3 jaar geleden
‘Je komt in het Guinness Book Of Records als dit mislukt’
Perks of een tweelingbevalling
Tweede paasdag 2019. Wat duurde deze dag laaaang. Ik wist dat we ons om 19.00 uur mochten melden voor de inleiding, dus die 12 uur daarvoor moest ik zien te overbruggen. Nadat ik een hele reeks laatste buikfoto’s heb staan maken konden we eindelijk vertrekken. De route hadden we al weet ik hoe vaak geoefend en we wisten precies waar de flitspalen stonden. Eenmaal aangekomen werd ik in een rolstoel naar de afdeling gereden. Na een tijdje gewacht te hebben zou de inleiding gestart worden middels een ballonnetje, maar toen bleek ik al een aantal cm ontsluiting te hebben. Er werd al afscheid van ons genomen en in de ochtend mochten we weer terug komen. Dit ging er bij mij dus niet in, dagen had ik naar dit moment uitgekeken en met het perfecte en zeer belangrijke excuus dat ik alle bedden thuis al had afgehaald (en we dus écht geen plek hadden om te slapen...) mochten we blijven logeren op de kraamafdeling. Met het infuus in mijn hand en nog steeds een dikke buik sliep ik 2 uurtjes die nacht.
De volgende ochtend kwamen ze ons halen en mochten we mee naar de verloskamer. Mijn vliezen werden gebroken en er werd gewacht of er iets zou gebeuren. Niets. Dan maar de opwekkers in het infuus. Deze dag was ik 36.3 weken zwanger, erg netjes voor een eeneïgetweeling zwangerschap. In eerste instantie gebeurde er weinig, maar al snel vond ik het wel goed geweest. Ik vroeg meerdere malen om de ruggenprik. Deze tactiek had ik namelijk al lang bedacht want ik wilde de écht erge pijn voor zijn én stel dat er iets mis zou zijn dan wilde ik dat ze alles met me konden doen, zonder dat ik dat zou belemmeren door de pijn ofzo. Die ruggenprik kreeg ik natuurlijk niet meteen, maar op een bepaald moment was ik er zo klaar mee dat ik dreigde met ermee te stoppen en naar huis te gaan als ik hem nu niet kreeg. Ze zal er vast niet van onder de indruk zijn geweest maar toch ging ze eens bellen naar de OK of er plaats was. Eindelijk gingen we naar beneden.
Het eerste wat ik vroeg was: “Gaat dit wel eens fout?” “Nou, als dit mis gaat kom je in het Guinness Book of Records ;)” Oké, geen paniek dus.
Ik moest op het randje van het bed gaan zitten en de ruggenprik werd gezet. Al snel verging ik van de pijn in mijn heupen en bovenbenen. De anesthesist vertelde mij dat dit zo wegging en dat ik dus eventjes vol moest houden. De pijn werd echter alleen maar erger dus gingen ze toch maar eens checken of hij wel goed zat. Nee dus, hij moest een stukje opschuiven. Zat ik dus nog steeds, met weeën, op dat randje van het bed. Opnieuw erin, nog steeds evenveel pijn. De verloskundige die erbij was zat ondertussen constant de hartslagen van de baby’s in de gaten te houden via de CTG. Opeens hoor ik de stemmen om mij heen niet meer en wordt ook mijn zicht minder. Dit geef ik aan, mijn bloeddruk wordt gecontroleerd en blijkt veel te laag te zijn. Snel krijg ik een spuit in mijn bovenbeen en iets in mijn infuus. Al snel voel ik me beter en wordt de ruggenprik voor een laatste keer gezet. Eindelijk voel ik de pijn wegtrekken en kan ik gaan liggen. Ik word weer naar boven gebracht en mijn ontsluiting wordt gecheckt. 10cm!!!! Ik heb dus alle ontsluiting zitten wegpuffen op dat randje van het bed, maar ik mocht wel beginnen!
Al snel werd Jackie geboren en na eventjes knuffelen werd ze aan papa gegeven. Nu Loïs nog. Die was ondertussen dwars naar beneden gezakt, niet zo ideaal dus. Na een aantal (mislukte) pogingen om uitwendig te draaien, moest ze toch echt geboren gaan worden. De gynaecoloog i.o. had alles geprobeerd toen de andere gynaecoloog vertelde dat hij nog één ding kon proberen, anders werd het alsnog een keizersnede. Hij paste een techniek toe die hij geleerd had tijdens zijn werk in Zuid-Afrika. Ik bespaar jullie de details maar het komt erop neer dat je het ook wel eens op tv voorbij ziet komen als er een kalf of veulen geboren moet worden ;). Uiteindelijk had hij haar voetjes te pakken en schroefde haar uit het bekken. Daar was dan ook Loïs. En ja, ik zou het zo weer doen haha.
Lars kreeg overigens nog de vraag of hij slachtofferhulp nodig had, na het zien dat er veterinair met zijn vrouw was omgegaan. Was niet nodig hoor. Iedereen leefde nog lang en gelukkig.
