Langdurig gebroken vliezen, daar ging mijn thuisbevalling….

Het antwoord op mijn vorige post of ons geduld nog meer op de proef werd gesteld?

Daar kan ik volmondig “Ja” op zeggen.

Je hoort altijd van die mooie verhalen dat als je vliezen spontaan breken, dat de bevalling dan op gang komt. Dat dachten wij nu ook en dat hadden we dus mooi mis.

De volgende ochtend op 2e kerstdag de verloskundige maar gebeld dat mijn vliezen gebroken waren, maar dat er verder weinig nog weinig gebeurde. Ze gaf aan nog even wat te moeten doen maar in de loop van de ochtend zou ze wel langs komen. Tegen de tijd dat ze er was, was alles nog rustig en ze ging dan maar weer wat controles doen. Ze vond mijn bloeddruk weer aan de hoge kant en zei voorzichtig dat als het zo zou blijven ik niet thuis mocht bevallen. Daar ging mijn wens poef binnen 1 sec ging ik van een thuisbevalling naar een klinische bevalling slik.

Ondertussen werd het nacht en waren er alweer 24 uur verstreken nadat mijn vliezen waren gebroken. De verloskundige wilde me weer zien de volgende dag en heeft me doorverwezen naar het ziekenhuis (dit is een protocol i.v.m. langdurig gebroken vliezen). Dus zowel links of rechtsom was het een klinische bevalling geworden (achteraf ben ik daar heel blij mee geweest).

Daar zaten we dan weer in het ziekenhuis ik was inmiddels al geschakeld en wilde alleen maar dat ons meisje zou komen. We waren er ook van overtuigd dat na 24 uur gebroken vliezen er actie zou worden ondernomen, maar niets was minder waar. Blijkbaar hanteren ze in het ziekenhuis andere protocollen en doen ze er helemaal niet zo spastisch over mits alle controles er goed uit zien. Pas na 48 uur gaan ze daar actie ondernemen en zijn ze gewoon nog best rustig. Hier kregen we goede uitleg d.m.v. een echo dat er nog zeker genoeg vruchtwater aanwezig was en dat het lichaam dat ook gewoon weer aanvult. En wij maar denken dat onze baby zou droog staan!

Ook werd er weer een ctg gemaakt en bloed geprikt. Toen alles goed eruit zag mochten we dus weer naar huis met de afspraak dat we ons de volgende morgen moesten melden om 08.00 om ingeleid te worden. Dit was echt wel het laatste wat ik wilde horen, ingeleid nee ik wil het zelf doen. De thuisbevalling was al van de baan en nu dit ook nog….

Het was inmiddels 27-12-18 en ik heb er alles aan gedaan zodat het misschien op gang zou komen. Heb nog zuurkool stamppot gemaakt want ja even wat gezonds tussen kerst en oud en nieuw. Tijdens het eten voelde ik wat lichte krampjes maar niet serieus te nemen vond ik. Mijn buurvrouw kwam met ananas, heb een uur gebounced op mijn fitness bal. Toen zei ik tegen mijn man kom we gaan nog even een rondje wandelen wie weet…. Halverwege de wandeling werden de krampen erger, ik dacht nog zou dit het zijn.

En ineens ging het snel, om 21.00 het ziekenhuis gebeld en we mochten komen. In de auto kwamen de weeën ineens veel sneller achter elkaar echt zittend is bijna niet te doen. In het ziekenhuis kon ik eindelijk weer waggelen en ben ik nog lekker onder de douche gegaan. Daarmee kon ik het goed opvangen en ik wist dat ze op een gegeven moment me aan bed zouden kluisteren. Omdat ik zo lekker rond aan het lopen was dachten ze dat het nog lang ging duren. Niets was minder waar, heb om 23.50 bijna moeten smeken of ze even wilden kijken en uiteindelijk gingen ze dat dan maar doen.

Daar kwam de klinisch verloskundige, ik weet nog dat ze zich voorstelde met ik ben “Lisa” en dat ik dacht wat leuk dezelfde naam als onze dochter. Ze voelde en keek me aan en zei “oh je hebt al 6 cm ontsluiting die had ik niet aan zien komen”. Toen ging alles in een snel trein vaart, spullen werden klaar gelegd, ik kreeg een weeën storm en alles om me heen verdween want ik zat in mijn bubbel (dit doe ik altijd bij pijn of als ik iets spannend vind dan trek ik mij terug in mijn bubbel en ga naar mijn ademhaling en probeer te ontspannen).

Om 02.38 zei ik volgens mij heb ik persdrang, al had ik geen idee hoe dat moest voelen maar het voelde anders dan daarvoor. Ze gingen meteen nog een keer voelen en ja hoor 10 cm ontsluiting. Om 02.52 mocht ik mee gaan persen, het ging me goed af en ik kon goed luisteren naar wat ik moest doen ik voelde me rustig want mijn meisje kwam eraan. Totdat ze stil werden Lisa haar hoofd was geboren (daarna was het toch altijd een piece of cake?), maar haar arm zat nog klem in mijn lichaam. Lisa lag altijd met haar armen omhoog op de echo en nu natuurlijk ook wat had je dan verwacht. Wat daarna gebeurde was volstrekt noodzakelijk maar zo pijnlijk en heeft ervoor gezorgd dat ik inwendig gehecht moest worden. De verloskundige moest met haar hele hand erbij in om dat armpje te redden, op dat moment dacht ik wat gebeurd er allemaal maar liet het gewoon gebeuren.

Daarna mocht ik weer persen en om 03.13 werd onze prachtige dochter Lisa geboren. Geheel stipt op tijd want ik was vandaag 28-12-18 uitgerekend. Laten we hopen dat ze later ook zo stipt zal zijn!

Wat was ik blij dat ik haar aan mocht pakken zelf en haar in mijn armen had. Dat ze haar oogjes als open deed en me aankeek zo van "dus jij bent die mama van mij"

Wist ik veel dat het hierna alleen nog maar pijnlijker werd…. Wordt vervolgd….