Logeren op de Neonatologie

Nadat ons meisje even bij mij op de borst heeft gelegen, wordt ze onder begeleiding van papa naar de couveuse afdeling gebracht. Een paar uur later, nadat ik ben bijgekomen uit de O.K, mag ook ik nog even bij ons meisje kijken. Ik word heel vriendelijk ontvangen en gefeliciteerd met de geboorte van Jamie. Mijn bed wordt naast haar couveuse gereden en ik kijk vol bewondering naar dit sterke meisje. Of ik haar even wil vasthouden.. Uuh, mag dat? Ja natuurlijk wil ik dat! 'Laten we meteen even proberen of ze uit de borst wil drinken'. Hier hadden ze weinig van verwacht met haar jonge leeftijd, maar he.. Het proberen waard. Even zoeken en ja hoor, ze drinkt gewoon al uit de borst! 

Dit is een lange dag geweest, dus papa en mama worden naar de kraamafdeling gebracht waar wij onze eerste nacht doorbrengen. Dit is de eerste keer dat ik in een ziekenhuis lig en een infuus in m'n hand heb hangen. Jeetje wat vind ik dat onhandig zeg! Vooral omdat ik niet kan liggen in de houding waarin ik slaap. Nou ja, we doen het er maar mee. De volgende dag staat de verpleegkundige weer naast bed en ik ben lekker aan het huilen. Iets met kraamtranen? Ze vraagt of ik het fijn vind om een kamer te delen met ons meisje. Is dit een vraag? NATUURLIJK WIL IK DAT!! Er wordt gebeld of er een plekje vrij is en al snel worden wij naar de Neonatologie gebracht. Een kamer tegenover de couveuse ruimte, waar Jamie in haar eigen couveuse en/of wiegje kan liggen met mijn bed er naast. Heerlijk! Het gaat goed met Jamie. Zo goed, dat ze uit de couveuse mag, lekker in een eigen bedje. Ze mag haar eigen (nog veel te grote) kleertjes aan. Voor de 2e keer heeft ze haar sonde uit haar neusje getrokken en is deze gelukkig ook niet meer nodig. Wat een fijn gevoel! Jamie ligt te slapen dus wij besluiten beneden even samen te gaan lunchen. Bij terugkomst op de afdeling worden we direct aangesproken;' Jullie moeten niet schrikken'. Paniek, totale paniek en ik begin al te huilen. Nog niet wetende wat er eigenlijk aan de hand is. (Leuk ook, die hormonen). Jamie 'ziet geel'. Ze heeft geen kleertjes meer aan, haar bedje staat vol met blauwe lampen en ze heeft een brilletje op tegen het felle licht. Bah, wat vind ik dit verschrikkelijk om te zien! (In haar fotoalbum is één foto te zien waarop ze zo ligt. Ik kan er nog steeds niet zonder te huilen naar kijken). Ze is aan het zoeken.. Ze hoort je wel maar ziet je niet.. Arme schat. Het is even spannend. De uitslag van de bili (geel zien) is dusdanig hoog dat er spake is van overplaatsing naar het UMCG. Nog meer tranen. Gelukkig zit ze nèt onder de grens en mag ze blijven, mits haar waarden flink gaan dalen. Dit gebeurd de volgende dag en de lampen mogen weer weg. Yes! Opnieuw de kleertjes aan en weer lekker in je bedje. Maar dan, weer een dag verder, zijn je waarden weer omhoog gekropen. Weer de kleertjes uit en nóg meer lampen boven je bedje. Alle lampen uit het ziekenhuis stonden boven jou te schijnen. Het is dinsdag, papa belde dat hij iets later naar ons toe zou komen. Ik was erg gespannen. Elke ochtend zat ik te wachten wanneer het 9u was en de uitslag zou komen. Maar deze ochtend niet. Ik was tè bang voor weer een teleurstelling. En deze keer was papa er niet bij om mij te kunnen troosten. Ik hoopte maar dat ze de tijd zouden vergeten.. En dat deden ze. Tegen 11u kwam de kinderarts binnen en komt bij mij op bed zitten. Het standaard praatje, 'hoe gaat het met je', je kent het wel. Dan stelt ze de vraag of ik wel naar huis wil. Ik kijk haar bedenkelijk aan, is dit een strikvraag? Ik antwoord;' Natuurlijk wil ik graag naar huis.... Maar wel SAMEN met mijn meisje'. 'Nou, dat mag', zegt ze. Weer kijk ik haar bedenkelijk aan en ze moet daardoor een beetje lachen. 'Meen je dit serieus?', vraag ik haar en ze knikt. Jamie haar bili is ontzettend veel gedaald en er is geen reden meer om haar langer in het ziekenhuis te houden. Geen woorden, ik kreeg er niks meer uit. Tranen, heel veel tranen. 'Dit zijn tranen van geluk, toch'? Vraagt ze. Ze geeft me een dikke knuffel en laat mij even alles bezinken. Ik bel papa op en vertel hem dat mijn schone kleding niet meer nodig is, maar dat hij in plaats daarvan de maxicosi maar moet meenemen. Het valt even stil.. Huh.. Dit was verwarrend. 'We mogen naar huis!!' 

In de 9 dagen op de Neo afdeling is er veel gebeurd, gehuild, gelachen. Te veel om allemaal in een blog te verwerken. Wat ik nog wel wil vertellen is mijn ontzettend grote dank aan de allerliefste verpleegkundige. Samen hebben we naast Jamie haar bedje gehuild, geknuffeld. We hebben ontzettend gelachen om elkaars grappen en om ons kleine meisje. Je hebt mijn angst weggenomen, gerustgesteld en aangemoedigd. Wij waren onwijs blij met jouw nuchtere, deskundige hulp en jij was blij met onze zelfstandigheid. Mocht het in de toekomst nodig zijn, dan zien we jou graag weer. ♡