Keizersnede met 35 weken zwangerschap

Vrijdag 24 juli vierden wij feest, onze zoon werd 1 jaar! Wij blikten samen terug naar zijn geboorte vorig jaar. In mijn vorige blog over mijn ziekenhuisopname beloofde ik het bevallingsverhaal met jullie te delen. 

Zwangerschapsvergiftiging

Na bijna 2 weken in het ziekenhuis met pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) was ik ver over de grens van het aantal eiwitten dat je mag verliezen, dus werd de bevalling ingeleid. Een heel raar idee, want nu wisten we dat hij geboren ging worden. Er werd een ballonkatheter geplaatst. Dit zou zo gebeurt moeten zijn en ook niet pijnlijk zijn, maar bij mij was het natuurlijk weer een nachtmerrie. Het deed echt zo verschrikkelijk veel pijn! Het lukte de gynaecoloog niet, vervolgend kwamen er nog 2 bij en ik wenste alleen maar dat het voorbij zou zijn. Na ongeveer een half uur was deze horror voorbij, wat een opluchting. Dezelfde avond kreeg ik al hevige krampen in mijn buik, deze werden zo pijnlijk dat ik uiteindelijk een prik kreeg om nog even te slapen aangezien ik over een paar uur al in de verloskamer moest zijn.

Weeën 

Woensdag 24 juli. Martinus en ik waren erg blij en opgewonden, dit was de dag dat hij geboren gaat worden! En dat nog wel op de verjaardag van mijn (al overleden) oma. In de verloskamer aangekomen op het bed geploft. Het ballonnetje viel er al snel uit, dat betekende dus een aantal cm ontsluiting. Ondertussen gebeurde er zoveel, mijn vliezen werden doorgeprikt, het magnesiuminfuus (om de kans op een eclamptisch insult te verminderen) werd aangesloten en zowel ik als de baby werden goed in de gaten gehouden met allerlei apparaten, toeters en bellen. Bij elk inwendig onderzoek kon ik ze wel iets aandoen, het deed echt pijn. Martinus kon er alleen maar machteloos bij zitten, vragen hoe het ging en of hij nog iets kon doen, ondertussen hield hij onze ouders op de hoogte. Ik was in mijn eigen wereldje de weeën, die overigens niet zichtbaar waren op de monitor, aan het weg puffen. De ontsluiting schoot niet op, de weeën opwekkers werden hoger gezet maar de hartslag van de baby werd slechter. Het werd tijd dat hij eruit kwam.

Keizersnede

We werden snel naar de operatiekamer gebracht voor een keizersnede. Op dat moment maakte het me allemaal niets meer uit wat er gebeurde, als de baby er maar levend uit kwam. Hier stond een heel team klaar, waaronder ook een kinderarts met een couveuse voor de baby. Er werd een katheter aangebracht, dit viel gelukkig mee. Martinus moest zich omkleden en kwam de operatiekamer binnengelopen. “Haha, staat je goed dokter Tinus” grapte ik nog. Ik moest op de operatietafel zitten en tussen de weeën door werd de ruggenprik gezet. Hier voelde ik bijna niets van, terwijl het me heel pijnlijk leek. Ik bleef kalm, ook om Martinus gerust te stellen. Ik wilde niet dat hij zich zorgen maakte. We waren zo blij, want hij kwam nu toch echt aan! De weeën voelde ik ondertussen niet meer, wat een opluchting was dat. Ik ging liggen en voelde mijn benen tintelen. Ik had het erg koud. Er werd een doek gespannen ongeveer op borsthoogte zodat ik niets kon zien. Ze vroegen nog of ik iets voelde, blijkbaar prikten ze even als test in mijn been. Gelukkig voelde ik het niet. Martinus zat aan mijn hoofdeind, we maakte nog een laatste selfie. We gaven een van onze telefoons aan een arts die ook foto's voor ons maakte. Het heeft daarna even geduurd tot ik deze durfde te bekijken want je ziet echt alles: de snee, veel bloed en zelfs je ingewanden (sorry, lekker fris en daarom deel ik deze ook niet met jullie). Maar ik ben er zo blij mee en vind ze nu prachtig om terug te zien! 

Toen ze begonnen met de operatie voelde ik mijn lichaam alle kanten op bewegen. Dit was zo raar, maar pijn had ik gelukkig niet. Het doek kwam naar beneden en zagen hoe hij uit mijn buik werd gehaald en hij begon gelijk te huilen. Dit stelde me gerust. Wat was hij klein! En wat kwam er een hard geluid uit! Ik kon niet geloven dat dit onze zoon was en dat ze hem net uit mijn buik haalden. "En hoe heet jullie zoon?" vroeg een van de artsen. "Hij heet Navaro" zeiden wij trots! 

Navaro Izavi Siwabessy werd op 24 juli om 15:55u geboren, woog 1752 gram en was 43,5 cm lang. Hij is met 35 weken gehaald, maar was zo klein als een baby van 30 weken oud. Hij is zowel prematuur (geboren voor 37 weken) als dysmatuur (te klein in verhouding tot de duur van de zwangerschap) geboren. We moesten op het laatste moment kiezen tussen Navaro en een andere naam. Aan de naam Navaro waren we al zo gewend, deze hadden we al sinds het begin en noemde hem soms zo voor de grap. Zijn tweede naam 'Izavi' staat voor onze vaders, zijn opa's, Izak en Victor Iza + Vi, bedacht door mijn moeder!

