Jolijne's verhaal - deel 15

Jolijne: Gelukkig vind ik snel mijn telefoon. Mijn bebloede benen en rode vegen op de vloer maken direct indruk. Ik tril van angst, of zenuwen? Ik probeer helder na te denken maar ik zie alleen maar het bloed. Ik bel direct naar Stefan zijn mobiel, deze gaat twee keer over en dan hoor ik de voicemail. 'Geweldig.' Zeg ik hardop als ik dan het nummer van mijn moeder opzoek. 'Dag lieverd!' Hoor ik als ze opneemt. 'Mam, kun je hierheen komen? Ik zit onder het bloed en ik heb ook wat kramp enzo. Stefan neemt z'n telefoon niet op. Wat moet ik doen?' 'Ik kom er direct aan. Verlies je veel bloed?' 'Mijn benen zitten er onder en het druipt ook over de vloer. Het is net een plaats delict!' Zeg ik paniekerig. 'Ik hang nu op, jij moet direct je verloskundige bellen, nee. Bel maar 112.' Nu hoor ik ook dat mijn moeder er niet gerust op is. 'Mam, klinkt het stom als ik zeg dat ik 112 niet durf te bellen?' Mijn lip trilt en ik voel mijn tranen op komen. 'Ik bel 112, jij belt je verloskundige. Kom op, helder blijven Jo.' Ik hoor nog net het geluid van een autodeur die dicht klapt als ze ophangt. Ik voel de krampen erger worden, ze beginnen duidelijk aan te voelen als weeën maar zo heftig heb ik ze bij Amber nooit gehad zo vroeg in de bevalling. Na zo'n heftige wee bel ik de verloskundige die vijf minuten verderop haar praktijk heeft. Ik vertel haar huilend wat er aan de hand is en ook zij zegt er aan te komen. De minuten lijken vanzelf uren en ik probeer Stefan nogmaals te bereiken. Ditmaal gaat hij drie keer over voordat de voicemail er op komt. 'Shit, shit shit!!!!' Ik voel een warme golf langs mijn benen gaan en sta nu in een plas vruchtwater vermengt met bloed. Het ziet er verschrikkelijk naar uit dus kijk ik snel weer omhoog, haal diep adem en denk na hoe ik Stefan kan bereiken. Werk natuurlijk! Ik moet gewoon naar zijn kantoor bellen, die trekken hem wel uit een bespreking als ze horen dat onze tweede op komst is. Ik loop voorzichtig naar de koelkast waar het nummer hangt en toets de cijfers in. 'Dag Diana, Jolijne hier. Kun jij Stefan mij zo spoedig mogelijk laten bellen of naar huis sturen?' De assistente vraagt om een moment en ik wacht, hoewel ik het liefst zou schreeuwen dat daar geen tijd voor is. In de verte hoor ik geklop op een deur en bedenk me dat ik die op slot gedaan had voor het geval Stefan terug zou komen. Shit, de doos.. en weer volgt een vreselijke wee. 'Hm hm ja, ik ben er Diana. Wat? Hij is toch gewoon aan het werk vandaag? Oké. Dat wist ik niet. Dag, bedankt.' Als ik ophang schreeuw ik het uit van de pijn en strompel richting de deur waar mijn moeder op staat te bonken. Als ik de hoek om kom zie ik haar al klaar staan met een baksteen en trek voor zover dat kan een sprintje. 'Ik hoorde je schreeuwen en je deur zat op slot.' 'Je krijgt een sleutel, binnenkort. We hebben net de HR++. Ik grijp naar mijn buik waar ik een bult voel en knijp mijn ogen dicht om nog een wee op te vangen. Mijn moeder staat achter me en als ik mijn ogen weer open zie ik hoe ze vol afschuw de kamer inkijkt. 'Dit is niet goed Jolijne, oh jongens wat een bloed.' Voordat we het weten staat ook de verloskundige binnen te aanschouwen wat er op onze lichte vloer ligt en langs mijn benen stroomt. 'Is 112 gebeld? Jolijne, jij moet gaan liggen!' Vaag hoor ik ze praten over de ambulance die onderweg is en dat mijn moeder een kussen moet pakken voor onder mijn hoofd aangezien ik op de vloer neergelegd wordt. Het gaat allemaal lichtelijk aan mij voorbij. 'Mam, ik krijg Stefan niet te pakken. Hij is ook niet op z'n werk. Wil jij?' Ze knikt en pakt mijn telefoon. 'Ik regel het lieverd, het komt goed.' Enkele minuten later lig ik op een brancard in een ambulance die met loeiende sirenes richting het ziekenhuis gaat. Ik heb de helft van de rit nog bewust meegemaakt. Ik verloor zoveel bloed dat ik ook mijn bewustzijn kwijt raakte.

