Mijn 1e bevallings verhaal
11-11-2018
Dé start van de carnaval voor de vele brabanders onder ons. Precies een jaar geleden stond ik hossend in de kroeg met mijn vrienden, dit jaar verliep dat even anders..
hoog zwanger van ons 1e kindje om precies te zijn 40.6.. en 2 strip pogingen verder.. we hadden een goeie nacht achter de rug en ik had oprecht zin in de bevalling! Kom maar op dacht ik, heel veel zin om ons kleine mannetje te gaan zien. Mijn zwangerschap is ook heel fijn geweest. Eigenlijk volgens de boekjes. Ik ben ook zo dankbaar dat ik ons kindje zo lang mocht dragen. Maar nu was het wel mooi geweest..
Het was omstreeks half 9.. ik stond op om te gaan plassen en daar gebeurde het.. ik verloor mijn slijmprop op het toilet. Ik wist meteen; nu gaat het beginnen! Dit gaat althans niet bij alle vrouwen zo, maar voor mij was dit het teken van de start van mijn bevalling. Een beetje geschrokken maar ook meteen in de adrenaline riep ik mijn vriend maar die bleef gelukkig heel relaxed.. ik besloot te gaan douchen en hoopte dat het door zou zetten. Nou.. dat had ik beter niet kunnen denken want de bevalling was nu écht begonnen. Ik voelde vrijwel direct een soort ongesteldheidsgevoel opkomen, lichte krampen met al enige regelmaat.. mijn vriend zei dat ik even wat moest eten.. ik propte een banaan naar binnen maar door de spanning had ik verder nergens trek in. De hond werd weggebracht naar mijn schoonouders, manlief ging nog even het huis stofzuigen en ik heb mezelf nog even opgemaakt. Ja juist, dat lees je goed lieve mensen, deze meid wilde knap bevallen, Haha! En dit terwijl ik op de bank mijn weeën aan het weg puffen was, het was allemaal nog prima te doen so far.. vrijwel 1,5 uur later en met mijn weeën timer naast me besloten we de verloskundige te bellen.
Die stond rond 10.30 op de stoep. Mijn wens was een ziekenhuis bevalling. het leek me voor de 1e keer een veilige en fijne manier van bevallen. Ook was mijn wens een bepaalde verloskundige, en had ik nou net het geluk dat zij dienst had! Ze stelde voor om te bekijken of en hoeveel centimeter ontsluiting ik had.. ik kan me nog goed herinneren dat ik dat zó spannend vond.. ik hoopte in ieder geval op een paar centimeter.. 3! Oké prima dacht ik, het is een begin! Ondertussen waren mijn weeën ook steeds heftiger geworden dus het zou verstandig zijn om nu richting ziekenhuis te gaan.. ik wilde graag in Den Bosch bevallen, dat was toch de stad waar ik altijd gewoond heb en opgegroeid ben. En laat het nou net 11-11 zijn, wat een bak! Hoewel ik daar toen helemaal niet mee bezig was hoor.. ik zat lekker in mijn eigen bubbel en er was een goeie vibe.. de rit naar het ziekenhuis verliep voorspoedig maar ik weet nog wel dat ik de radio uit zette, ik had geen zin in geluiden om me heen en was echt alleen maar met mezelf en de weeën bezig. Daar aangekomen omstreeks 11.30/12.00 uur.. en na aangesloten te zijn op alle toeters en bellen, want ze willen eerst weten hoe de conditie van het kindje is werd ik behoorlijk misselijk. Ik weet nog dat ik net op tijd kon aangeven dat ik moest spugen.. de pijn van de weeën had een piek bereikt.. na nogmaals een inwendige controle zat ik op 6 cm ontsluiting.. het ging goed, en ik werd erdoor gemotiveerd. Onze verloskundige heeft me toen overgedragen aan het ziekenhuis want zo werkt dat.. jammer dat zij mijn bevalling niet kon en mocht doen, maar ik wilde graag iets van pijnstilling en dan word het automatisch een medische bevalling. Ik kan dit verder iedereen aanraden! Pethidine! Een klein spuitje in mijn bovenbeen en ik voelde me opeens heel rozig, de pieken van de weeën werden wat afgezwakt en dit voelde goed. Ik kon even op adem komen en rustig mijn weeën weg puffen.
Niet heel lang daarna kreeg ik al snel flinke pers weeën.. inmiddels was het 14.30 ongeveer.. was ik nogmaals onderzocht op hoeveel centimeter ontsluiting ik zat en telden we af naar de laatste minuten van de bevalling..
die laatste minuten samen waren heel fijn. Ik had even een besef momentje dat dit echt de laatste momenten waren dat we met zijn 2en waren en dat we ons over niet al te lange tijd een gezin van 3 mochten noemen.
Al snel had ik volledige ontsluiting! Het laatste gedeelte van 6 naar 10 cm is in enkele minuten gegaan. Ik mocht mee gaan persen! Wat een opluchting was dit. Mijn vriend veilig en vertrouwd naast mijn bed, aanmoedigend en verder waren er nog een arts, arts assisente en verpleegkundige aanwezig. Ons kindje zou nu snel op mijn borst gelegd worden..
alleen na 2 keer persen daalde zijn hartslagje op de monitor. Op het hoofdje waren er sensoren aangebracht die precies alles konden meten hoe het met de conditie ging van de baby. ik kan me nog herinneren dat er van alles begon te piepen en er stonden dan ook in enkele seconden meerdere dokters en verpleegkundige in onze kamer. Ik zou ingeknipt moeten worden en ons zoontje zou met de vacuüm pomp NU gehaald moeten worden. Op dat moment dacht ik alleen maar; doe alsjeblieft wat je moet doen maar zorg dat ons kindje veilig en gezond ter wereld mag komen. Dit alles is in een tijdsbestek van enkele minuten gebeurd. Ik gaf met al mijn vezels in mijn lijf mijn krachten, nog één keer persen en daar was hij!! Onze zoon, Riff meijer, geboren op 11-11 in Den Bosch om 15.03 uur!
De wereld stond even stil, wat een opluchting en intense blijheid! Dit moment is oprecht het meest bizarre en mooie moment in ons leven geweest. De geboorte van ons 1e kindje.
Uiteraard ben ik later die dag door zuster lief via de face time even de korte put straat door gegaan om te vertellen dat ze trotse tante was geworden!!
Liefs van mij.