Je dacht: Kom mij maar halen, want ik wil mijn eigen geboortedatum bepalen!

Daar zat ik dan. Nietsvermoedend. In ons nieuwe huis, in onze heerlijke tuin met uitzicht op het park. Met mijn enkeltjes omhoog, voor zover je het nog enkels kon noemen, want wat hield ik veel vocht vast! Het was een héérlijke vrijdagmiddag; kijkend naar de mensen die aan de wandel waren en ik gewoon heerlijk aan het dagdromen was. Ik schrijf nietsvermoedend, maar moet erbij zeggen dat dit niet helemaal klopt. Ik voelde mezelf anders die dag, ik deed raar en was prikkelbaar. Ik controleerde mijn vluchtkoffer tot 3 keer toe en checkte of mijn moeder haar telefoon wel op standje volle bak had staan 's nachts. Waarom? Geen idee, het was nog 'lang' niet zover. Dat dacht ik tenminste. Mijn oorspronkelijke uitgerekende datum was 11 september 2019, maar onze dochter lag in stuit, dus kregen wij te horen dat wij op 5 september 2019 papa en mama zouden worden. Yes! Nog eerder onze dochter in de armen kunnen sluiten was het fijne nieuws aan de geplande keizersnee. De andere kant van de medaille, het gevoelsmatige stukje als moeder zijnde je zwangerschap niet af kunnen maken en het debiele gevoel van falen voelen, heb ik helaas ook gevoeld. Maar goed, het was voor het beste dus dan doe je dat! 

De extra controle van de vluchtkoffer, het bellen van mijn moeder dat ze haar telefoon aan moest hebben staan, maar ook mijn vriend waarschuwen dat hij zijn telefoon bij de hand moest hebben toen hij die vrijdagavond even een biertje ging drinken op de tennisbaan, waren kennelijk allemaal signalen. Mijn vriend kwam om 00:00 uur thuis en kwam naast mij liggen in bed. Een half uur later moest ik voor de zoveelste keer naar het toilet. Omdat ik die route op m'n duimpje kende, omdat ik om het uur op het toilet zat, deed ik geen licht aan. Dat had ik beter wel kunnen doen, ik had namelijk wat bloedverlies en schrok me wezenloos toen ik met afvegen voelde dat het 'anders voelde dan normaal'. Dus: lamp aan, schrikken, maar tegelijkertijd proberen rustig te blijven. Mijn vriend kwam en ging naast mij op de trap zitten. We begonnen te Googlen op 'bloedverlies zwangerschap', maar hoefden de websites niet eens te openen. Nee, we besloten gewoon het ziekenhuis meteen te bellen. Daar waren we tenslotte al onder controle, omdat het medisch was geworden door de geplande keizersnee. De verpleegkundige gaf aan dat ik het bloedverlies even in de gaten moest houden, maar dat er voor nu nog geen reden was om meteen naar het ziekenhuis te komen. Ik moest nog maar een paar uurtjes proberen te slapen. Nou, dat lukte natuurlijk niet meer, dus besloot ik beneden Netflix aan te zetten en een schaaltje kersen (whyyyyy? haha) te nuttigen. We moesten het bloedverlies monitoren: werd het minder, niets aan de hand maar als het gelijk bleef of erger werd, moesten we 's ochtends even terugbellen. Dat laatste was het geval en ik kreeg te horen dat ik mij om 10:00 uur moest melden. Daarbij werd aangegeven dat ik mijn vluchttas maar vast mee moest nemen voor de zekerheid. Oeh, ik voelde een rilling over heel mijn lijf! Zou het gaan gebeuren? Zouden wij dit weekend papa en mama worden?! My god, wat een adrenaline en (toen nog) gezonde spanning! 

