Mijn bevalling

dit verhaal is niet bestemd voor op facebook a.u.b.

Vanaf het moment dat wij een datum hadden, was ik enorm nerveus. Ik had nachtmerries, het idee dat ik erbij bleef terwijl mijn buik open lag vond ik doodeng. Zo had ik nachtmerries dat ze geen zeil meer hadden wat ze ophangen zodat je niks ziet. Toen gingen ze toch de operatie uitvoeren, en ik kon alles zien. Of dat de verdoving niet wilde werken, of dat de ruggenprik niet in 1x goed ging. Slapen deed ik ook amper, mijn enorme dikke buik zat mega in de weg. Mijn benen en voeten waren opgezet van al het vocht. Opgegeven moment was ik ook wel echt klaar met het zwanger zijn. 

Ondertussen waren wij nog steeds aan het klussen in huis, wel uiteraard met heel veel hulp. Mijn moeder heeft in de kinderkamer een hele mooie muurschildering gemaakt. Mijn oma kwam elke week voor mij strijken, als ik het nog niet zelf had gedaan. De was werd voor mij gedaan, het huis werd ook schoongemaakt. 

Toen ik 38.2 weken zwanger was, stond ik de kinderkamer af te maken. Ik stond de bedjes op te maken samen met mijn moeder en oma. De kinderkamer was af! S'avonds bleef mijn zus bij ons eten en mijn man zou haar naar huis brengen. Mijn opa en oma belde dat zij even op de koffie wilde komen en dan mijn zus gelijk thuis zouden brengen. Dit was maar goed ook, om 21.00 gingen mijn opa en oma weg met mijn zus. Na het uitzwaaien plof ik op de bank en voel ik een knap in mijn buik. Hoe dik, groot en rond ik op dat moment ook was. Binnen 2 tellen zat ik op het toilet, ik was aan het plassen, of toch niet? Ik kon het niet ophouden, het bleef lopen en het voelde niet aan als plassen. Ik keek naar mijn broek en zag dat deze helemaal nat was. Toen pas ging er een belletje rinkelen, mijn vliezen waren gebroken. Gelijk na deze gedachte gaat er een pijnscheut door mij heen. Ik roep mijn man en zeg hem dat mijn vliezen zijn gebroken en hij het ziekenhuis moet bellen. Mijn man schoot van relax-modes naar stres-modes, en wist niet goed meer wat hij moest doen. Hij belde het ziekenhuis en vertelde nerveus dat mijn vliezen waren gebroken, hij kreeg allemaal vragen: hoelang ik zwanger was, hoe het vrachtwater eruit zag etc.. ik zat nog steeds op het toilet en luisterde wat er allemaal werd gezegt. Stiekem moest ik een beetje lachen om mijn man, zo nerveus had ik hem nog nooit meegemaakt. Toen hij had opgehangen zei hij dat we nu naar het ziekenhuis moesten. Mijn schoonvader was op dat moment aan het klussen in ons huis, dus ik kon ook niet in mijn naakte glorie naar boven lopen voor verschoning. Het is best lastig om je autistische nerveuze man uit te leggen wat je allemaal nodig hebt/ wilt hebben. Mijn vluchtkoffer stond klaar, terwijl mijn man die naar de auto brengt, helpt mijn schoonvader mij met mijn schoenen aan doen. 

Gelukkig is het ziekenhuis maar 5 minuten van ons vandaan, en stonden al snel bij het ziekenhuis. In de parkeergarage stond een rolstoel, mijn man heeft mij daarin gezet en zo liepen we richting de ingang van het ziekenhuis. Helaas hadden we een gammele rolstoel waarvan een bandje plat was. Het was hartje winter, maar bij mijn man stond het zweet op zijn voorhoofd. Eenmaal bij de ingang wees een nachtbewaker ons erop dat we via de SEH naar binnen moesten. Dat is nogal een stukje lopen, we moesten naar de achterkant van het ziekenhuis. We hadden de grootste lol met zijn tweeën, ik had opgegeven moment geen pijn meer van de weeën maar pijn van het lachen. Na een erg hobbelige weg waren we bij de ingang van de SEH. Ik zei met een hele brede glimlach: 'goedenavond, ik kom bevallen!' De mevrouw achter de balie moest lachen om ons, want wij hadden de slappe lach. Het zal wel komen doordat we nerveus waren. We werden doorgestuurt naar de 10e etage, waar een hele lieve vrouw ons stond op te wachten. Ik kreeg een hele mooie kamer, ik had echt een soort van vakantie gevoel. Als je de deur van de kamer door was, had je nog 2 glazen klapdeuren. Een eigen wastafel, een ziekenhuisbed, een bankje, een tv en zelfs een eigen doucheruimte met toilet. Een enorme ruime kamer, dit was de meerling kraamsuite. Ik moest mijn doorweekte broek uittrekken en in het bed gaan liggen. Ze ging me eerst een infuusnaald inbrengen, na 3x verkeerd prikken in links (mijn aderen wilde niet meewerken) werd ik in rechts geprikt. Ondertussen was mijn linkerhand beurs en blauw. Na dat ik aan het infuus was gelegd, werden we alleen gelaten. De weeën werden ondertussen steeds heftiger en pijnlijker. 

