Mijn 2e bevalling

Het is vrijdag avond rond de klok van 8 uur. Van mijn favoriete verloskundige mag ik dit weekend bevallen. Net zo als destijds tijdens de eerste zwangerschap heb ik wederom een kleine voorkeur voor deze verloskundige. Een nuchtere, zorgzame vrouw met een droog gevoel voor humor. Precies waar ik mij op mijn gemak bij voel. De eerste keer gaf zij aan wanneer haar dienst begon en prompt, halverwege haar dienst begon de bevalling. Al met 37 weken somde ze haar diensten op.

Maar nu vrijdag avond ben ik 40 weken en 3 dagen zwanger en ik ben het zat. Niet een klein beetje maar echt spuugzat. Ik kan niets meer en ik ben ontzettend chagrijnig. Alles is te veel. Geluid, beweging, mijn lief, mijn oudste, het schoppen van de baby en eigenlijk alles wat ik doe of denk. Kortom kom maar op met die bevalling! Maar de vrijdag gaat voorbij. Zaterdag ochtend word ik teleurgesteld wakker. Weer een nacht voorbij waarin ik minstens 6x naar de wc moest om te plassen maar zonder breken van de vliezen of enig andere vorm van actie. De zaterdag gaat voorbij. Een beetje zenuwachtig gaan we naar bed. Misschien gaat er vannacht wat gebeuren! Maar nee ook zondagochtend word ik teleurgesteld wakker. Ik dacht dat het niet erger kon, maar het kon. Ik ben nu echt bloed chagrijnig en vriendlief vlucht met de oudste naar zijn ouders. Wanneer hij thuis komt sta ik soepballetjes te maken terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Hij besluit wijselijk niets tegen mij te zeggen of mij aan te raken. 'S middags kiest hij wederom het hazenpad. Het klinkt misschien alsof hij vlucht, wat hij in zekere mate ook deed, maar door onze oudste te entertainen had ik het huis voor mij alleen. Ik besluit mijn moeder te bellen, nadat ik met grote ogen naar de weegschaal heb gekeken. de weegschaal geeft 107 kg aan. Een blik op het gebied waar ooit mijn enkels zaten en de locatie waar ongeveer mijn pols zou moeten zitten vertellen mij dat ik wederom veeeel vocht vast houdt. Dat is ook de reden dat ik niet meer kan zitten, liggen, staan of eigenlijk een houding langer dan 5 minuten kan vasthouden. Daarnaast blijven de voorweeën mij plagen zonder dat ze doorzetten. Tijdens het 1,5 uur durend telefoon gesprek met mijn moeder huil ik diverse malen dat ik het zo ontzettend zat ben. Achteraf vertelde mijn moeder dat ze nadat we hadden opgehangen tegen mijn vader had gezegd; dat duurt niet lang meer en ze kreeg gelijk. De volgende ochtend, half 6 word ik wakker omdat ik naar de wc moet. Mijn darmen zijn ontzettend onrustig. Wanneer onze oudste om half 7 wakker word, maak ik mijn lief wakker met de mededeling dat de oudste wakker is. Daarna vertel ik hem dat ik het afgelopen uur 5x op de wc heb gezeten en dat mijn darmen ontzettend druk bezig zijn. Dit was bij de eerste bevalling ook het startsein dus mijn hoop wakkert aan. Om 10 uur zou de verloskundige komen voor thuis onderzoek en een poging tot strippen. Ik rommel wat in huis, werk mijn candycrush levels bij en wandel regelmatig van boven naar beneden. Om klokslag 10 uur staat de verloskundige voor de deur. Ook zij geeft aan dat ze op een telefoontje had gehoopt. Terwijl ik de deur voor haar open meld ik dat het niet meer rustig is en ik lichte weeën heb. We gaan naar boven en luisteren naar het hartje, dat klinkt goed! Ellen kijkt en meet 2 cm ontsluiting. Aangezien het mijn 2e zwangerschap is zegt dat weinig. Ze probeert mij te strippen maar ik verga van de