Lieve Kenja, je mocht maar 20 uur leven 🕯🌹

26 augustus had ik weer een afspraak in het ZH op de fertiliteitsafdeling van Rijnstate voor een 2e ki (kunstmatige inseminatie) poging. Na de eerste poging werd ik weer ongesteld. Maar na een rustig ochtendje met een toevallige buikchakra meditatie op Facebook met Bonnie en Irina had ik het volste vertrouwen dat het dit keer zou lukken, en opgewekt kwam ik thuis. Op 13 september deed ik de zwangerschapstest samen met mijn lieve vrouw Lydia. En ja hoor het was toch echt raak. We omhelsden elkaar en een mooie zwangerschap zou ons tegemoet gaan komen. Het eerste trimester had ik in principe alleen wat misselijkheidsklachten in de avond maar hoefde niet over te geven. Met 7,5 week kregen we de eerste echo in het ziekenhuis. Dit hoort bij het proces als je doormiddel van ki bent zwanger geraakt en vanaf dat moment als alles goed is mag je door naar een eigen gekozen verloskundige als alles goed is. En daar was dan ook haar hartje te zien. We waren allebei helemaal trots, en voelde ons zo gelukkig al met haar.

Mijn buik groeide in het begin nog niet heel hard, maar telkens bij de echo was alles prima op maat en in orde. De placenta lag aan de achterkant en met 17 weken voelde ik de eerste schopjes. Zo'n gevoel van popcorn die plopt in je buik en een sparkel van een tinteling. Mijn vrouw was op 21-12-22 ziek, deze datum betreft onze trouwdag in 2021 en ik herinner me dit moment nog als de dag van gisteren. Jij die ook speciaal voor haar op onze trouwdag voor het eerst je schopjes liet voelen, je was toen 19 weken. Ze was helemaal ontroerd en tegelijkertijd zo ziek als een hond. Vanaf die tijd zong mijn lieve vrouw Lydia al veel liedjes naar je op mijn buik.

Die week erna hadden we de 20 weken echo. En net zoals bij de 13 weken echo bleek alles goed te zijn, ook de verhoudingen, het vruchtwater was voldoende en je was heerlijk beweeglijk.
Ik genoot echt van mijn zwangerschap, ik voelde me de meeste tijd ervan heel goed, ik had wel eens een slapeloze nacht omdat ik een drukke verantwoordelijke baan had als coördinerend begeleider in de gehandicaptezorg en de hormonen gieren door je lijf en dit stopt minder makkelijk als je een dag stress ervaart. Althans dit was bij mij de uitwerking. Verder wat onrustige benen maar dat was het wel in het 2e trimester. Het laatste trimester was voor mij wat zwaarder ik kreeg met 31 weken Corona. Mijn onrustige benen werden daardoor zo extreem dat dit mijn nachtrust verstoorde en mijn lijf soort van ontregelde, alle zwangerschapskwalen werder uitvergroot, niet kunnen slapen door overprikkeling en onrustige benen etc. vreselijk! Maar gelukkig ging dit weer wat beter na een week en ging ik andere magnesium slikken dat hielp voor 70 % van de onrustige benen. Magnesium Bisglycinaat. Maar ook behandelingen bij de chiropractor hielpen enorm. Af en toe 's nachts op een zwangerschaps luchtbed waarbij je op de buik kon liggen gaf ook verlichting.