Na een poosje kwam de gyneacoloog binnen, ik werd aan de CTG-scan gelegd. Dat was nog niet zo makkelijk. Helemaal onderin lag onze zoon, deze was zo gevonden. Maar mijn dochter lag helemaal bovenin, ze hadden elke keer mijn hartslag, maar niet die van haar. Uiteindelijk met een echo hebben ze haar goed kunnen vinden en zaten de scans goed. Mijn weeën werden alsmaar heftiger, na een poosje dacht ik dat ik het niet meer hield. De pijn was erg heftig en het leek niet meer te stoppen. De tranen rolde over mijn wangen, maar ik bleef netjes de pijn wegpuffen. Toen het me echt teveel werd vroeg ik mijn man om op het knopje te drukken, dat deed hij. Al snel kwam er een verpleegster met de vraag of dit spoed was, of dat het even kon wachten. Ik kon niet meer praten van de pijn, ik kon alleen maar kreunen, huilen in stilte en puffen. Mijn man voelde mij aan en zei dat ik heel erg veel pijn had. De verpleegster kwam kijken, na een blik op al het apparatuur rende ze naar de gang om mensen te halen. Al snel stond een heel team om mijn bed heen. De gyneacoloog kwam kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had en gelijk was er paniek. Mijn zoon zijn hartslag was nog maar 90, zijn navelstreng lag al tussen mijn benen en ik had al volledig ontsluiting. De paniek maakte ik zelf allemaal niet zo mee. Sterker nog, ik hoorde niet eens wat er was gezegd. Ik voelde alleen de pijn van de catheter die op dat moment werd geplaatst.

We gingen met 'spoed' naar de OK, alleen helaas was de spoedlift al bezet. Op de OK aangekomen vond ik het er heel erg koud, heel veel artsen stonden om mij heen, maar mijn man was nergens te bekennen. Er zat een hele lieve man over mijn wang te strelen, hij vertelde dat het allemaal goed zou komen en ik mij geen zorgen hoefde te maken. Ik wist ook niet zo goed waar ik mij zorgen om moest maken. Het enige wat ik wilde was dat de pijn zou verdwijnen. Opgegeven moment zei hij: 'je moet nu tot 10 tellen'. Volgens mij ben ik tot de 3 gekomen..

Ik werd wakker, ik had zo'n pijn! Ik voelde dat ze mijn bed aan het rijden waren. Mijn benen lagen opgetrokken, ik durfde ze niet neer te leggen. Ik vroeg wat ik had gekregen, ik kreeg als antwoord: 'je hebt een zoon en een dochter gekregen'. Ik was opgelucht, ik had allemaal verhalen gelezen dat soms de geslachtsbepaling uiteindelijk niet bleek de kloppen. Ik viel weer weg..

Ik voelde dat mijn man mijn hand vast hield, hij huilde. Op mijn borst lag een heel lief klein meisje mij aan te staren. Mijn man vertelde dat het allemaal goed is gekomen, maar het had geen minuut langer mogen duren. Onze zoon was erg blauw toen hij geboren werd, en lag op dat moment op de neonatologie. Weer viel ik weg..

Ik hoorde mijn man praten tegen onze dochter, en op mijn borst lag mijn zoon. Ook hij was zo mooi, zo lief en zo klein. Ook hij lag naar mij te kijken, ik voelde mij op dat moment zo compleet. Mijn man vroeg mij of hij de familie zou bellen, ik knikte en ik viel weer weg..

Ik hoorde heel veel mensen praten, niet hard maar juist rustig en zachtjes. Ik deed mijn ogen open en zag mijn schoonouders, mijn zwager, schoonzus, mijn ouders en mijn stiefvader. Ik vroeg aan mijn schoonzus hoe het met haar ging. Ze was hoogzwanger van mijn neefje en had bekkeninstabiliteit. Ze zei: 'ik kan beter vragen hoe het met jou gaat'. En weer viel ik weg..

Toen ik weer wakker werd stond mijn vader naast het bed, we hadden voor mijn gevoel een vloeiend gesprek. Volgens mijn vader viel ik continu weg. Ik voelde me ook ontzettend suf, achteraf niet zo raar omdat ik op dat moment morfine kreeg.

De dag erna is heel vaag, ik weet dat er mensen op bezoek zijn geweest. Maar ik viel continu weg, mijn man heeft alles en iedereen opgevangen. Hij zorgde samen met de verpleeging voor de kinderen, leerde hoe hij de flesjes moest maken. Borstvoeding zat er nog niet in, ik had nog helemaal niks. 

De dag erna was ik al wat helderder, ik moest gaan proberen te kolven. Ik had echt niet heel veel, maar we hebben het wel aan de kinderen gegeven. Ook werd deze dag mijn catheter verwijderd en mocht ik proberen te gaan lopen. Het voelde zo raar, de druk op de wond was wel heel groot en deed ook best veel pijn. De verpleging zei dat ik eventueel even mocht douchen, dit deed ik met behulp van mijn man. Ik voelde me heel licht worden in mijn hoofd en zag overal sterretjes. Ik wilde dolgraag weer gewoon in bed gaan liggen, maar het was toch ook zo lekker om me even op te frissen. Ik werd draaierig en misselijk, ik werd door de verpleging snel afgedroogt en weer in bed gelegd. 

Na 3 dagen ziekenhuis was ik er wel klaar mee, ik wilde naar huis. De verpleeging twijfelde, niet aan de kinderen. Die deden het, ondanks mijn zoon zijn slechte start, voortreffelijk goed. Ik daarentegen zag zo wit als de ziekenhuislakens. Maar ik stond erop, ik wilde naar huis. Na een paar testen kreeg ik de nodige medicatie mee en mocht ik naar huis. Weer werd ik een rolstoel gezet maar dit keer met 2 maxi-cosi's, waar 2 mini mensjes in lagen. Ze waren echt heel erg klein, onze zoon was 43 cm en 2900 gram en onze dochter 42 cm en 2666 gram. Ik had heel veel bekijks toen wij naar de auto gingen.

Toen gingen we naar huis, als gezin!

Word vervolgd xx