Mijn 24-uurs verhaal ná de bevalling...

Het begon al dat wij vrij snel na de bevalling van de verloskamer weg moesten, om plaats te maken voor andere vrouwen die moesten bevallen. De boodschap was eigenlijk, hoe verzwakt je ook bent, snel afspoelen, spullen verzamelen en naar de kraamafdeling! Wij werden naar de kraamafdeling gestuurd omdat we een dag extra moesten blijven. Dit in verband met het hoge geboortegewicht van onze dochter en daarmee het risico op hypoglycemie (lage bloedsuiker). Éen uur, drie uur, zes uur, twaalf uur en een dag na de bevalling werd haar bloedsuiker gemeten, door middel van een prikje in haar hiel.

De avond brak aan op de kraamafdeling en de medewerkers van het ziekenhuis zouden bekijken of er nog een bed over was voor mijn man, zodat hij niet naar huis zou hoeven. Wegens een renovatie van de kraamafdeling en de vele bevallingen die op dat moment plaatsvonden, hadden ze helaas geen ruimte en bed beschikbaar voor mijn man. Hierdoor moest hij naar huis, met de boodschap dat hij de volgende ochtend al wel extra vroeg op de kraamafdeling "op bezoek" mocht komen. Wat ons betreft prima, het is maar één nacht, die zo voorbij zou zijn. Althans dat dacht ik.

Ik lag op een vierpersoonskamer, dus met drie andere moeders en baby's. Ik kon nog niet slapen, dus keek wat televisie (met oordopjes in) terwijl de rest al sliep. Het was 23.00 uur en ik besloot ook om te gaan slapen. Lamp uit, televisie uit en daar lag ik dan, met ons dochtertje in een glazen "wiegje" naast mij. In plaats van stilte, was er een orkest gaande van snurkende moeders. Ik kon de slaap niet vatten en probeerde mij ervoor af te sluiten. Ik wilde namelijk zo graag slapen omdat ik al dagen niet geslapen had. Ineens begon onze dochter non-stop hard te huilen! Doordat het ons eerste kindje was, was alles nog nieuw voor mij en wist ik niet wat er aan de hand was. Heeft ze honger? Wil ze op mij liggen? Heeft ze een vieze luier? Ik probeerde van alles, maar ze werd na een halfuur maar niet rustig na alles wat ik al geprobeerd had. Ik begon mij ook steeds meer opgelaten te voelen richting de andere moeders op de kamer. Wat moet ik nu doen? Ik was zó ontzettend moe en had overal pijn, waardoor ik dit er even niet bij kon hebben. Ik miste mijn man op dat moment en drukte maar op de knop voor hulp. De verzorgende kwam naar mij toe en zij zag dat ik dit even niet trok. Ze nam onze dochter mee naar een andere ruimte in het ziekenhuis zei ze en liet mij slapen. Ik ging terug in bed liggen en ineens was het muisstil. Oké, ik kijk denk ik echt teveel films, want opeens dacht ik... wat als ik haar zoek en haar niet meer kan vinden óf straks wordt ze per ongeluk verwisseld. Oh wat slecht van mij zeg, om dit te denken... Laten we het er maar op houden dat dit misschien nog wel de uitwerking was van de pijnmedicatie haha.

Even later kwam de verzorgende terug met onze dochter, omdat ze geprikt moest worden en borstvoeding moest krijgen. Oh wat was ik blij om haar weer te zien. De nacht was bijna voorbij en rond 7 uur was mijn man er alweer, want we kregen bezoek van de arts. De arts vertelde dat de bloedsuikerspiegel van onze dochter goed was en wilde nog een laatste check doen voordat we naar huis mochten. Tijdens deze check hoorde de arts een hartruis, waar de arts vervolgens weinig over kon zeggen. Wat een onzekerheid bracht dat met zich mee. We werden over een aantal weken verwacht bij de kinderarts, die opnieuw naar haar hartje zou luisteren. Tot die tijd moesten we wachten en proberen om ons niet teveel zorgen te maken en "lekker" naar huis gaan. Dit allemaal, in 24 uur tijd.