Toen mijn verlof begon met 34 weken kreeg ik ineens last van Carpaal Tunnel Syndroom. Helaas was hier niet zoveel aan te doen, het begon met een hand en later, hoe meer vocht ik ging vasthouden kreeg ik ook de andere hand erbij. Week 36 brak aan en onze kleine meid lag nog steeds in stuit, dus een poging tot draaien was zover en ook geslaagd. In week 38 maakte de zwangerschapsischias het rijtje compleet. Net of mijn lijf tegen me zei:"Je moet nou echt even blijven zitten". Ik kon nog maar een paar meter lopen en ik schuifelde door de kamer. Dit was ik helemaal niet gewend, ik was normaliter alleen maar bezig met bewegen tijdens mijn baan in de zorg. Dus de nodige sudokuboekjes werden vol gemaakt. Ook was mijn buik met een groeispurt bezig en begon ik last te krijgen van een lichtverhoogde bloeddruk, 135/90 daar bleef hij wat omheen schommelen. Dus even bloedgeprikt en een plasje ingeleverd om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. De uitslag was ook negatief. Weg zorgen. Ik slikte al sinds week 14 bloedverdunning om dit te voorkomen. Mijn zus heeft het HELLP-syndroom gehad bij de eerste en dat heeft gemaakt dat haar dochter levenloos ter wereld kwam en gereanimeerd moest worden, tevens was zij er erg ziek van tijdens en direct na de bevalling. Dit wilde ik namelijk voorkomen. Bloedverdunning zorgt voor een goed aangelegde en doorbloedde placenta wat dat dus kan voorkomen.
De zwangerschapsischias klachten werden gelukkig beter na de 39e week. Na 1,5 week kon ik weer wat meer bewegen. Ze leek ook wat meer ingedaald. Dat zorgde wellicht voor een andere druk.
Om onze dochter straks na de bevalling een goede start te geven wilde ik graag al voorkolven zodat ik alvast een voorraadje colostrum in huis had. Het advies om te handkolven had ik netjes opgevolgd maar door het Carpaal Tunnel Syndroom koste dit best wat moeite. Dus de verloskundige rade daarom een kolfapparaat aan. En dit werkte bij mij als een tierelier. Ik vroeg me altijd al af of ik wel borstvoeding kon geven. Mijn moeder kon dit niet, en ik kon haar niet meer vragen waarom dit niet lukte omdat ze heel verdrietig in 2009 plotseling is overleden aan een aneurysma in het hoofd. Maar ik was blij met de juiste hulp om me heen. En tegenwoordig zijn we ook al een stuk verder i.v.m. adviezen rondom borstvoeding geven. Vroeger werd er blijkbaar snel naar de kunstvoeding gegrepen. Ik wil niemand voor het zere been schoppen, absoluut niet. Want ik begrijp best dat er moeders zijn die alles geprobeerd hebben en uiteindelijk ook aan hun eigen gezondheid moeten denken. Maar ik was voor nu opgelucht dat ik iig borstvoeding zou hebben. Hoe het straks zou gaan met aanleggen is stap 2.

Onze kleine meid had het zo goed in de buik dat ze besloot te blijven zitten op de uitgerekende datum. In de nacht van 19 mei had ik wel voorweeën. Wij de verloskundige bellen en de weeën bijhouden, maar bleek nog te vroeg en de latente fase te zijn. Toen week 41 was aangebroken moest ik voor controle naar het ZH. Ik was 41 weken en 4 dagen. Dit was 30 mei, toen bleek ik nogmaals een hogere bloeddruk te hebben en moest ik weer urine inleveren en bloedprikken. Geen zwangerschapsvergiftiging gelukkig. Wel was het advies om de bevalling in te leiden. Hier hebben we met zijn allen in het ZH goed over gesproken. Het liefst wilde ik thuis bevallen maar de risico's hebben we goed afgewogen dus ik zou in het ZH bevallen. Toen bleek dat de urine goed was, mocht ik wel met een ballonkatheter naar huis. Het begon in de nacht wat te rommelen. Waardoor ik denk ik zo'n 3 uur heb kunnen slapen. De volgende dag om 11 weer in het ziekenhuis. Zodat we verder konden met de inleiding. Rond 11.30 werden mijn vliezen gebroken. Mijn vrouw creëerde een oase van rust met een Philips Hue lamp en meditatiemuziek. Er was ook een baarkruk die ik graag wilde gebruiken. Een zwangerschapsbal om weeeën op te vangen en een heerlijk beval bad.
Het ophogen van de oxytocine ging heel geleidelijk en in het begin maar met hele kleine stapjes. Dit vond ik erg prettig.
Begin van de avond/nacht had ons kleintje in het vruchtwater gepoept. Ik melde dit de verloskundige en dit was geen probleem. Alles zag er op de monitor prima uit. Als je thuis bevalt en je kindje heeft in het vruchtwater gepoept moet je naar het ziekenhuis. Om vervolgens het kindje te kunnen monitoren, en daar waren we dus al. Ze hadden ook een heerlijk beval bad en toen mijn weeën dan ook heftiger werden lag ik tussen de weeën door zelfs in een soort van trance om ze op te vangen. Ik ben vrij spiritueel aangelegd, daardoor zag ik tussen de weeen door ook de mooiste engelen dansen en voelde echt een sereniteit van vrede. Voor de nuchtere lezers onder ons, hopelijk klinkt t niet al te zweverig, maar mij heeft het op dat moment geholpen om de 26 uur aan weeen op te kunnen vangen, het gevoel van vertrouwen te blijven ervaren. Maar nog niet wetende dat deze engelen er niet voor niets waren.
In die nacht ben ik ook nog een keer gestript, de verloskundige van die shift ging wel 5 keer met haar vingers rond..Dat was een echt geen pretje, vreselijk. Maargoed alles om de ontsluiting te bevorderen dacht ik. Mijn vrouw was mijn grote steun en toe verlaat die nacht. Ze heeft er alles aangedaan om het mij zo fijn mogelijk te maken.
Ook waren de verpleegsters allemaal op hun manier fijn, vonden ze ons bevalplan erg leuk met icoontjes en wilden ze allemaal kijken hoe ze ons het beste konden helpen. Haar naam stond ook al stiekem op ons bevalplan. Maar het is niet iedereen op gevallen. Dat vonden ze dan wel weer bijzonder.
Als je 24 uur gebroken vliezen hebt krijg je uit voorzorg antibiotica toegediend, dus dit ging ook in goed overleg.
Ik zat op een gegeven moment op een grote bal mijn weeën op te vangen. Ik vond dit naast het bevalbad ook een fijne manier omdat ik van onderen meer kon ontspannen.
Maar toen kwam de verloskundige met de coassistent omdat ons meisje een dipje had. Ik moest op het bed gaan liggen en dan even op de zij. En toen was haar hartslag weer goed. Ik was op dat moment ook al echt een tijd bezig om mijn weeën op te vangen maar mijn ontsluiting vorderde niet verder dan 5 cm. Dit was al sinds de nacht. Er werd vervolgens even overlegt en een elektrode aangesloten om haar hartslag beter te kunnen monitoren. Alles moest via de onderzijde gedaan worden.
Omdat ik best al lang bezig was met mijn weeen op te vangen, en ons liefje even een dipje had gehad, wilde ze even bloed opvangen bij haar, dit om haar zuurtegraad te bepalen. Er kwam een grote koker die ze er van onderen in deden, dit deed me erg veel pijn en doordat ons meisje niet genoeg tegendruk gaf konden ze geen bloed opvangen bij haar. Dit had als gevolg dat de gynaecoloog die op de achtergrond mee keek kwam overleggen. Hij stelde voor een keizersnede te doen. Wij stemde hier in mee. Ik was wel wat huiverig ivm de narcose maar hier hebben ze mij in kunnen geruststellen.
Een van onze eigen verloskundigen was er per toeval op dat moment ook, ook zij stelde mij gerust en zag hoe goed ons kindje het nog deed, en dat dit een goede keuze zou zijn, en we dan ook snel samen konden genieten. Dan is de weg van herstel maar iets langer, maar dat was geen falen.
Er kwamen twee nieuwe verpleegkundigen die ons begeleiden.
Deze twee hadden een hoop ervaring dat voelden we aan alles.
Ik werd met ziekenhuisbed en al naar de ok gereden. 