Stefan: Ik heb Amber op school gebracht en stap weer in de auto om mijn weg te vervolgen. Normaal gezien moet ik werken maar ik heb een dag vrij genomen. Jolijne weet dit niet en dat hou ik liever zo. Lynn en ik hebben de laatste periode veel gepraat via whatsapp want om haar te ontmoeten was niet mogelijk. Daarom hebben we beide vrij genomen vandaag om het er nog een keer goed van te nemen voordat de baby geboren wordt. Zo'n 10 km buiten onze woonplaats hebben we afgesproken. Zij wacht daar op een parkeerplaats waar ik haar ophaal. We hebben een hotelkamer geboekt zo'n 1,5 uur rijden hier vandaan om herkenning te voorkomen want je weet maar nooit. Als ik afsla naar de parkeerplaats voel ik de kriebels als ik haar al zie staan. Ze zwaait en ik zet de auto naast haar stil zodat ze in kan stappen. 'Hoi Steef! Zin in?' Ze trekt de deur dicht en ik rij rustig aan weg als ik knik. 'Ik bedenk me net dat ik m'n laptop thuis heb laten liggen.' Lynn zet haar zonnebril op en doet het raam een stukje open zodat een frisse bries door de auto vliegt. 'Ach, daar zal ze niks van denken. Je werkt vandaag toch op kantoor?' Zegt ze met een glimlach en gebarende aanhalingstekens. Ik lach zachtjes en pak even haar hand vast. 'Je hebt gelijk, we gaan vandaag gewoon onbezorgd genieten.' Tijdens de rit hebben we veel om over te praten, met name de situatie tussen Lynn en Dave. Ze hebben besloten om hun relatie op te geven en als vrienden uit elkaar te gaan. Als we op de plaats van bestemming aankomen stop ik mijn telefoon in mijn jaszak en checken in. Lynn loopt voorop naar onze kamer en opent deze met de pas. 'Kom Steef, aan het "werk".' Zegt ze met een ondeugende lach en een knipoog. Als ik in de verte het getril van mijn telefoon hoor zijn we al een tijdje verder. Ik negeer het maar hij blijft over gaan, zelfs Lynn merkt het. 'Moet je niet even kijken of opnemen?' Haar grote ogen kijken mij vragend aan. Ik sta op van het bed en pak mijn telefoon uit mijn jaszak. 'Oei, dit heb ik nog nooit meegemaakt. 23 gemiste oproepen van Jolijne.' 'Dat gaat vast niet over de boodschappen. Bel maar terug, ik hou me stil in de badkamer.' Ik glimlach terwijl ik een naar onderbuikgevoel krijg. Ik wacht tot Lynn in de badkamer is en bel terug. 'Stefan!' Ik hoor mijn schoonmoeder aan de andere kant van de lijn. 'Huh, ik bel toch naar Jolijne?' 'Ja, ja! Stefan je moet direct naar het ziekenhuis komen.' Ze klinkt angstig en streng tegelijkertijd. 'Is de bevalling begonnen?' 'Ja, sterker nog. Je zoon is er al.' De zenuwen glijden spontaan van mij af maar dat is maar van korte duur. 'Stefan, Jolijne heeft een spoedkeizersnede gehad. De bevalling kwam op gang en haar baarmoeder is gescheurd.' 'Wat? Hoe kan dat gebeuren? En nu? Ik kom er zo snel mogelijk aan!' 'Je zoon ligt op neonatologie, het gaat niet goed met hem. Jolijne is nog onder het mes. Schiet asjeblieft op.' Mijn hart klopt in mijn keel, het klinkt alsof ik ze beide weer kan verliezen. 'Ik doe wat ik kan, verdomme... Ik ben 1,5 uur verderop!' '1,5 uur hier vandaan? Je bent toch gewoon aan het werk?' Even denk ik er aan om haar te vertellen waar ik ben en waarom maar ik moet gaan. Nu. 'Maakt niet uit, ik kom er aan!' Ik druk haar weg en schiet in mijn kleding. 'Lynn! We moeten gaan! Ik vertel onderweg waarom.' Lynn opent de deur van de badkamer en kijkt me verbaasd aan. 'Jolijne, ze heeft een spoedkeizersnede gehad.' Meteen rent ze de badkamer uit om haar spullen bij elkaar te pakken. 'Geef me de sleutel, ik rij wel.'