Jouw dood, laat mij nog meer leven!

Daar lig je dan ons mannetje, op de nicu.

Overal heb je draden, slangen, infusen, drains, pleisters, piepjes, lampjes, cijfers, apparaten en nog zoveel meer.

Het is dag 2 en je ligt aan de trilbeademing.

Ik vind het vreselijk naar en pijnlijk om je zo te zien liggen. De Neonatoloog legt ons uit waarom je aan de trilbeademing ligt en dat geeft me al iets meer rust. Ik weet nu dat het voor jou beter en fijner moet zijn. Voor mama voelt het alleen niet fijner….

Ik zie je liggen en heb pijn. Vooral hartenpijn.

Ik ga terug naar mijn kamer en ben in de war, want ik voel me helemaal niet mama van jou. Ik heb je nog niet eens vast mogen houden na de geboorte.

Ik begrijp mezelf even helemaal niet. Want ik weet toch dat jij gisteren bent gehaald uit mijn buik, dus hoe kan ik me dan niet mama voelen? Ik barst in janken uit en druk op de bel, omdat ik het even niet meer weet. Ik spreek huilend mijn gevoel uit naar de verpleegkundige en ze gaat een medisch maatschappelijk werker voor me regelen.

Daar lig ik dan op mijn kamer, zonder jou…..

Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Moet ik nou de hele dag bij jou gaan zitten? Moet ik er zoveel mogelijk voor je zijn? Maar je wordt in slaap gehouden, dus je hebt toch niks aan mij toch?? Is er iemand die mij alsjeblieft kan zeggen wat ik moet doen?! Want ik weet het allemaal even niet meer….

Weet je lieve schat. Elke keer als ik weer bij je ben, vind ik dat zo enorm confronterend om jou zo te moeten zien liggen. Roerloos stil, omdat je in slaap word gehouden vanwege de pijn door de drains en de beademing. Mijn moederhart kan dat gewoon niet aan.

Als ik dan op mijn kamer ben zonder jou, is die confrontatie er gewoon even niet voor mijn gevoel.

Terwijl ik natuurlijk dondersgoed weet wat er allemaal speelt….

Het is mij gewoon even teveel, nog een doodziek kind in de couveuse te moeten zien liggen vechtend voor zijn leven.

Want weet je lieve schat, ook jou grote broer was doodziek bij de geboorte en kwam net zoals jou in de couveuse te liggen aan allemaal toeters en bellen. Ik heb toen in de overlevingsstand geleefd en pas later kwam alles dubbel zo hard bij mij naar boven wat er nou werkelijk allemaal gebeurd was.

En nu, nu zit ik weer in die overlevingsstand denk ik….

Lieve Sylvan, kan je mij alsjeblieft iets laten zien van leven? Kun je je handje eens bewegen voor mij? Of je voetje? Of zou je eens een keer je ogen willen openen, zodat we je mooie kijkers kunnen zien?

Ik smacht naar contact met jou, want ik zoek verbinding tussen ons omdat ik het nog niet helemaal voel. Het doet me pijn en ik schaam me van binnen een beetje dat ik het niet voel.

Maar weet je lieve schat, jij hebt me laten zien wat vechten is. Vechten om te willen leven. Vechten voor een leven samen met ons. Je hebt gevochten als een leeuw, maar helaas mocht het niet baten…..

Je hersens waren stuk en daar kon geen enkele dokter meer wat aan doen.

Je grote broer heeft ons zo vaak gevraagd: ‘mama, waarom konden de dokters Sylvan zijn hersenen niet maken? En waarom kunnen ze wel andere dingen maken?’

Mijn vraag blijft nog steeds: ‘waardoor is het mis gegaan in je hersentjes?’

Dat antwoord zullen we nooit krijgen lieve schat, want ze hebben het niet precies kunnen vinden.

Wat dokters tegenwoordig wel kunnen maken is een hart. Maar mijn hart zullen ze nooit meer kunnen maken. Daar zit voor mijn hele leven lang een gat van gemis in. Gemis naar jou Sylvan, want ik mis je zo ontzettend.

Het leven zal echt nooit meer hetzelfde zijn en voelen…..

Maar weet je Sylvan, jij hebt mij laten zien hoe je moet vechten als een leeuw!

Jij bent mijn hele leven lang mijn grote voorbeeld. Dankjewel lieve schat, dat je mij dat hebt meegegeven!

Ik kan nu veel beter relativeren en belangrijke en onbelangrijke dingen van elkaar scheiden.

Ik kan meer genieten van hele kleine dingen, die ik eerst niet zodanig als belangrijk zag.

Ik kan me niet meer zo druk maken om dingen, waar ik me eerst wel druk om kon maken.

Want ik ben er nu achter gekomen dat ik degene ben die ervoor kiest hoe te leven.

En dat ga ik ook doen door jou Sylvan, ik ga nu echt leven!!