'Maar, het blijft stil. Ik zie geen beweging, hoor niks'

2 dagen na onze trouwdag heb ik een positieve test in mijn handen. Dus, mijn eerste zwangerschap is een enorme verrassing. Ook verloopt alles van een leien dakje. De eerste 12 weken af en toe misselijk, last van wagenziek, maar na 15 weken alleen maar genieten. Onze dame was een ontzettende druktemaker, met de 12 weken echo al. Des te verder mijn zwangerschap vordert, des te meer ik me zorgen ga maken. De controle afspraken duren maximaal 10 minuten. Mijn gevoel vertelt me keer op keer dat er iets fout zal gaan, maar ik ga gewoon door zolang alles goed lijkt.

Met 36 weken ga ik met verlof. Gezien deze zwangerschap een enorme verrassing was, zijn we in die week ook verhuisd van ons appartement naar een koophuis. Ook heb ik deze week een extra echo omdat de verloskundige bang is voor stuitligging, wat niet zo blijkt te zijn! Ik heb rustig aan gedaan, de eerste zaterdag in ons nieuwe huis is het huis ingewijd met een heel klein feestje overdag en tegelijk de babyshower. Dit was op 19 januari. Ik was 12 februari uitgerekend, en gezien alles nog rustig was, gokte iedereen dat ze later zou komen.

Woensdag 23 januari: Afgelopen avond was ze minder druk dan wat ik van haar gewend ben. In de ochtend wordt ik vroeg wakker, en leg zoals gewoonlijk mijn hand op mijn buik. Normaal reageert ze direct als ik dit doe in rust, maar er is niks te voelen. Misschien dat ze ook lekker ligt te slapen?

Mijn man is ook vrij in verband met de verhuizing, en we besluiten samen even naar de Intratuin te gaan. Ik spreek mijn zorgen uit over onze dochter, maar als we in de auto zitten, voel ik een zachte beweging. Gelukkig, ze is gewoon lekker rustig, ook wel een keer lekker. Dat dit de laatste beweging was die ik zelf zou voelen, heb ik op dat moment nooit kunnen denken..

's Middags, rond 3 uur, heb ik haar nog steeds niet gevoeld. Ik begin me een beetje zorgen te maken, maar ik durf eigenlijk niks te zeggen 'Als ik nou rustig op bed ga liggen, op m'n linkerzij, duwt ze vast weer tegen mijn hand' Ik heb 10/15 minuten gelegen, en nog steeds niks te voelen. Lichtelijk in paniek loop ik naar mijn man. 'Lieve schat, er is vast niks aan de hand. Maar als je het niet vertrouwt, bel maar even de verloskundige' Gelukkig wordt er snel opgenomen, verloskundige is niet in de buurt, maar ik mag wel langs komen bij de anders dienstdoende verloskundige. Dit is 5 minuten rijden. In de auto bereidt ik mezelf al vast voor. Zal het hartje nog kloppen? Is ze er nog? Heb ik te lang gewacht?

Als we binnenkomen, kunnen we direct doorlopen. Ik mag gaan liggen, en de verloskundige kan het hartje heel snel vinden. Wat een opluchting! Alles in orde, maar voor het protocol moeten we even langs het ziekenhuis voor een hartfilmpje. 'Moeten we geen tas ophalen thuis?' vraag ik aan de verloskundige. 'Nee hoor meid, niks aan de hand, ga maar snel en vanavond lekker rustig aan doen'

Sneek is voor ons ongeveer een half uurtje rijden. We rijden langs de Mac, spontaan zin in door de hormonen natuurlijk, en grap tegen mijn man dat ik ons avondeten al kan ruiken haha!

We hebben snel gereden, en lopen rond kwart voor 5 het ziekenhuis binnen.'Wat zou het raar zijn om met een kleintje hier naar buiten te lopen' zeg ik tegen mijn man. Bij de verloskamers moeten we 5 minuutjes wachten, en mogen dan meelopen. Er worden 2 banden (hartslag en bewegingsmeter oftewel CTG) om mijn buik aangebracht, en ik mag rustig gaan zitten. Dit moet maximaal een half uurtje duren(op dit moment is het ongeveer 5 uur) en de verpleegkundige laat ons even met rust. We zien het hartje kloppen, ik maak nog een opmerking over de rare lijn, maar denk er verder niet over na.

