Met 9,5cm ontsluiting toch nog een keizersnede

Mijn wensen voor de bevalling? Het liefst in het ziekenhuis met mensen die er verstand van hebben en de medische apparatuur dicht bij mij. Mocht dit nodig zijn is alles binnen handbereik. Verder liet ik het allemaal maar over me heen komen. Een bevalling laat zich namelijk niet plannen. Dat blijkt maar weer, want ik eindigde na 60 uur en 9.5 cm ontsluiting op de OK. 

Dinsdag 29 september om 05:45 braken spontaan mijn vliezen. 1 dag voor de uitgerekende datum. Ik lag in bed en het begon ineens te lopen. Ik heb Sven wakker gemaakt en ik ben daarna zelf onder de douche gaan staan met het idee dat de weeën zo ook wel zouden beginnen. Na een uur maar onder de douche vandaan gekomen en in bed gaan liggen om te proberen nog wat te gaan slapen. Het vruchtwater was helder dus de verloskundige hoef je dan pas in de ochtend te bellen. Natuurlijk is het slapen niet gelukt dus hebben we om 08:30 maar de verloskundige gebeld. Ze kwam gelijk en heeft mijn vruchtwater gecontroleerd en mijn temperatuur opgemeten. Dit was prima. We moesten toch echt wachten tot de weeën zouden beginnen.

‘S avonds waren de weeën nog steeds niet begonnen en kwam de verloskundige mij nog even controleren. Als de weeën in de nacht niet zouden beginnen moesten wij ons de volgende dag om 09:45 melden in het ziekenhuis vanwege langdurig gebroken vliezen. Als je vliezen langdurig gebroken zijn kan dit gevaarlijk zijn vanwege infectie gevaar.

De nacht afgewacht, maar de weeën kwamen maar niet op gang. Woensdag om 09:45 melden in het ziekenhuis voor controle. Drie kwartier aan de CTG gelegen en daarna gesprek met de verloskundige van het ziekenhuis, want vanaf nu was ik medische. Alles was verder gelukkig goed. 

In het gesprek vertelde de verloskundige dat ze de volgende dag geen plek hadden voor een inleiding en dat ik dan naar een ander ziekenhuis zou moeten of ik moest nog een dag langer wachten om ingeleid te worden. Wel had ze die zelfde dag nog plek in het ziekenhuis. Twee dagen wachten vond ik eigenlijk te lang en naar een ander ziekenhuis wilden we ook niet. We kozen om de inleiding die zelfde dag nog te starten. De verloskundige bracht ons gelijk naar de verloskamer. Spannend! Ik moest wel even slikken, want hier had ik niet op gerekend. We zouden niet meer naar huis gaan zonder baby! 

Wat goed begon met 2 cm meter ontsluiting zonder weeën. Eindigde helaas minder fijn.. Omdat, ik al 2 cm ontsluiting had kreeg ik eerst gel ingebracht. Dit zou de baarmoeder mond nog iets weker maken en daardoor zou mijn lichaam ook alvast wat weeën gaan maken. Dit was ook zo. Om 17:30 hebben ze mijn vliezen volledig gebroken, want hier zat een scheur in en deze waren nog niet volledig gebroken. Ook kreeg ik gelijk weeën opwekkers die ze elk halfuur zouden verhogen. Dit deed zijn werk goed en de weeën werden steeds heftiger tot ik het niet meer vol kon houden en ik vroeg om een ruggenprik. Volgens mij was de anesthesist er heel snel, maar voor mijn gevoel duurde het uren.. Eenmaal gezet was het echt een opluchting. Helaas werden de weeën door de ruggenprik wel weer wat minder heftig en onregelmatig waardoor ik heel lang bleef zitten op 5cm ontsluiting. Ze bleven mijn vruchtwater elke keer checken, want dit moest helder zijn. Dit was op een gegeven moment niet meer het geval. Dit betekende dat Quinn in het vruchtwater had gepoept. In de nacht hebben ze de CTG goed in de gaten moeten houden, omdat de hartslag van Quinn heel laag ging. Die nacht hebben ze 4x een bloedonderzoek moeten doen bij Quinn om te kijken of het wel goed met hem ging. Ze kijken dan of er nog genoeg zuurstof in zijn bloed zit.

Overdag zat ik nog steeds op 5cm en was de hartslag van Quinn nog steeds niet echt fijn en kreeg ik koorts, waardoor ze besloten de weeënopwekkers even stop te zetten om te kijken hoe hij daar op reageerde en om mij antibiotica te geven voor de koorts. Uiteindelijk de weeën opwekkers weer aan. Dit heb ik nog volgehouden tot 9,5 cm ontsluiting. Als klap op de vuurpijl kreeg ik op 9,5 cm ook nog is te horen dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Op dit moment kon ik echt niet meer en heeft de dokter besloten voor een keizersnede. Wat voor mij alleen maar als een opluchting kwam.

Ik belande op de Ok met een stuk of 6 artsen om mij heen. Ik weet nog dat ik zo hard in Sven zijn hand kneep dat ik hem bijna brak. Een arts zei tegen mij dat ik niet zo hard mocht knijpen, omdat ik het infuus aan het dicht knijpen was. 

Op de OK kwamen de artsen er achter dat Quinn helemaal vast lag als sterrenkijker en er nooit op de normale manier was uitgekomen. Hij werd dan ook geboren met een behoorlijke bult op zijn hoofd. Ook kreeg hij op de OK zuurstof om hem wat te helpen met ademen. De bult op zijn hoofd is gelukkig snel weer weggetrokken.

Mijn bevalling duurde in totaal 60 en een half uur. Het was pittig, maar kleine Quinn was het meer dan waard! Hij is super gezond en wij zijn mega verliefd op hem.

Liefs,

Mandy