Keizersnede onder volledige narcose

Ik lag dus 5 minuten later op de OK. Ik moest een heel aantal vragen beantwoorden maar ik was er niet meer lekker bij, lag helemaal te shaken en het enige wat ik dacht ‘help ons!’

Ik kreeg een kapje boven mijn neus/mond en ik zei ‘ik slaap nog niet hoor’! ‘Nee’, zeiden ze ‘dit is zuurstof.’ Ik kreeg het alleen maar benauwd met dat ding boven mij maar gaf mij er aan toe.

Ze gaven aan dat ik bijna zou gaan slapen en ik wilde graag nog wat kwijt. ‘Mijn zoon heet Pepijn, het is een jongetje en hij heet Pepijn. Ik wil graag dat jullie zijn naam noemen in welke hoedanigheid hij er ook 

eruit komt.’

‘Het komt goed’ werd gezegd en dat was het laatste wat ik kon herinneren.

Achteraf bleek mijn man naast ons in een soort kamertje te wachten, hij was maar net omgekleed toen onze Pepijn al huilend binnen gebracht werd. Hij werd helemaal nagekeken en mijn man mocht hem zelfs even vasthouden. Daarna ging hij in de couveuse en naar de neonatologie, daar kreeg hij een CPAP en een neusmaagsonde. Hij had het zwaar. Mijn man ook, die appte ondertussen met het thuisfront. Zijn moeder was natuurlijk in ons huis voor Rens die op bed lag en niet door had wat er zich afgespeeld had. Gelukkig maar. Zijn moeder had ons huis schoongemaakt want overal lag bloed, vanaf de bank tot de deurkruk van de voordeur. Mijn vriendin was er ook en is met onze vluchtkoffer, die ik voor de 20e keer opnieuw in wilde pakken die avond, naar het ziekenhuis gekomen en heeft daar beneden zitten wachten. Mijn ouders waren inmiddels ook naar ons huis gekomen om af te wachten. Wat moeten zij allemaal in spanning hebben gezeten.

Mijn man stuurde ze eindelijk een appje ‘hij is geboren en hij doet het!’

Mijn vriendin gaf het koffertje af bij de balie en ging weer naar huis. Mijn ouders zijn op een gegeven moment ook maar huis gegaan.

Ik denk nog vaak aan mijn schoonmoeder, mijn schoonvader leeft niet meer, die zat daar in ons huis. Arm mensje.

Ondertussen werd ik wakker uit de narcose en had zoveel pijn! Ik kreeg een ijsje maar door de morfine en de pijn lukte het allemaal niet. Mijn man mocht even komen maar ik was echt de weg kwijt en zei ook dat hij bij ons kleine ventje moest zijn, ik moest straks alles weten wat er gebeurd was met hem.

Ze probeerde de pijn onder controle te krijgen door in mijn buik iets te spuiten constant. Vraag mij niet was het was. Ik kon mijn ogen niet open doen, ik was zo stuk.

Eindelijk was het een beetje te doen en werd opgehaald door de verloskundige van de kraamafdeling. Een kleine oudere man met een flinke gekrulde snor. Ik wist even niet wat ik met hem aan moest maar achteraf hebben we zelfs de dagen erna pret met hem gehad.

Ik vroeg hem of we naar Pepijn mochten en natuurlijk kon dat. Het was inmiddels al over 1.00 uur toen ik van de recovery af kwam terwijl mijn keizersnede nog voor 21.00 uur uitgevoerd was.

Op de neo aangekomen lag daar ons kleine mannetje, op zijn buik met een CPAP en ik kon de draai niet maken om hem aan te raken door de pijn.

Wat voelde ik mij ellendig en falend, wat was er mis dat ik mijn mannetje geen goed huisje had kunnen geven. Ons kleine mannetje van net 2 kilo daar moederziel alleen in een couveuse.

Ik hield het niet meer en wilde naar mijn kamer.

Peter mocht ook blijven slapen en we hebben nog naar het thuisfront gebeld. Ik zat onder de morfine en geen idee meer wat ik precies gezegd heb maar er stond 1 ding vast, Rens is morgen de eerste die zijn naam mag horen dus deze deelde we nog niet mee.

De volgende ochtend, nouja meer een paar uur later, wilde ik gelijk naar Pepijn toe. Het was inmiddels 6 uur en om 7 uur moesten we eten bestellen.

Met bed en al gingen we weer naar de neo, daar zag ik hem weer. Wat een sterk poppetje zeg. 

We gaven aan dat Rens met onze ouders zouden komen en vroegen wanneer dat het beste kon. Om 10.00 uur waren zij welkom en mocht ik ook Pepijn even op mijn borst.

We probeerde wat te eten op mijn kamer en gingen daarna weer terug. Om iets voor 10e ging Peter naar beneden om ze op te wachten en kreeg ik eindelijk mijn eigen ventje op mijn borst. Ik kan niet beschrijven wat er door mij heen ging.

Daar kwam Rens aan met zijn oma’s en opa. Eindelijk konden wij de naam vertellen.

‘Rens hij heet Pepijn’

‘Pepijn?? Wat een rare naam’

Gelukkig konden we er wel om lachen, ik niet te hard natuurlijk want dat deed zo’n zeer!