Mijn 4e en laatste bevalling

Ik zal even in een notendop beschrijven hoe mijn andere bevallingen gingen, en daarna vertellen wat deze bevalling nu zo anders maakte.

Bij de oudste kreeg ik bij de termijn van 39 weken precies savonds om half 7 gebroken vliezen. Ik wilde thuis in bad bevallen, dus moest wachten op regelmatige weeën voor ik ook daadwerkelijk in het bad mocht zitten. Om 12 uur had ik om de 6 minuten weeën en mocht dus in bad. Om half 2 kwam de verloskundige kijken ik had nog maar 2 cm ontsluiting. Ik dacht nog. Oh nee moet ik nog zo lang.. ze zou om half 5 terug komen. Maar om 4 uur kreeg ik al persdrang.. Maar ze kon niet eerder komen dus heb het nog een tijd weggepuft. Maar al met al een geslaagde badbevalling, rond 6 uur smorgens was onze eerste geboren. Van eerste wee tot aan bevalling dus zo'n 6 uur. (ongeveer een uurtje persen) Helaas moest ik na afloop naar het zkh omdat de placenta vastzat. Maar ik heb dit niet als storend ervaren. Een prima bevalling. De rest van de kinderen mocht dan ook niet meer thuis bevallen.

Bij de 2e bevalling (39+5) werd ik rond half 4 wakker met weeën die al om de 3 minuten kwamen. Dus meteen de vk gebeld en naar het zkh gegaan. In het zkh aangekomen had ik vrijwel direct persdrang. Mijn  zoon zat vast met zijn schouders dus ik moest halverwege het persen ineens omdraaien op handen en knieën, ik riep nog dat ik dat niet wilde, maar mijn man die wel zag dat onze zoon het benauwd begon te krijgen draaide me gewoon zo om, toen ging het hard en was onze zoon  rond 7 uur geboren. Bevalling van ruim 3 uurtjes. Medisch gezien was het geen optimale bevalling omdat de schouders vastzaten, maar omdat ze mij pas na afloop hadden verteld wat er aan de hand was heb ik het mentaal gezien als een prima bevalling ervaren. (ongeveer  half uurtje moeten persen).

Bij de 3e werd ik 's morgens wakker met enorme pijn in mn bekken (40+1). Die had ik wel vaker, maar dan trok het na het opstaan weer weg. Nu niet. Ik heb nog ontbijt gemaakt voor de kinderen met vreselijke pijn. Rond 9 uur begon ik krampen te herkennen en heb ik mijn man en vk gebeld. De vk kwam om half 10 kijken en had 1 cm ontsluiting. Ze wist nog niet of het begonnen was omdat je op die termijn bij een 3e bevalling wel vaker 1 cm kan hebben. Ze zou om half 12 terugkomen. Toen ze om half 12 kwam braken net mijn vliezen en had ik al 5 cm. Dat werd een ritje ambulance naar het zkh, de ambulance treuzelde met vertrekken omdat ze perse een infuus wilden aanbrengen en dat niet lukte bij mij. Na een tijdje kreeg ik persdrang, dus toen besloten ze toch maar om te vertrekken. Ik heb de hele rit dus nog de persdrang moeten wegpuffen. In het zkh mocht ik nog steeds niet direct persen want er moest eerst nog bloedgeprikt worden en alsnog een infuus aangelegd e.d. Dus al met al een flinke tijd persweeën moeten wegpuffen. Eindelijk mocht ik persen en in 10 min was onze 3e zoon er om 1 uur. Dus omdat het zo lang duurde voor ik mocht persen uiteindelijk een bevalling van 4 uur, anders was het nog sneller geweest.