Mijn eerste traantje van de dag van geluk en opluchting liep over mijn wang toen ik hem zag. Hij werd meteen aan de kinderarts gegeven. Martinus mocht de navelstreng doorknippen en hij werd voor een paar seconde met zijn gezichtje bij mijn gezicht gelegd en Martinus maakte onze eerste selfie samen! Hij werd al snel weggereden in de couveuse om verder door de kinderarts onderzocht te worden. Kersverse en trotse papa Martinus ging met hem mee en mocht hem toen voor het eerst vasthouden. Helaas was ik hier niet bij, ik moest gehecht worden. Het duurde een eeuwigheid voor mijn gevoel en vroeg “hoeveel lagen moeten jullie wel niet dichtnaaien?”. “Zeven lagen, we zijn bij laag 4, dus over de helft. Hou je het nog vol?” zei een van de artsen. “Ja hoor” zei ik nog. Daarna voelde ik mezelf steeds slechter worden. Ik werd duizelig en kreeg zwarte vlekken voor mijn ogen en raakte licht in paniek. Ik had het gevoel dat ik flauwviel en ik ademde steeds moeilijker. Ik weet niet meer precies waardoor het kwam, maar ik dacht van het magnesium infuus. Ze deden hier iets aan en toen kwam ik weer een beetje bij.

Hierna werd ik naar de uitslaapkamer gebracht en kreeg ik een morfinepompje waar ik steeds op mocht drukken als ik pijn had. Het duurde even totdat ik weer naar de kamer mocht, waar onze ouders / de kersverse opa’s en oma’s ons opwachtte. Zo lief, ze hadden de kamer mooi versierd! En ik moest meteen aan de bak, want als ik borstvoeding wilde geven, wat het ziekenhuis sterk aanraadt bij te vroeggeboren baby’s, moest ik beginnen met kolven (wat echt geen pretje is na een keizersnede). Ook had mijn moeder ondertussen de kleinste baby kleertjes besteld die er bestonden, maat 44. Want daar hadden we natuurlijk ook helemaal geen rekening mee gehouden! 

Couveuse

Diezelfde avond werd ik met bed en al naar de couveusekamer gereden, hier mocht ik onze inimini voor het eerst vasthouden. Hij werd uit zijn couveuse gehaald met alle slangetjes (infuusje, sondevoeding, etc), toeters en bellen op mijn borst gelegd. Ik wilde hem het liefst niet meer loslaten maar helaas moest hij de couveuse weer in. We mochten hem elke dag max 2 keer uit de couveuse halen om met hem te buidelen voor ongeveer een uurtje. We moesten er rekening mee houden dat hij nog tot de uitgerekende datum moest blijven, dus ongeveer 4/5 weekjes. Het ergste vond ik als er alarmpjes of belletjes afgingen van de apparaten, want dan was er iets mis. Dit hebben we gelukkig bijna nooit meegemaakt, maar die geluidjes staan dan ook geprint in je geheugen. Ik werd er ook vaak droevig van om hem zo te zien liggen en dat je je eigen kindje niet zomaar even kon knuffelen en dat dit dan ‘onze kraamperiode' was. Het is nou niet bepaald 'de roze/blauwe wolk' die de meeste mensen kennen. Het was een onzekere periode en zo rot om je kleine mini te zien liggen in de couveuse. En aangezien hij nog in de buik hoorde te zitten, sliep hij eigenlijk alleen maar. Ook mochten de opa’s en oma’s en anderen hem nog niet vast houden terwijl je hen het liefst met hem wilt laten knuffelen

Ondertussen ging mijn wekker om de 3 uur om te kolven. Ik was zo moe in het begin en vond het echt vreselijk, maar ik deed het met alle liefde. Hij kreeg de voeding via een slangetje door zijn neus in zijn maag (sondevoeding). Hij viel af tot 1720 gram. Na een week was hij op geboortegewicht en mocht het infuusje er gelukkig uit, nu mocht hij dan eindelijk mocht hij voor het eerst in bad! Wat een mijlpaal! Hierna kreeg hij ook zijn eerste kleertjes aan. Zelfs maat 0 van Pampers en maat 44 van kleding was te groot voor hem. Ook begon hij nu zelf uit een flesje te drinken. We legden hem af en toe aan de borst en gelukkig verliep de borstvoeding goed al was Navaro in het begin nog iets te moe om altijd zelf te kunnen drinken. De sondevoeding moest daarom nog blijven zitten ook al trok hij deze er steeds weer uit. Met de borstvoeding moesten we hem steeds voor en na de voeding wegen om te zien hoeveel hij had gedronken. Hij deed het steeds beter. Hij groeide goed en mocht na 2 weken uit de couveuse naar een open couvese (warmtebedje). Een paar dagen later woog hij eindelijk 2kg, dat betekende dat hij bij ons op de kamer mocht slapen! Onze eerste nacht samen, eindelijk kunnen knuffelen met zijn drieën, dat was echt genieten!

Eindelijk thuis

Drie weken na de geboorte van Navaro mocht hij dan eindelijk mee naar huis. Zelfs iets eerder als gepland. Hier keken we al zo lang naar uit! Hij woog ondertussen 2500 gram en paste amper in de maxi cosi. En ik was na 5 weken eindelijk weer thuis, kon weer in mijn eigen bed slapen en gaan genieten van onze mini!