Mijn vrouw week niet van mijn zijde. In de verkoeverkamer werd ik overgedragen aan de ok. Ik moest alvorens een paar vragen beantwoorden of ik eerder een narcose had gehad, en ze moesten in mijn mond kijken. Dit kan ik me nog goed herinneren. Na een wee kreeg ik de ruggenprik. Jeetje wat een raar gevoel daarna. Alles werd warm en gevoelloos, zo'n raar prikkelend doof gevoel.
Nu zou ze dan echt snel komen. Ik voelde ze druk bezig aan mijn lijf sjorren. En ineens was ze daar. Ik zou haar op mijn buik krijgen alleen maakte ze geen geluid, ik dacht dat is toch niet goed?. Ik zag haar beentjes en voetjes erbij bungelen. Ze waren haar aan het reanimeren. Het duurde en duurde maar. Er schoot steeds door mijn hoofd het kan niet anders dat het goed komt, ik heb toch engelen gezien? Er werd geroepen om een kinderarts en de reanimatie bleef doorgaan 19 min lang. Na 7 min hadden ze haar pas kunnen intuberen i.v.m. met het opgehoopte meconium. Voor iedereen in de zaal was het een shock dat ze zo uit mijn lijf kwam. Mijn vrouw wist niet of ze bij mij moest blijven of naar onze dochter moest gaan en een lieve verpleegkundige heeft haar meegenomen. Kom we gaan naar je dochter. Ze heeft de reanimatie helemaal meegemaakt. En dacht ergens ook maar ze moet naar Anouk op haar borst. Maar op dat moment wordt alles overgenomen vechten ze voor haar leven. En daar was haar hartslag na 19 min. Het duurde in mijn ogen een eeuwigheid.
Ik zelf was in shock denk ik achteraf. Ze reden haar langs me heen. Ik mocht haar zien en haar handje vasthouden want ze lag aan alle apparatuur in een couveuze. Wat een bizar moment maar ze heeft het gered.