pijn. Gedurdende de hele zwangerschap is mijn buik/baarmoeder enorm gevoelig. De 'buikonderzoeken' waren nooit prettig maar dit is helemaal een nachtmerrie. We besluiten het hierbij te laten en gaan naar beneden. Ellen geeft aan dat ze tot uiterlijk 17:45 de tijd heeft om onze kleine naar de andere kant van de buikwand te halen en ze vertrekt. Ellen is de straat nog niet uit of de weeën worden serieuzer. Binnen het uur heb ik 10 pittige weeën. Ik kan ze prima opvangen, maar het zijn beenweeën dus ik ga flink aan de wandel. Ondertussen probeer ik de oudste niet te laten merken dat er iets bijzonders staat te gebeuren. Een blik in de koelkast verteld mij dat er nodig boodschappen gedaan moeten worden. Al waggelend maak ik het lijstje af, vul het aan met extra fruit vlees en groente en verzoek vriendelijk toch dringend of vriendlief het lijstje af wil gaan. Hij vertrekt naar de supermarkt en ik wandel geregeld door de keuken om de beenweëen op te vangen. De weeën app geeft aan dat de weeën om de 6 minuten komen en dat ze ongeveer een halve minuut duren. Dat begint er op te lijken. We proberen te eten, er wordt nog wat afgegeven en al die tijd probeer ik te doen alsof er niets aan de hand is. Ik faal hier jammerlijk, maar de oudste lijkt ogenschijnlijk niets door te hebben. We besluiten dat ze nog even gaat slapen. Inmiddels neem ik contact op met mijn moeder om te polsen of Lianne straks naar haar toe kan omdat de bevalling is begonnen. We controleren of mijn schoonouders de back up voor dinsdag willen en kunnen zijn. Bovendien vinden wij het belangrijk om beide ouders gelijk te benaderen met informatie. Mijn schoonmoeder wenst mij nog even heel veel succes. Het is half 2 wanneer ik tegen vriendlief zeg dat als Lianne zo nog niet slaapt ze maar naar mijn moeder moet. Ik wil haar weg hebben. Het idee dat zij boven in bed ligt, straks wakker wordt en ziet dat ik pijn heb kan ik niet verdragen. Via de app zegt mijn moeder, waarom schuiven jullie niet de gordijnen open en laten haar weer wakker worden en breng haar hierheen. De weeën komen inmiddels om de 3 minuten en variëren in duur tussen de 40 en 50 seconden. Ik app met Ellen die aangeeft dat ze er aan komt. Later vertelde ze dat ze alle boodschappen snel heeft afgerekend en thuis heeft afgeleverd om zo snel mogelijk bij ons te zijn, gezien het tempo van de eerste bevalling. De verloskundige komt en ik sta mijn beenweeën weg te dansen met Lianne die daar prompt mee stopt. Samen luisteren we nog even naar het hartje. Lianne mag op het knopje drukken en vindt het machtig interessant. Lianne wordt door haar vader naar oma gebracht en de verloskundige jaagt mij onder de douche om te ontspannen. Zij is ondertussen de weeën aan het timen. De weeën zijn serieus en ik vind die douche maar niets, maar blijf er rustig onder staan. Ellen begint vast haar auto leeg te pakken aangezien ik thuis wil bevallen. Het moment dat ik beneden de deur hoor en Vriendlief  en Ellen hoor praten worden de weeën nog serieuzer. Ik mag onder de douche weg en krijg te horen dat ik 3 cm ontsluiting heb. Tussen de weeën door klets ik met Ellen. Ik vind haar beroep razend interessant en ben ook benieuwd hoe zij het met haar gezin regelt wanneer ze dienst heeft. Om half 5 heb ik 4 cm ontsluiting en vraagt Ellen of ze de vliezen moet breken. Ik geef aan dat ik mijn lijf nog even zelf de tijd wil geven. Om 17 uur vraag ik of Ellen de vliezen wil breken. Ze heeft inmiddels overleg