Mijn 2e bevaling

Vrijdag 4 februari heb ik een afspraak bij mijn gynaecoloog in het ziekenhuis. Alles is goed met de baby, is groot, wat we al weken weten. Zoals afgesproken willen ze hem halen met 39 weken dus belt de arts iemand op en vraagt welke datum ons uitkomt qua inleiding, ik ben dan bijna 39 weken. Dat voelt enorm gek en ik voel ineens een enorme spanning in me opkomen. Ik kijk vragend mijn man aan die nog even in z'n agenda kijkt wat uitkomt op z'n werk. 

We besluiten dinsdag te doen, we worden dan savonds verwacht om woensdag hopelijk te kunnen bevallen. Ik ben die dinsdag 39.4 weken zwanger. 

Wat duurde het weekend lang. Ik probeerde zoveel mogelijk afleiding te zoeken door dingen te gaan doen met Vive of in het huishouden. Ik probeerde m'n emoties zo goed mogelijk in bedwang te houden, sowieso voor Vive. 

Eindelijk. Het is dinsdag. Mijn man werkt nog even een halve dag en Vive is op het kdv. Even de laatste dingen doen in huis en rustig eten koken. Mijn man haalt Vive en na het eten brengen wij Vive naar mijn schoonouders. Ze is enorm enthousiast dat ze mag logeren en weet niet dat wij naar het ziekenhuis gaan, ze vind het prima en vraagt nog na een tijdje "gaan jullie nu weg?"  het valt me best zwaar, maar ik wil niet huilen waar Vive bij is. Zo ontzettend spannend vind ik het. 

Eenmaal in het ziekenhuis worden we goed ontvangen en krijgen we een kamer op de verlosafdeling. We maken grapjes met de verpleegkundige op dat moment en dat voelt enorm goed. 

Na het klaarmaken komt de verloskundige om het ballonnetje te plaatsen. Morgen om 06:00 komen ze kijken of hij nog zit. Oh dat is vroeg! 

Wat 'n nacht! Wat een K.. Bedden in het ziekenhuis. Tom, mijn man, heeft batterijen uit de klok gehaald want tegen getik kan ik niet als ik wil slapen. Om over snurkende mannen nog maar niet te klagen. 

Klopklop hoor ik, Ai het is 06:00. We mogen even rustig wakker worden en ik zeg tegen mijn man dat hij bij mij moet komen staan, als hij even een broek en trui aan doet. Hij was zijn pyjama vergeten namelijk. We lachen erom en de verloskundige verteld dat ze veel naakte vrouwen ziet, maar mannen niet. 😉 Het ballonnetje is los! Gelukkig. Maar al snel voelt de verloskundige dat het nog niet verweekt genoeg is en mijn baarmoeder nog te ver ligt. Balen. Ze plaatst een nieuw ballonnetje en zouden om 11:00 terugkomen. Ik voel na 'n uur dat het ballonnetje niet meer goed zit en de verloskundige haalt hem eruit. Helaas zit mijn baarmoeder nog erg naar achter voelt de verloskundige en gaat overleggen met hogere doktoren of ze nu mijn vliezen kan breken of de dag erop. Dit omdat ze mij in kantooruren willen laten bevallen zodat als ik weer naar de o.k. Moet er genoeg personeel is. 

Daar zijn mijn tranen en ik zeg snikkend dat ik het spannend vind en niet naar de O.K. Wil en gewoon meteen wil genieten met man en baby. Ik baal er ook van dat het misschien nog een dag wachten is. 

Even later komt de verloskundige terug met het goede nieuws. We gaan de vliezen breken! Pfiew. Na een uur komt er wel wat op gang maar niet genoeg dus geven ze mij weeën opwekkers. Top denk ik nog, bij Vive ging het vanaf toen meteen van 0 tot 100. Dit keer gaat het iets rustiger, ik heb weeën, maar niet meteen een weeënstorm. 

Na een tijdje word het heftiger en heb ik 4cm (mijn man ziet aan mij dat ik baal. Dat klinkt nog ver weg) dan vraagt de verpleegkundige of ik even de weeën wil opvangen in de douche. Goed idee, denk ik. In het begin is het heerlijk, maar na een tijdje (tijdsbesef is hier 0, dus hoelang ik onder de douche heb gestaan, geen idee) word ik misselijk en hang ik met m'n hoofd boven de wc terwijl mijn man de sproeier op mijn rug houd, de weeën worden heel erg heftig. 

Ik hoor de verpleegkundige vragen aan mijn man waar de babykleertjes liggen en dat ze alles gaat klaarzetten voor de bevalling. Ik kijk mijn man vragend aan, ik was toch pas 4cm?

Ik hou 't niet meer onder de douche en ga ik het bed liggen. De verpleegkundige blijft bij ons en ik vraag aan haar waarom ze erbij blijft. Beetje raar reageerd ze : "zit hier ook niet voor m'n lol" en verbeterd zich daarna met "het kan nu heel snel gaan" ik denk alleen maar hehe, ik kan niet meer, schiet op baby. 

Nu is het moment dat ik in een weeënstorm terecht kom. De weeën gaan niet meer weg en ik ben op. Ik vraag of ik nog naar huis mag. Ik heb op dat moment 8cm en zweet als 'n otter. De verloskundige ziet dat het zwaar is en vraagt of ik morfine wil. Ik hoef niet na te denken en zeg meteen ja! Ze bespreekt de risico's met m'n man maar ik luister amper. Ik hoor alleen dat iemand erbij moet blijven om me te helpen herinneren te ademen. 

Ik roep dat ze moeten opschieten maar al snel komen ze met de morfine! Ik mag zo vaak drukken als ze wilt zegt ze, een overdosis krijg je niet. Dus je snapt wel hoe vaak ik op dat knopje geramd heb! 

Na een paar minuten werkt die, wauw hemels! Ik word warm van binnen en ik hoor wat doffer. Ik hoor wel mijn man zeggen naast mij "Jolien, ademen!" oja zeg ik en ik neem een hapje lucht. Ik kijk even rond en zie de verloskundige en verpleegkundige samen praten. Onee, ik zie ze een beetje dansen of lijkt dat maar? Volgens mijn man achteraf hadden ze het over de baby die ook met elke wee rustiger werd en dat ze het goed in de gaten hielden. Ik vroeg nog "mag ik dit spul mee naar huis nemen?" 

10 cm heb ik na een tijdje en de morfine word gestopt. Het is inmiddels 17:15 en ik mag gaan persen! 17:35 word onze Jabe geboren. Ik krijg meteen in mijn infuus een middeltje om de placenta snel te laten komen en Jabe word op mijn borst gelegd om aan mijn borst te happen (ik wilde dit omdat bij meteen borstvoeding geven hetzelfde stofje vrijkomt als in mijn infuus) natuurlijk hapt Jabe niet meteen aan, die moet bijkomen. 

Maar joepie, al heel snel komt de placenta en ik roep meteen dat flesvoeding is wat ik wil! Wauw wat een mooi huisje is dat. Gelukkig, ik hoef niet naar de O.K. En mag lekker bij Jabe en Tom blijven. Wat een enorme opluchting