Kraamweek en de incomplete placenta

Dondernacht 15/09/2016 om 00:08 beviel ik van Fay. We bleven een nachtje slapen in het kraamhotel, super fijn. Einde van de ochtend gingen we naar huis en kwam de kraamzorg langs. Die begon gelijk allemaal dingen te roepen die niet goed waren in huis etc. Ik was haar eigenlijk direct al zat. Gelukkig liet ze al snel vallen dat er hoogst waarschijnlijk een andere collega zou komen omdat wij de minimale uren hadden afgenomen en zij fulltimer was.

De volgende ochtend stond er inderdaad iemand anders voor de deur. Wat een opluchting! Alles wat haar voorganger had aangepast omdat het 'fout' was, veranderde zij weer terug. Samen met een melding voor haar collega. Zij was echt heel fijn om om je heen te hebben, ook de honden vonden haar fijn. Dat was voor ons wel echt belangrijk! Op zondag voelde ik me tip top en zij merkte dat. Fay was zo goed als op geboorte gewicht. Geef haar maar lekker een fles, dan is ze op gewicht en dan kunnen jullie een klein blokje om buiten, vertelde ze. Ik was zo gelukkig! Het was onwijs mooi weer buiten, dus ik wilde onwijs graag. Het ging goed dat kleine blokje om, ook Fay vond het fijn. Dus de volgende dag gingen we iets verder en de dag erna nog iets verder. Woensdag wilde ik smiddag samen met mijn moeder en Fay naar het dorp wandelen want er was markt, dat is zn 15min lopen. Halverwege had ik het idee dat er iets begon te lekken in mn onderbroek, eerst dacht ik dat ik het zo warm had dat ik misschien zweette ofzo. Maar op een gegeven moment dacht ik, dit klopt niet. Ik zei het tegen mn moeder en ze zei direct; o nee, je lekt helemaal door! 

Dat was opzich al vreemd want ik verloor eigenlijk nog amper bloed na de bevalling.. snel maakte we rechtsomkeer naar huis. Het werd alleen maar erger en na 5 minuten liep het gewoon mn schoenen in zoveel was het. Mn moeder raakte nu wel een beetje in paniek en belde de verloskundige. Zij vond het wel een goed idee om mij met baby en helemaal onder het bloed daar op een bankje te zetten en dat mn moeder naar huis zou lopen om de auto te pakken en mij dan op te halen. Dat ging me niet gebeuren. Het wandelen kan allemaal tussen door, met de auto moet je overal helemaal omheen rijden in het dorp. Ik was veel sneller thuis als ik gewoon doorliep.

Eenmaal thuis trok ik snel al mn kleren uit, mn broek was echt doordrenkt. De verloskundige vond dat ik te actief was geweest en daardoor was deze bloeding begonnen. Ik was het hier niet helemaal mee eens. Ik kan me best voorstellen dat als je te snel te actief bent na de bevalling dat je een nabloeding kan krijgen, maar niet van deze aard. Maargoed ik dacht, zij heeft er voor geleerd laat ik het maar aannemen. Dus hield ik me koest.. Die zaterdag erna vond ik dat ik wel weer een klein blokje om mocht gaan proberen. Ik had mn schoenen nog niet eens aan, of er begon alweer een bloeding. Daar baalde ik wel heel erg van, want ik voelde me verder helemaal top. Alleen af en toe een beetje buikpijn. Zondags deed ik een nieuwe poging en weer kreeg ik een bloeding tijdens het aantrekken van mijn schoenen. Dit keer met heftige buikpijn erbij. Ik was er klaar mee, ik belde direct de verloskundige dat ik doorgestuurd wilde worden naar het ziekenhuis, want dit klopte gewoon niet! Gelukkig mocht ik direct naar de gyneacoloog in het ziekenhuis, dus dat deze we ook direct.

In het ziekenhuis moest ik plaats nemen op een bed, de artassistent kwam langs met een uitwendig echo apparaat en er werd ook inwendig onderzoek gedaan. De conclusie: er is een stukje placenta achtergebleven.. Dit moest er direct uit, want dit is hartstikke gevaarlijk 

Gelukkig hoefde dit niet onder narcose maar kon het via een eendebek en een lange tang. Mijn lichaam had het stukje al helemaal naar mn baarmoedermond gewerkt. Niet heel prettig als je net anderhalve week ervoor bevallen bent. Toen het stukje placenta eenmaal was verwijdert heb ik nog wel even gebloed maar ik voelde wel echt een opluchting in mijn buik!

In het nagesprek bij de verloskundige heb ik wel aangegeven dat ik het jammer vond hoe het is gegaan en ik me door die ene verloskundige niet erg serieus genomen voelde. Dit hebben ze ook in mijn dossier opgenomen voor bij een volgende zwangerschap.

Mijn boodschap? Jij kent je lichaam het allerbeste! Als je echt het gevoel hebt dat er iets niet klopt, accepteer dan geen nee!