Koeltherapie op de ic van het erasmus mc sophia

Daar ging ze dan..ons lieve meisje geboren om 13:01 uur werd precies om 16:30 uur meegenomen met een spoedtransport naar het erasmus mc. Achteraf in haar dagboekje lazen we terug dat het een rit van 6 minuten was met de sirenes aan. Wij deden er ruim een uur over om van het ikazia ziekenhuis naar het erasmus te komen door het drukke verkeer in rotterdam. De ic arts had kort uitgelegd wat er ging gebeuren. Onze dochter, Meylin, had koeltherapie nodig. Dit om verdere schade aan de hersenen te voorkomen. Dit moest binnen 6 uur gebeuren er was dus niet veel tijd meer toen ze om half 5 werd meegenomen. De ic arts legde uit dat er bij zuurstoftekort een hit plaatsvindt op de hersenen en dat er 6 uur na geboorte nog een 2e hit komt. Dit moesten we voorkomen en Meylin moest voor die tijd gekoeld zijn naar een temperatuur van 33,5 graden. Dit betekent dat al haar organen worden stil gelegd en alle focus op de hersenen gaan. Maar dit betekent ook dat ze vol met slangen, infusen, draden en allerlei poespas zou zitten. Wat allemaal daar hadden we nog geen idee van. Meylin werd om half 5 meegenomen en het liefst gingen wij er gelijk achteraan. Ik kon niet mee in de ambulance want het was een spoedtransport en de ambulance zat vol. Ik lag immers ook nog met mijn ruggenprik in mijn rug op dat moment. Er zou een ambulance geregeld worden voor mij zodat ik naar het erasmus gebracht zou worden en daar ook weer zou worden opgenomen. Ik was er deze bevalling best goed vanaf gekomen. Ik had enigszins nog wat energie en was niet compleet uitgeput dit keer. Dit keer was ik kapot van verdriet en de grote onzekerheid waarin wij terecht waren gekomen. Ik moest van de verpleegkundige eerst douchen en plassen voordat ik over kon naar het erasmus. Het boeide mij totaal niet het enige wat ik wilde was naar mijn meisje toe…Vlak na het douchen kwam de verloskundige met de mededeling dat ze niet wist hoelang het ging duren voordat de ambulance kwam want ik was geen spoedgeval. Ik baalde want ik wilde zo graag weg. Ze stelde voor om op kosten van het ziekenhuis een taxi te regelen waarop mijn man en ik zeiden kan ik niet gewoon met de auto mee? Ik ben hier vanochtend ook met de auto gekomen. Het was goed, ook al is het niet hoe het hoort, de verloskundige begreep het hoe graag ik weg wilde. Daar zaten we dan rond 18 uur in de auto. Met z’n tweeën, een lege buik en zonder baby. Wat er die rit allemaal door mijn hoofd ging kan ik niet uitleggen. Boosheid, verdriet, ongeloof, de vraagtekens. We wisten wel wat maar eigenlijk wisten we helemaal niets. Het duurde een uur om bij het erasmus te komen want het was druk in het verkeer. Ik moest mij melden op de verloskundige afdeling want daar werd ik weer opgenomen. Als alles goed was verlopen dan had was ik al thuis geweest maar in deze situatie is het standaard dat je wordt opgenomen omdat je pasgeboren kindje is opgenomen in dat ziekenhuis. We kwamen in een kille kamer terecht en de verpleegkundige moest eerst van alles uitleggen en doen. Het was ondertussen al bijna 8 uur. Onze dochter was al 3,5 uur bij ons weg. We wisten niet hoe het ging met haar en hoe ze erbij lag. De verpleegkundige bracht ons naar beneden naar de ic. De plek waar we maanden bang voor waren om hier te komen te liggen voor onze dochter en die ook uiteindelijk werkelijkheid werd om een andere reden. Meylin lag op icn3 unit 10. Het was het bedje gelijk rechts als je binnen kwam. Wat een wereld was het toen we de deuren doorgingen. 10 bedjes in 1 ruimte met een stel super lieve zorgzame verpleegkundigen. Een van de transportverpleegkundige zorgde voor Meylin. We herkenden haar bijna niet meer terug. Ze werd in slaap gehouden en zat vol infusen, slangen en draden. Ze had een mutsje op met eronder naaldjes in haar hoofd die non stop een registratie van haar hersenen maakten. In shock was ik om haar zo te zien. Het ging gelukkig best goed met haar. Ze was rustig in slaap en dat zou ze de komende 72 uur ook blijven. De koeltherapie duurt precies 72 uur. Niet langer en niet korter. Er werd ons een heleboel uitgelegd wat we de komende dagen konden verwachten. Meylin moest 72 uur gekoeld worden. Tijdens die 72 uur houden ze alles in de gaten waaronder de hersenregistratie is een belangrijke want daar kunnen ze bijvoorbeeld al wat aan zien als er schade is aan de hersenen. Na de 72 uur koeling zou ze heel langzaam worden opgewarmd met 0,3 graden per half uur en als ze stabiel genoeg was en er zonder complicaties doorheen komt wordt er de dag erna een mri gemaakt van haar hersenen waarop te zien zal zijn of zij wat heeft overgehouden aan het zuurstoftekort. Na een tijdje aan haar bedje hebben gezeten was het voor ons tijd om naar boven te gaan naar de afdeling waar ik lag. Wij konden 24/7 bij Meylin op bezoek gaan op de ic maar we konden er niet blijven slapen. Ik vond het heel moeilijk om haar daar achter te laten maar ze was gelukkig in goede handen. Slapen kon ik die nacht niet. Ik was kapot van verdriet. Hoe kan het dat dit is gebeurd? Heeft dit toch met de nier te maken? Of is er iets anders gebeurd? De volgende dag zouden wij een gesprek met een van de artsen krijgen en hopelijk krijgen we dan wat antwoorden….