Na 10 minuten vliegt de deur open en komt de gynaecoloog binnen met een echo apparaat. 'Mevrouw, we zien vreemde dingen. We maken alvast een echo' Prima, maar waarom mag ik niet mee kijken dan?

'Maak haar direct klaar voor operatie. Ze krijgt NU een keizersnee. Nee, geen ander bed. NU!'

NU? Uh, Wat? Dat kan niet! Wacht, wat? 'Geen tijd om uit te leggen mevrouw, sorry!'

Ik moet snel m'n kleding uittrekken, alles op een hoopje, krijg een operatie hemd aan en allerlei prikken, drankjes door elkaar. Tegen misselijkheid, tegen spugen, tegen pijn. Ik wordt op een bed in een spoed lift gereden, en naar de O.K. Daar staat iedereen al in operatiekleding klaar. De anesthesist stelt zich voor, verdooft mijn rug plaatselijk en plaatst de ruggenprik. Direct daarna moet ik gaan liggen, en beginnen ze. Dit is een droom, dit is niet echt! Alsjeblieft, ik wil niet. Wordt wakker! 100 en 1 gedachten spelen door mijn hoofd, maar de enige die er blijft is; rustig Mariska, de dame moet eruit, nu. En daar was ze. Nog geen half uur geleden liepen we het ziekenhuis binnen, en opeens zijn we papa en mama. Om 10 voor half 6 is ze geboren, onze prachtige Sophie. 

Maar, het blijft stil. Ik zie geen beweging, hoor niks. Er wordt niet gepraat door de artsen, maar hard gewerkt.  Na een kleine minuut, die een uur lijkt te duren, hoor ik een zacht huiltje. Onze dame, met een APGAR van 4/6/6, wordt lang onderzocht, snel even naast mijn hoofd gereden, en wordt dan weggereden. Ik heb haar niet eens kunnen aanraken.. Mijn man loopt met haar mee, ik blijf achter. Hoofd vol vragen, onduidelijkheden. Maar ook blijdschap, dankbaarheid dat ze er is, en ze leeft!

1 uur later mocht ik naar haar toe, in het bed naar de NICU.

Daar ligt ze, onze mini, onze doorzetter, sterke dame. Allemaal plakkertjes, slangetjes en bliepjes om haar heen. Misschien moet ze naar Groningen, misschien moet ze gekoeld. Ze heeft best wel zuurstof tekort gehad, maar de doktoren weten niet hoeveel, of er schade is. Haar spieren zijn helemaal verzuurd en ze ligt aan de beademing. Gelukkig, na een paar uur, beginnen haar spiertjes mee te werken en werkt het 'val' reflex toch.

Deze nacht begin ik direct met kolven. Ik wil haar zo graag het beste van het beste meegeven. De foto, de gedachte en de live cam haalt me door de nacht. En dan, de volgende ochtend, mag ik haar eindelijk vasthouden. Eindelijk voel ik haar warme lijfje tegen me aan. Ze ruikt precies zoals ik me had voorgesteld, en wat is ze mooi! Gelukkig gaat het goed, ze is van de volledige beademing af, krijgt een 'brilletje' die ervoor zorgt dat haar longblaasjes makkelijker zuurstof kunnen opnemen.

Na 4/5 dagen drinkt ze zelfstandig bij mij, na 5 dagen stopt ze met afvallen en na 6 dagen mogen we gelukkig naar huis. Blij. Opgelucht. Maar ook onzeker over de toekomst.

En nu? Nu is ze een hele bewegelijke dame van 8,5 maand. Ze kletst ons af en toe de oren van het hoofd, wel in babytaal natuurlijk! Ze krijgt nog steeds borstvoeding, maar eet ook met ons mee. Ze houdt van gezelligheid en heel veel knuffelen met mama. En dat blijven we doen. Het meest kostbare geschenk ooit, kleine meid! <3

Dikke kus,

Mariska Peeters

Vindt je het leuk om ons te volgen op Instagram? Je kunt ons vinden onder de naam: MamaPeeters