gehad met Rosalie en de partusassisstente is ook gebeld. Vriendlief krijgt de opdracht om de sleutel in de voordeur te doen en daarna worden de vliezen gebroken. Nu gaat mijn lijf echt vaart maken. Rug-, been- en buikweeën tegelijk. Ik weet mij af en toe geen raad. Ik knijp de hand van mijn lief fijn en er komen wat woorden uit mijn mond die beslist NIET geschikt zijn voor kleine oortjes.. Hoe ik ooit heb kunnen denken dat de oudste wel thuis kon blijven, is mij nog steeds een raadsel. De partus assisstente komt binnen en ook Rosalie is boven. Zij trekt zich terug op de kamer van Lianne, in de buurt, maar niet in de slaapkamer om mij wat rust te gunnen. De partusassistente heeft inmiddels ook de boodschap begrepen om te stoppen met kakelen en Ellen wil om 17:40 nog even kijken of de ontsluiting al volledig is. De eerste voorzichtige persweeën zijn opgemerkt. Terwijl Ellen de ontsluiting controleert, schiet het laatste stukje weg en heb ik volledige ontsluiting. Op dat moment schiet onze baby ook het geboortekanaal in. Prompt wordt het rustiger met de weeën en schakelt mijn lijf over naar persweeën. Ellen houdt er 2 blauwe vingers aan over :-). Door het gevoel van de baby die het geboortekanaal in stuitert krijg ik een paniekaanval en schiet in de hyperventilatie. De verloskundige praat indringend op mij in en ik word weer rustig. Daarna zegt ze wanneer je de wee voelt komen, pak je rustig je knieën en ga je mee persen. Bij de eerste perswee hoor ik dat het hoofdje al zichtbaar is, bij de 2e zegt Ellen ik doe even niets, want het hoofdje is geboren en bij de 3e wee flubbert de rest van het lijfje er uit en krijg ik de baby op mijn buik gelegd. Het is 17:43 en Ellen heeft nog exact 2 minuten om te vertrekken om op tijd haar echo spreekuur te kunnen starten :-).

Ook nu weer tranen van ongeloof dat de baby geboren is. Ook nu hebben wij beiden het geslacht nog niet gezien en Ellen verteld dat wij wederom de meer dan trotse ouders van een dochter zijn geworden. Ze is 54 cm lang en weegt 4400 gram. Ons meisje mag nog lekker even bij mij liggen tot de navelstreng is uitgeklopt. Binnen een kwartier is ook de placenta 'geboren'. Ellen komt bij mij staan en zegt dat Rosalie gaat kijken of er gehecht moet worden. Helaas heeft Rosalie slecht nieuws. Ik heb een ring in de endeldarm minimiem beschadigd en moet naar het ziekenhuis om te laten hechten. Rosalie zit er beteuterd bij. Wij halen onze schouders op, als het moet, dan moet het. Het is niet anders. De ambulance wordt gebeld en daarna bellen wij onze ouders met de boodschap dat Sabine is geboren en dat we zo naar het ziekenhuis gaan omdat ik gehecht moet worden. We verzoeken hen om het verder stil te houden en dat we bellen als we meer weten. 1,5 uur na de geboorte van Sabine staat er een broeder boven. Man o man wat kwam dat binnen. Die ambulance broeder, in onze slaapkamer die mij kwam halen. Ook de chauffeur kwam boven. Met moeite kom ik de trap af en wordt door beide mannen op de brancard geholpen. In de huizen rondom ons huis zie ik vitrage schuiven en buren achter gordijnen wegduiken. Ik vertrek in de ambulance en mijn lief en Sabine komen zo snel mogelijk achter ons aan. Ook de verloskundige gaat mee naar het ziekenhuis. Daar aangekomen blijken mijn lief en Sabine en de vk eerder op de kamer te zijn dan ik. De arts komt en stelt vast dat de Rosalie het goed had gezien. Ik krijg te horen dat deze operatie meestal onder narcose wordt