Kerngezond de ambulance in.

Vervolg op deel 1. https://www.mamaplaats.nl/blog/bevallingsverhalen/hoe-een-prima-zwangerschap-in-een-hel-veranderdeNadat ik in Leeuwarden aan de CTG heb gelegen, ik een longrijping prik en weeënremmers via een infuus heb gekregen, word ik op een brancard gelegd en de ambulance in gereden. Mijn vriend rijdt in onze auto naar het UMCG in Groningen. Het is een ritje van zo'n 45 minuten. En nu pas kom ik een beetje op adem en kan ik rustig aan gaan beseffen wat me nu gebeurt. Ik was er stellig van overtuigd dat ik heel lang zwanger zou zijn. Tweelingen worden vaak vroeg geboren, maar ik wilde het heel graag tot week 38 ofzo uithouden en geloofde echt dat dat me zou lukken.  Ga ik nou vandaag of morgen ineens mama zijn?  Hoe zal het met de kindjes gaan, als ze nu al komen? Voor ik verder ga, neem ik even een sprongetje terug in de tijd. Augustus 2020. Mijn zus is zwanger van haar 2e kindje. Alles gaat goed, maar ze heeft placenta previa (de placenta ligt voor de uitgang van de baarmoeder), dus ze moet rustig aan doen en gaat niet vaginaal bevallen. Ze is precies 27 weken zwanger, wanneer ze ineens begint te bloeden. En niet gewoon een beetje wat je opvangt met een inlegkruisje, maar het stroomt echt uit haar. Ze belt voor een ambulance en denkt steeds "er is iets geknapt. Dat moeten ze even dicht branden en dan gaat het weer". Maar in de ambulance hoort ze dat er wordt overlegd of er nog tijd is om naar Groningen te gaan, of dat ze toch in Drachten moet bevallen. Geen tijd, dus in Drachten wordt ze direct onder narcose gebracht en middels een spoed keizersnede wordt mijn neefje geboren. Net geen kilo zwaar en niet in staat zelf te ademen. Hij wordt meteen overgebracht naar Groningen, terwijl mijn zus nog moet aansterken (ze was in levensgevaar door bloedverlies) in Drachten. Een heftige tijd breekt aan. M'n neefje ligt aan vele draadjes, beademing en er worden hersenbloedingen gezien. Ondanks corona, mogen we als familie om de beurt langskomen om afscheid te nemen. De kans dat hij dit overleeft is klein. Maar hij blijft toch maar vechten. Wel wordt er gezegd dat de kans groot is dat hij meervoudig gehandicapt zal raken.Maar hij ontwikkelt zich goed en groeit. Alles waarvan gedacht werd dat het niet zou gaan, lukt hem toch. Inmiddels is hij een sterke, blije kerel van bijna 1,5 jaar oud. Het kan zeker zijn dat er op latere leeftijd nog gevolgen van zijn slechte start worden gevonden, maar voor nu lijkt alles fantastisch te gaan. Ik sta hier bij stil, omdat bovenstaande verhaal heel veel invloed heeft op hoe ik me voel in de ambulance en de tijd hierna. Ik redeneer "mijn zus moest per direct overgebracht naar het ziekenhuis en met spoed een keizersnede. Ik ga nu al naar het ziekenhuis waar ik moet zijn. Daarbij heeft mijn zus geen longrijping meer kunnen krijgen. Ik heb dat nu wel al. Ik heb nu al veel voorsprongen op hoe het met mijn zus en neefje ging. En daar is alles goed gekomen. Bij mij komt dus ook alles goed". En ik geloof dit ook. Ik heb, in alles wat er is gebeurd, geen seconde gedacht dat ik mijn meisjes zou verliezen. 

In het ziekenhuis in Groningen word ik weer aan de CTG gelegd. De meisjes doen het goed en mijn buik is rustig. Ik heb totaal niet het gevoel dat er iets aan zit te komen. We krijgen de 1 na de andere arts bij ons langs. Een kinderarts komt ons bijvoorbeeld vertellen wat prematuriteit inhoudt. Over grote kansen op hersenbloedingen. En er wordt gevraagd of we een filmpje willen zien van de NICU afdeling. Dat is allemaal niet nodig, omdat we het vorig jaar bij mijn neefje al hebben gezien. Dan word ik naar de kamer gebracht waar ik kom te liggen. Een kamer met 3 andere dames. "wat een armoede" denk ik. Ik zit toch helemaal niet te wachten op andere mensen op mijn kamer? Gatver, wat vervelend dit. Maar hier kom ik heel snel op terug. 10 minuten nadat ik op de kamer ben, zit ik al lachend in bed. De andere meiden blijken ook allemaal uit Friesland te komen. Ze liggen er ook allemaal met dreigende vroeggeboorte, maar de sfeer is opperbest. Ik heb nog geen seconde gehuild, maar ik voel me ook nog steeds zo goed en heb nog steeds zo het vertrouwen dat het allemaal wel goedkomt.   Wel besef ik me "als de meisjes nu komen, dan gaan we een heel zware periode tegemoet. Dan moeten ze heel lang op de NICU liggen en zullen wij in het Ronald mcDonald huis moeten slapen enz". Maar het komt goed. Dat voel ik aan alles. Weer een arts aan mijn bed. Hij merkt dat ik best positief ben. Dat ik dingen zeg als "nou, ik hoop dat ik in elk geval nog 2 dagen zwanger ben, dan heb ik de volledige lonrijping" en "misschien tot volgende week..". Maar hij is heel duidelijk. "mevrouw", zegt hij met een ernstig gezicht "ik wil dat je niet denkt in termen van dagen en weken. Je moet denken in termen van dagdelen. Je gaat hoogstwaarschijnlijk op zeer korte termijn bevallen".  Ik wil niet naïef zijn. En ik besef me dat ik "bang" moet zijn. Maar ik voel me gewoon echt oké. Het komt goed. Echt. Echt.