Klein maar fijn (deel 2)

Tweede kerstdag kwamen we terug in het ziekenhuis. Handen die zo nat waren door angstzweet. De papa van Leilani was nog aan de andere kant van Nederland. Thank god dat ik een lieve meedenkende dokter had. Ik mocht namelijk in de middag weer terug komen in de hoop dat de papa er bij is. Maar helaas hij redde het niet. Dan maar mijn moeder mee bij het plaatsen van een ballon. Maar eigenlijk ging dat tegen al mijn principes in. Lig je daar dan met je foef open en bloot. Dat is privé dacht ik. Ik wil niet dat er iemand bij is behalve mijn partner. Maar goed kom maar mee dan… nadat de ballon geplaatst was om 15:30 mocht ik weer naar huis. Zat ik dan te gourmetten met lichte weeën. Om 19:00 was ik er helemaal klaar mee en ging ik naar bed om nog een beetje extra uit te kunnen rusten. Want elk moment op ik mama worden! Om 2 uur snachts maakte ik de papa van Leilani wakker. ‘Gior word eens wakker ik vind het eng… ik ga toch maar even het ziekenhuis bellen want mijn weeën komen echt vaak!’ Ik belde het ziekenhuis en we mochten meteen komen. Ik ging nog even douchen en om 3:30 kwamen we aan in het ziekenhuis. 

Weer op de triage afdeling. Die kamer kende ik nu zo goed dat ik precies de indeling uit m’n hoofd wist. Er was alleen nog geen kraamsuite vrij. Moest dus nog even wachten. De weeën zette niet goed door dus mijn vliezen werden handmatig gebroken.  Een tijdje later konden we dan eindelijk in onze eigen beval bubbel kruipen. Toen we hier binnenkwamen werden mijn weeën langzamerhand wat heftiger maar nog niet heftig genoeg. Dus ze besloten mij weeën opwekkers te geven. Pfff ik wilde geen infuus want ik krijg paniekaanvallen dacht ik nog. Maarja alles voor de kleine baby! De verpleegkundige kwam aantijden met der karretje vol naalden. Ik kreeg bijna geen adem meer. Ik zei nog tegen haar in links kan niet geprikt worden want m’n aders blokkeren dan. Haar antwoord was: ja ik moet echt links prikken want rechts kan ik je aders niet vinden. De tranen schoten in m’n ogen en begon ontcontroleerbaar te trillen. En daar ging de naald in m’n linkerhand. Ik hoorde haar nog zeggen uhwm ik denk dat we het nog een keer moeten proberen. Ik was zo in paniek dat ik geen controle meer had over mezelf. En hup nog een keer die naald in m’n linkerhand. En guess what!? WEER MIS! Er werd een andere verpleegkundige opgeroepen. Ik vol woede en angst liggend op het bed met weeën. Gelukkig werd er nu wel in rechts geprikt en die was raak! 

De dosis weeën opwekkers hielp gelukkig wel dus ik besloot om nog even onder de douche te gaan. Ik had inmiddels 5 cm ontsluiting. Toen ik uit de douche kwam kreeg ik een enorme weeënstorm. Ik hield het niet meer en wist niet hoevaak ik op het belletje moest drukken! Maar er kwam maar niemand. Eindelijk na 19 minuten kwam er de verpleegkundige en vroeg me wat ik voelde. Ondertussen kon ik het persen niet meer houden dus belde ze de verloskundige. Die was nog bij een andere bevalling dus die kwam er zsm aan. Na 5 min kwam ze de kamer binnen stormen. Ze ging voelen en was al op 10cm dus ik mocht nu gaan persen. Ik weet nog zo goed dat ik het persen zo eng vond! Na 36 min persen was ons kleine meisje er. Met de nadruk op klein want ze woog maar 2628gr en zag eruit alsof ze al dagen lang geen voeding gehad had… maar oh wat was ze knap! En mijn eerste woorden na de bevalling ‘ik ben toch niet doorgescheurd??’ Na 1 min op mijn borst werd ze van me af genomen en hoorde ik ze zeggen oei ze is wel koud haal de couveuse. Met een temp van 35 graden lag mijn kleine meisje dan helemaal alleen in een couveuse. Maar oh wat was ze prachtig! Mijn kleine dysmatuurtje klein maar fijn en zeker perfect! Leilani Serena Johanna von Ende geboren op 27-12-‘20