Kraambed in het ziekenhuis

Arthur lag in zijn wiegje op de High Care toen ik om 19:00 uur eindelijk naar hem toegereden werd. Hij werd op mij gelegd en ik kreeg hulp met hem aanleggen. Ondertussen was er een infuus voor antibiotica bij hem geprikt en zat hij aan allemaal snoertjes om hem te monitoren. Zijn verpleegsters gaf aan dat hij het super deed en hij straks waarschijnlijk van zijn snoertjes af mocht. Dit betekende dat ze hem naar mijn kraamkamer konden brengen voor de voedingen en ik niet naar de High Care gereden moest worden. Mijn vriend was bij Arthur gebleven toen ze hem meenamen naar de High Care, dus ik had in de tussentijd wel wat foto's van mijn kleine Arthur ontvangen. Toen ik klaar was met hem voeden, ik had geen idee of hij überhaupt melk uit mijn borst had gekregen, werd ik naar de kraamafdeling gereden, weer weg van mijn pasgeboren zoontje. Mijn hart brak, ik moest hem weer achterlaten! 

Die nacht is Arthur meerdere keren naar mij toegebracht zodat ik hem kon voeden. Ik maakte me enorm zorgen of er wel melk uit m'n borsten kwamen, of ik hem wel daadwerkelijk voedde. De volgende ochtend was ik al weer vroeg wakker, ik mocht een ontbijt uitkiezen en er kwam iemand om mij nog een pilletje te geven voor mijn hoge bloeddruk en twee paracetamol aan te bieden. Die paracetamol sloeg ik af, ik had namelijk niet zoveel pijn dat ik die nodig zou hebben. Toen werd Arthur weer binnen gereden, hij is die dag enkele keren weg gehaald voor onderzoek, maar hij bleef voornamelijk op mijn kamer. Mijn vriend heeft zijn zoon deze dag voor het eerst vast kunnen houden. 'S nachts werd Arthur weer meegenomen naar de High Care en werd hij weer bij mij gebracht wanneer hij honger had. 

De dag erna, de donderdag, kwam Arthur al vroeg bij ons op de kamer. De kinderarts kwam ook langs en vertelde over Arthurs bloedresultaten. Hij had 1 eiwit was goed, maar de ander niet. We zaten in een grijs gebied, uit de bloedgaskweek was niks gekomen. Dit betekende dat we mochten kiezen om naar huis te gaan, of de antibioticakuur afmaken in het ziekenhuis. We besloten dan toch naar huis te gaan, gezien Arthur geen symptomen van ziekte had. Meteen begonnen we met het inpakken van onze spullen, alleen kwam de kinderarts al vrij snel weer terug met slecht nieuws. Het lab had doorgegeven dat er toch een bacterie gevonden was, we mochten niet naar huis. 

Teleurgesteld bespraken we het nieuwe plan, we moesten namelijo 's middags op motivatiegesprek voor een woning. Hij zou alleen naar het gesprek gaan en ik zou bij Arthur blijven. Vlak nadat hij vertrok, kwam de kinderarts weer binnen. De bacterie die gevonden was bleek van een familie te zijn waar hij of heel ziek van had moeten worden, of het zou een foutje zijn. Ik moest nog in spanning afwachten, zouden we dan toch vandaag nog naar huis kunnen?

Even later kreeg ik een telefoontje van m'n vriend, het gesprek was slecht gegaan en hij was er erg verdrietig van. Toen jk hem vertelde dat we misschien toch nog naar huis zouden mogen, vrolijkte hij een beetje op. Een paar uur later kwam de arts dan eindelijk met het resultaat: er was sprake van een contaminatie! De bacterie was waarschijnlijk van op de huid meegekomen, dit betekende dat we toch naar huis mochten! Het ontslaggesprek werd gevoerd, we kregen alle brieven en de kraamzorg was gebeld. Eindelijk weer naar huis!