uitgevoerd. De arts overlegd met de gyneacoloog en het ok wordt gebeld. Ik krijg te horen dat het nog wel even gaat duren en ik besluit Sabine voor de 2e x aan te leggen. Sabine heb ik net aangelegd of de arts komt terug en meldt dat er NU een infuus moet worden geprikt omdat ze mij beneden verwachten. Sabine wordt losgekoppeld en gaat krijsend richting de armen van mijn lief. Gelukkig gaat het infuus in 1x goed. Na mijn lief nog een kus te hebben gegeven verlaat ik huilend de kamer. Sabine is 2 uur oud en ik moet geopereerd worden en laat haar krijsend in de armen van mijn lief achter. Bij de ok staat een narcotiseur die nauwelijks ouder kan zijn dan 40. Ze verteld dat ze bij mij blijft en gaat zorgen dat ik zo snel mogelijk naar mijn dochter terug kom. Ook de gyneacoloog pakt mij even bij mijn schouder voordat hij zich gaat wassen. Ik heb het gevoel in goede handen te zijn. Plots begin ik helemaal te trillen. Ik kan niet stil liggen. Alles schudt, trilt en ook ben ik aan het klappertanden. De adrenaline komt er uit volgens de narcotiseur. Iedereen is klaar en ik krijg een kapje en verlaat het bewustzijn. Het volgende moment kom ik weer bij bewustzijn en het enige wat ik wil is weg. Ik wil naar mijn lief en de baby. Ik krijg te horen dat dat nog niet mag en ik blijf herhalen dat ik weg wil. Ze vragen of ik een ijsje wil, graag. Ik krijg zelfs een tweede en een spuit in mijn been om mij zo snel mogelijk uit de narcose te krijgen. Helaas moet mijn blaas nog worden gecontroleerd. Crap. In de haast om naar het ok te komen is mijn blaas van te voren niet gecheckt en is de blaas "overspannen". Ik krijg een catheter en mag dan EINDELIJK naar mijn lief en dochter. Ik heb onlangs de foto's voor het eerste bekeken. Dat hij mij de liefde verklaarde kwam in ieder geval niet door mijn sprankelende uiterlijk.. :-) Eindelijk kan Sabine weer drinken. Vriendlief stuur ik naar huis om te gaan slapen. Hij krijgt van mij en de arts het advies om bij thuiskomst nog even een biertje te drinken ter ontspanning. Iets wat hij ook doet. We appen nog wat over en weer. Sabine wil niet in haar wiegje liggen en na diverse keren haar aangereikt te hebben gekregen door de verpleging besluit ik dat ze lekker bij mij mag slapen. Dat geklooi met wachten tot de zuster er is, terwijl je baby 2 meter verderop ligt te krijsen en dat je er niet bij kunt komen is helemaal niets. Tegen de ochtend vallen we samen nog even in slaap. Sabine is inmiddels 500 gram afgevallen. Ik krijg instructies mee uit het ziekenhuis om fles er bij te gaan geven maar ik besluit dat met de kraamzorg te overleggen. De vorige keer kwam de borstvoeding vlot op gang en ik heb er alle vertrouwen in. Op donderdag ben ik eindelijk van de katheter verlost en ik ga op de weegschaal staan. Ik weeg nog "maar" 92 kilo. Stiekem ben ik blij dat ik 3 dagen een katheter heb gehad; het heeft mij heel veel wandelingen naar het toilet gescheeld!!!

Dinsdags rond de middag waren we thuis. Ik wachtte met Sabine in ons bed op de komst van mijn lief met Lianne. Lianne is stapeldol op haar zus. Nu 4.5 maand later is ze dat nog steeds. Wij genieten vol op van onze lieve meiden!

Tijdens de nacontroles gaf Ellen aan dat ze nu de derde bevalling ook wil! We gaan het zien. :-) De wens voor een 3e kindje is er nog steeds. EN hoewel ik mij er erg druk om heb gemaakt of ik van de 2e net zoveel zou houden als de eerste, weet ik dat ik zelfs nog genoeg liefde heb voor een 3e! :-)