Mijn bevalling deel 1 & Welkom lieve Lucca!

Uh schat… ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken. We bladeren net het foldertje van de Lidl door. Ons ritueel. Op zondagavond heerlijk tegen elkaar in bed de foldertjes doorbladeren en de komende week doornemen. Ik ben 39 weken en 2 dagen zwanger. Mijn nesteldrang had inmiddels extreme vormen aangenomen. Ik wilde per se dat alle ramen gezeemd waren, de kozijnen gepoetst én of de opritten ook nog even onkruid vrij gemaakt konden worden. Dus daar ging Melvin. Want hij wist dat als hij het niet zou doen ikzelf op die ladder zou klimmen. Dat was geen optie meer. Tot een week geleden zette ik nog iedere dag 10.000 stappen, dat was over. Het waggelen was begonnen en om mijn toeter kon je echt niet meer heen. Afijn.. we lachen nog om het feit dat Melvin inmiddels zóveel spierpijn had in zijn vingers van het onkruid verwijderen, bevallen was dus echt nog even geen optie, die rugpijn dat was vast niks. Daar dacht Lucca anders over.

Lucca ligt in stuit en wordt vrij groot geschat dus mijn wens om thuis te bevallen behoorde al niet meer tot de opties (hier vertel ik in een andere blog meer over). We moesten naar het ziekenhuis. Maar wát was ik blij dat de bevalling natuurlijk op gang kwam. Lucca had zelf het signaal afgegeven dat hij klaar was om te komen. En op deze manier was er toch nog een kans dat ik op de natuurlijke manier kon bevallen. Op het moment dat ik de lakens op zij trek zie ik wel meteen dat hij in het vruchtwater heeft gepoept. We vertrekken dus meteen. Omdat ik graag goede foto’s wil van de bevalling besluiten we de camera bij mijn ouders op te halen. Dat beeld krijg ik nooit meer uit mijn hoofd. Staan ze hoor met z’n tweeën in de deuropening, recht uit bed, met tranen in hun ogen. Hun eerste kleinkind kon ieder moment geboren worden!

In het ziekenhuis aangekomen zijn mijn weeën inmiddels aardig op gang en eigenlijk alleen aanwezig in mijn rug. Mmm.. even schakelen. De oefeningen die ik mee heb gekregen van de cursus Hypnobirthing verdwijnen als sneeuw voor de zon. Omdat Lucca in stuit ligt én heeft gepoept moet de bevalling snel vorderen, hij moet binnen 24 uur geboren worden. 03 mei is dus in ieder geval zijn geboortedag!

Iedereen zei van te voren tegen mij dat ik rekening moest houden met dat het altijd anders loopt dan hoe je het van te voren had bedacht. Het liefste wilde ik geen wee opwekkers en ook de ruggenprik zou niet nodig zijn… Maar al vrij snel werd duidelijk dat ik de opwekkers wél zou krijgen en dat ze flink opgevoerd moesten worden. De weeën in mijn rug waren met geen mogelijkheid meer op te vangen en na 10 uur was ik op. Ik had nog steeds maar 6cm ontsluiting en geen adempauze meer. Die ruggenprik moest er komen! Met heel veel verdriet vroeg ik aan Melvin dit voor me te regelen. Al mijn voorgenomen principes overboord… ik wilde geen troep in mijn lijf. En hoewel ik alle lof heb voor de lieve verpleegkundige in het ziekenhuis, is wat er toen gebeurde het naarste van mijn hele bevalling. 

Volgende week deel 2!