddels had, maar daarvoor moest ik wel eerst op bed komen liggen. Dit was op dat moment voor mij echt onmogelijk. De weeën bleven achter elkaar komen en ik had geen tijd om op adem te komen. De verloskundige tilde mij samen met Jeff op bed en ze vertelde mij stap voor stap wat ze ging doen. Bij het toucheren bleek dat ik pas 3 cm ontsluiting had, terwijl ik bij onze laatste afspraak in de praktijk al op 2 cm zat. HOE KON DIT?! IK HAD AL ZO VEEL PIJN.

De verloskundige ging in de woonkamer rondbellen om te vragen in welk ziekenhuis ik terecht kon. Vanuit de slaapkamer hoorde ik twee mislukte pogingen, Haarlem en Leiden zaten vol. Ik raakte lichtelijk in paniek, want ik wilde NU een ruggenprik. Uiteindelijk hadden ze plek voor ons in Leiderdorp.

Jeff laadde de auto in met onze tassen en verzamelde de laatste belangrijke spullen. Ik gok dat we er zo’n 10 minuten over hebben gedaan om van de voordeur naar de auto te komen, want we moesten veel pauzeren door de enorm heftige weeën. Met de verloskundige vooroprijdend, gingen we naar het ziekenhuis. 

Wordt vervolgd..