Er kwam later een kinderarts uit Nijmegen om te beoordelen of ze mee kon naar het Amalia kinderziekenhuis in het RadboudUMC.
Mijn vrouw was al bij Kenja na de keizersnede, ik moest eerst nog ontwaken van de narcose in een andere ruimte. Daarna mocht ik ook naar de kamer waar ze lag. Er waren veel disciplines in de ruimte, kinderartsen, verpleegkundigen. Ze gingen later met zijn allen overleggen om een besluit te nemen. Blijkbaar zag de prognose er slecht uit. We waren even met onze dochter alleen. We hebben naar haar geroepen, op haar arm gewreven alles om haar het gevoel te geven dat we zoveel van haar hielden. Mijn vrouw zag op de monitor een paar piekjes komen. Was dit nou een reactie van haar?
Toen de artsen weer terug kwamen zagen zij dit ook. Ze wilden ons eigenlijk vertellen dat ze niet goed genoeg was om mee te nemen. Maar intussen had ze dus hersenactiviteit laten zien. En dit veranderde ook de hele conclusie. Ik weet nog dat ik zei, dat ik het mezelf niet kon vergeven als ze haar nu ook geen kans zouden geven. Dit was onbewust, want het was er zo uit. Ze waren allemaal zo lief voor ons. Ze waren ook heel voorzichtig maar moesten wel eerlijk blijven. Ze namen haar mee en dat we eerst 24 uur aan zouden kijken en later weer langer etc.

Ze werd al voor ons uitgereden naar het Radboud. Voor mij zou er later ook een ambulance komen. We kwamen in de nacht aan. Mijn zus en vader waren helemaal uit de Achterhoek komen aanrijden om er voor ons te zijn.
Zo lief. Kenja lag op een grote 1 persoonskamer. Alles daar in het Radboud was nog nieuw en zo groot dat er een ziekenhuis bed bij in paste. De verpleegkundige was al druk bezig met haar om haar te verzorgen en alles te monitoren en ze nam ons mee met hoe ze het deed.
Ze was zo prachtig mooi! We voelden ons de trotste ouders die er maar waren. Maar dat heeft natuurlijk elke moeder.
Later kregen we een eigen kamer om te slapen. Het was half 3 en 6 uur waren we weer klaarwakker. In de ochtend had ik visioenen gekregen. Ik zag hetzelfde bedje waar Kenja in lag, alleen zag ik een gezonde Kenja. Ik vertroetelde haar, en ze reageerde net als een normale baby terug. Ik dacht zal het dan goed komen? Of is dit een teken dat ze afscheid neemt? De zorg kwam later ook om het hoekje kijken en ook de kinderarts kwam vertellen over de hersenscan die ze had gemaakt. Het bleek dat Kenja achteruit was gegaan. Haar hersentjes waren al weker geworden en het bloed was meer aan het verzuren. Weer in shock, maar ik begreep het ergens ook. Dus heel dubbel. We zijn ons op gaan frissen na een broodje en toen werden we weer naar haar toe gebracht. We kwamen in een oase van liefde, iedereen was zo lief en medelevend. De verpleegkundige was ook zo lief voor onze dochter. De kinderarts kwam vaak ook om het hoekje en was bereid om al onze vragen te beantwoorden. Ze voelden de situatie heel goed aan. Later die ochtend/middag kregen we bezoek van mijn schoonmoeder en haar vriend, mijn vader en zwager. We hadden met de kinderarts afgesproken dat we na hun komst Kenja haar rust zouden geven. Ze zagen op de schermen dat ze het aan het opgeven was. Maar ze liep op de feiten vooruit. Net alsof ze zeggen wilde: "Jullie zijn omringt door familie, dit is het moment dat ik ga"! Ze hebben haar dan ook in mijn armen gelegd, ze kreeg een injectie tegen de pijn en onrust en ze zijn toen begonnen met alle slangetjes te verwijderen etc. Wat een bizar dubbel moment. De eerste keer je kind in je armen, je wilt haar ruiken, knuffelen kussen etc. Maar dan is ze aan het overlijden, ook weer zo enorm verdrietig. Liefde en verdriet alles mocht bestaan in dat moment. En tot op de dag van vandaag. Bijna 6 maand geleden is dat er nog steeds.
We zijn iedereen die ons heeft geholpen en er nog steeds zijn zo ontzettend dankbaar.
We zullen onze lieve Kenja nooit vergeten. Ze heeft een mooi plekje bij ons in de woonkamer. Voor altijd samen 1.