Eenmaal aangekomen op de afdeling, werd ik direct aangesloten op de CTG en werd besloten, na een aantal vragen te hebben beantwoordt, mij op te nemen. Die zaterdag verloor ik nog redelijk wat bloed, maar vertoonde verder geen tekenen van het begin van de bevalling. Maar 's avonds naar huis mocht ik ook niet, want je wordt pas naar huis gestuurd als je 24 uur geen bloedverlies hebt gehad. Die zondag was het maar minimaal, maar nog wel aanwezig. Ik liep uit verveling wel 100 rondjes op de gang en niet alleen de verpleegkundige, maar ook de dienstdoende gynaecoloog hadden dit in de gaten. 's Avonds kwam diezelfde gynaecoloog aan mijn bed en zei dat ze twijfels had om mij te ontslaan ja of nee. Omdat ik de volgende ochtend een afspraak had met de anesthesist, werd besloten toch dat nachtje ook nog te blijven. Om 23:00 uur deed ik de televisie uit en lag tot 00:30 uur te draaien in mijn bed. Dat krioelen in mijn bed zorgde er om 00:30 uur (precies hetzelfde tijdstip van die vrijdagavond) voor dat ik op dat moment in mijn eigen bloed lag te baden. Wow! Onwijs veel bloedverlies en eenmaal bij het toilet na een rood spoor achter me te hebben gelaten, verloor ik een tweede bloedprop ten grootte van een mandarijn. Wat gebeurde er?! Verbazingwekkend genoeg bleef ik hier heel rustig onder, terwijl het nu niet bepaald relaxt is om te zien. Na overleg tussen verpleegkundige en gynaecoloog, na weer aan de CTG, na controle en constatering dat er 3 cm ontsluiting was en na beginnende weeën werd er besloten de keizersnee te vervroegen. 'Je wordt vannacht nog mama' was de zin die ik in mijn hoofd wel 100 keer herhaald hoorde worden. Ik moest mijn vriend bellen, mijn ouders en mijn zusje. Ik was dankbaar voor het feit dat ik gedeeltelijk de adrenaline van een natuurlijke bevalling heb mogen voelen en ervaren en het bellen naar mijn dierbaren met de woorden: 'het is begonnen', zorgden bij mij voor kippenvel! Mijn vriend was binnen een half uur in het ziekenhuis en ook mijn vader en zusje stonden naast mijn bed. Helaas was mijn moeder aan het werk. 

Ja hoor, het was zover. Om 03:45 uur werd ik naar beneden gereden en 'klaargemaakt'. Eenmaal in de O.K moest er gewacht worden op het gehele team en totdat mijn vriend zijn uniformpje aan had. Ik weet nog dat hij de O.K. in kwam en dat ik dacht: 'Zo, wat een leuke dokter'. Toen zag ik 2 waterige en gespannen oogjes en realiseerde ik dat dat m'n vriend was haha. Nadat de ruggenprik werd gezet, wat onwijs goed ging en vrijwel pijnloos verliep, werd mijn gevoelloze lichaam goed gelegd en kon het snijden bijna gaan beginnen. Eenmaal plat op mijn rug zakte mijn hartslag terug naar 33, werd ik ontzettend misselijk, begon mijn bovenlichaam ongecontroleerd te beven en hoorde ik mijn vriend zeggen dat ik lijkbleek zag. Gelukkig was daar dat paardenmiddel wat in het infuus gespoten werd en kwam ik binnen een paar seconden weer bij. Even was ik bang dat ik de geboorte van mijn kindje in zijn geheel niet mee zou maken. Gelukkig was dit niet zo. Nu was het echt tijd om het mes erin te zetten en die snee van 12 cm te maken (ik kan wel zeggen: het zijn kunstenaars die gynaecologen). Al snel, ik denk na 10 minuten, kregen wij te horen dat nu elk moment onze dochter geboren zou worden en dat wij mee konden kijken door het plastic luikje wat tussen ons in hing. En toen om 04:38 uur was daar onze dochter. Ons meisje, Fien Lot Madée. Zo klein, zo mooi, zo lief, zo perfect. Zij maakte ons papa en mama en zullen haar daar altijd dankbaar voor zijn. 

De kraamweken maakte een hoop los en was ook een periode waarin er voor mij persoonlijk een hoop duidelijk is geworden. Mijn vriend was al twee keer eerder papa geworden van twee zoons uit een eerdere relatie, wat 2 keer een natuurlijke bevalling is geweest. Het was überhaupt zijn eerste keer in een O.K. en dus ook zijn eerste keer om bij een geboorte middels een keizersnee te zijn. 'Ik vond het geweldig en zal het zo nog een keer doen', waren de woorden die hij mij denk ik wel vijftien keer in de navolgende periode toespeelde. De keizersnee zelf verliep vlekkeloos en wij bevonden ons in een geweldig team van specialisten, maar of ik er nu net zo enthousiast op terugkijk als mijn vriend, lees je onder andere in mijn volgende blog.