mijn 2e positieve bevalling

JANUARI 2020

wanneer ik ook deze zwangerschap niet altijd op een roze wolk zit en me vooral heel ziek voel, kijk ik vooral uit naar de bevalling.

Bij Senn was ik met 40+ 3 bevallen, dus ik had de hoop dat het bij deze bevalling ook zo zou zijn. Met Senn hadden we afgesproken, dat als je baby zou komen, hij met oma zou gaan spelen.

Vrijdag ochtend 31 jan 2020 6.00 (40+1), Senn wordt wakker (hij ligt naast me in bed, hij wil alleen maar mama) en zegt: mama ikke oma toe? Ik schrik een beetje en zeg dat het zomaar zou kunnen, want mn buik begint te rommelen. Mijn man ligt op zolder te slapen, want met zn 3e in bed is het wel erg druk. Ik loop even naar de wc en bedenk me dat ik toch even naar zolder moet roepen. Mijn moeder had bij de bevalling van senn erge buikpijn, dus ik app haar om 6.15 om te vragen of ze al buikpijn heeft. Helaas geen buikpijn.. maar om half 7 is er geen twijfel meer mogelijk, de bevalling is begonnen. 

Met de VK heb ik afgesproken dat als ik het idee heb dat mn bevalling doorzet ik hun moest bellen, omdat mn bevalling met senn zo snel ging en ik graag naar het ziekenhuis wilde. Wij wonen alleen ipv 10 min, nu 25 min van het ziekenhuis vandaan.

Om 7.00 komt mijn moeder aan en ook de VK, een stagiare en de kraamhulp is zo binnen. De weeen zijn deze keer vanuit mij buik en meteen zonder pauzes. De vk kijkt hoeveel cm ik heb. 4cm zegt ze en daar achteraan dat we niet meer naar het ziekenhuis gaan, omdat het dan een auto bevalling wordt.

Oke.. mijn bed staat op klossen, maar dat matje voor op je matras had ik toch heel niet nodig. We gaan toch naar het ziekenhuis grapte ik. Gelukkig was het zo opgemaakt. 2 weken geleden had ik het met een vriendin nog over onze vorige bevallingen, ze zei huh heb jij niet hoeven spugen? Uhmmm nee kijk ik haar vragend aan. Nou dat schijnt dus heel normaal te zijn..

Het ging allemaal zo snel dat ik ook niet meer na kon denken. Ineens zat ik recht op in bed en roep : ik word niet lekker hoor.. waarop mijn man naar beneden rend voor een emmer, ik schreeuw nog: DAT GA IK NIET REDDEN. Die lieve stagiaire ziet mn blikt en gooit mn kraamdoos ondersteboven en dat redde ik net (oke dat was even een lach momentje, want de doos was niet waterdicht, OEPS). En door..

Vliezen breken of niet.. ik kon gewoon geen keus meer maken, uiteindelijk maakte de vk de keuze en THNX, daar waren direct mn persweeen. Om 9.40 werd daar onze knappe Aimee geboren.

Nu klinkt het natuurlijk allemaal niet geweldig, maar ik kan me geen kortere, heftigere bevalling wensen. Een vriendin zei ooit: ik heb liever die van mezelf van 24uur, dan die korte van jou. Alleen moet ik er na 9 maanden ellende echt niet aan denken dat ik ook nog 24uur nodig heb om te bevallen.

Ik zeg daarom altijd dat ik liever nog 3x beval, dan nog 1x zo zwanger ben!