Nu komt het! Bij de 4e wilden we natuurlijk voorkomen dat ik weer met persdrang in een ambulance zat, dus ik moest op tijd bellen. Bij 36 weken voelde ik krampen, nog wel onregelmatig maar dat was bij de vorige ook, dus hoefde niet te betekenen dat het niet begonnen was. Ik heb gebeld. De vk dacht dat t begonnen was dus wij naar het zkh. Maar het was vals alarm.. Daar aangekomen nam het af en paar uur later kon  ik weer naar huis. Bij een termijn van 39+6 werd ik weer wakker met diezelfde druk en pijn in mijn bekken als bij de 3e bevalling. Ik herkende het , dus was al op mijn hoede. Mijn man maar vast naar huis laten komen. Maar rond lunchtijd was er toch niets aan de hand. Dus misschien toch weer voorweeën? Die heb ik bij de andere bevallingen nooit echt gehad. Rond 2 uur begon het opnieuw.. steeds korter ertussen maar nog wel onregelmatig. Toch maar gebeld. De vk kwam direct en het was begonnen, ik had 3 cm. Maar omdat we nu nog op tijd waren dus naar het zkh gegaan met eigen vervoer. Daar aangekomen moest ik nog ongeveer 50 min ontsluitingsweeën wegpuffen voordat er persweeën kwamen. Wel heeft de vk direct mijn vliezen gebroken daar omdat ik veel te veel vruchtwater had en dus een enorme buik had en mijn hele lichaam pijn deed. Toen de eerste persweeën kwamen mocht ik nog niet direct meepersen, want ik had nog niet de volledige 9 cm ontsluiting. Maar op een gegeven moment kon ik het niet meer tegenhouden en mocht ik dus toch meepersen. Ik had het idee dat er maar niets gebeurd en wilde al van houding veranderen. Dus de vk zei nog 1 wee  wachten  en dan mag je draaien, maar die ene wee wachten hoefde al niet meer.. er kwamen 2 persweeën achter elkaar en ik kon simpelweg niet stoppen met persen dus mijn 4e zoon knalde er met een noodvaart uit (en hij was niet meer ingedaald vlak voor de bevalling, dus hij moest van ver komen). Slechts 5 min al met al. Ik vond het heel erg moeilijk om de weeën op te vangen ook al zei de vk dat ik het prima deed.  Ik kon me niet goed ontspannen omdat mijn hele lichaam zowieso al zeer deed en daarbovenop dan nog eens de pijn van de weeën kwam. Ik heb me dood geërgerd aan de klok die aan de muur hing voor mn neus. Zo duurde elke minuut wel een uur. Het voelde voor mij echt alsof ik bijna doodging op dat moment. Zo heftig, zo anders als bij de andere 3 bevallingen. Mijn man zag wel dat ik het heel erg moeilijk had, de vk had het niet zo doorgehad. Ik hield me groot. Ik kon me echt niet meer bewegen of in een andere houding liggen, het deed teveel pijn. Vreselijk. Zo erg was het bij de anderen toch ook niet? Het voelde als uuuuren. (Maar al met al heeft ook deze bevalling maar 3 a 4 uurtjes geduurd). Toen onze spruit geboren was heb ik hem op mijn borst gehad en deze keer zelf de navelstreng doorgeknipt. Bij de andere bevallingen heeft mijn man het allemaal gedaan. En daarna heeft hij bijna 2 uur bij mij op mn borst gelegen en wilde ik hem niet aan mijn man geven die dit wel doorhad en wijselijk zijn mond hield en het niet durfde te vragen. Dus die zei na 1,5 uur maar dat die zijn ouders ging bellen met het goeie nieuws. Vlak voor we naar huis mochten heb ik mijn zoon eindelijk aan mijn man gegeven die hem toen kon aankleden en vasthouden. Maar de andere keren mocht mijn man de baby best snel vasthouden maar deze keer kon ik het mentaal gewoon niet aan. Het was net alsof deze baby mijn pijnstiller was, ik kon hem niet van me weghebben.. echt zo raar!

Ik ben uiteindelijk na de nacontrole geweest omdat de bevalling zo heftig was voor mij en we zijn er  achter gekomen waarom hij zo heftig was. Ten eerste voelde ik me de laatste maand(en) zwangerschap al heel erg slecht, depressief en met heel veel pijn. Dat helpt niet mee. Ten 2e heb ik allemaal snelle bevallingen gehad waarbij ik er 2 heb gehad  waar ik met persdrang in het zkh aankwam, dus het viel nu enorm tegen dat ik nog 50 min daar weeën op moest vangen. Ja voor de meesten van jullie is dat super snel en wouden ze dat ook wel, maar voor mijn gevoel voelde dat nu ineens zo erg lang. En je hebt natuurlijk toch stiekem bepaalde verwachtingen van zo'n bevalling. Ook al weet je dat elke bevalling anders is, na 3 ongeveer gelijke snelle bevallingen en 2x met persdrang in het zkh was dit dus ineens even anders. Dus mijn verwachting was niet goed. Dat heeft ervoor gezorgd dat alles veel langer duurde en daardoor heftiger werd. Ook het feit dat ik me niet kon ontspannen tussen de weeën door hielp niet mee, want ik had teveel pijn. Pijnbestrijding had ik bij geen van alle bevallingen KUNNEN hebben, zelfs al had ik het gewild.. simpelweg omdat het te snel ging. Dus ik heb 4 bevallingen zonder pijnbestrijding gedaan... Waar ik toch stiekem wel trots op ben. Dan hadden we nog het stukje van het persen dat zo enorm snel ging en de baby er met een noodvaart uit schoot. De vk zei dat zoiets simpelweg niet te bevatten is mentaal. Het is niet voor niets dat een persfase een bepaalde tijd duurt zodat je er mentaal ook klaar voor kan worden. Nu 2 maand later is het ergste alweer gezakt en is het alweer minder traumatisch, maar op dat moment dacht ik dus echt dat ik doodging...  Pff.. Hoe dan ook vind ik het prima zo en  zal dit de laatste keer geweest zijn. Maar toch grappig hoe je medisch en mentaal hele andere dingen kan hebben. Want de 2e bevalling was dus medisch minder goed, maar mentaal prima. Deze 4e bevalling was medisch gezien de beste die ik had, maar mentaal gezien een hel bevalling...