Jamie... een nieuw begin

mijn zwangerschap van Jamie begon niet geheel volgens 'planning'. we wilden na onze 2 meisjes altijd nog een derde kindje, maar ik zat in de ziektewet omdat ik een burn-out had na een auto-ongeval waar ik een whiplash had opgelopen en daardoor ook nog eens mijn contract niet werd verlengt.. al met al dus niet echt de ideale omstandigheden om zwanger te raken. 

door de spanningen van de burn-out is mijn hormoonhuishouding wat gaan veranderen. waar ik normaal altijd precies op de dag wist wanneer ik moest gaan menstrueren, wisselde dat nu weleens. en in april afgelopen jaar bleek dan ook dat ik zwanger was. ondanks het moment en dan ook nog eens uitgerekend zijn met de feestdagen, waren we dolblij! 

ik heb een zware zwangerschap gehad. bij een week of 6-7 kreeg ik al zware bekkenklachten. ( ik had bij mijn vorige zwangerschappen ook al bekkeninstabiliteit, maar deze zwangerschap was het nog veel erger) In combinatie met mijn nek- en rugklachten van het auto-ongeval maakte dat het lichamelijk erg zwaar voor me was en ik veel pijn had. Ik kon niet veel meer doen met mijn meiden en alles kwam vooral op de schouders van Remko terecht. 

tijdens deze zwangerschap heb ik ook erg veel spanningen gehad. van de burn-out in het begin van de zwangerschap, tot flinke problemen in mijn familie en financiële zorgen omdat ik mijn werk kwijt was en we qua inkomsten minder hadden dan uitgaven. 

pas na een week of 30 liet ik mezelf toe om wat te genieten van dat wondertje in mijn buik, maar kon ik ook niet wachten om hem/haar in mijn armen te houden. de geboorte van Jamie zag ik echt als een afsluiting van het jaar (vol ellende) en een mooi nieuw begin! 

40 weken gingen voorbij en nog steeds geen baby. bij mijn vorige zwangerschappen ben ik bevallen bij 39.0 en 40.0 dus had gehoopt om rond de 39w te bevallen. Ik had ook al heel erg veel voorweeën gehad, maar was steeds 'vals alarm'

toen ik precies 40w was kwam ik bij de verloskundige en zij besloot vanwege mijn lichamelijke klachten dat ze me zou strippen om te kijken of het was zou doen. ze was aangenaam verrast, want alles was al goed verweekt en ze was er vrijwel 100% van overtuigd dat ik diezelfde dag of uiterlijk de dag erna zou bevallen. blij ging ik naar huis. 

smiddags begon ik wat krampjes te krijgen, maar het zette niet echt door.. de dag erna had ik overdag niet veel klachten, alleen een zeurende pijn onderin mijn buik.. maar hoe later het werd, hoe pijnlijker de krampen werden en hoe regelmatiger ze kwamen... zou het dan begonnen zijn?? ik herkende het van de vorige 2 bevallingen.. 

na het avondeten hebben mijn vriend en ik de meisjes op bed gelegd en ben ik boven in bed gaan liggen om mijn rust te nemen en in de krampen mee te kunnen gaan. Mijn vriend lag ook even bij me op bed tv te kijken.. en na 5 minuten ineens.......PIEP PIEP PIEP ROOKMELDER!!!!! BRAND!!!

we schoten allebei van het bed en toen we de slaapkamerdeur opendeden bleek de hele gang blauw van de rook te staan.. wij naar beneden gerend en zagen vlammen van een halve meter hoog uit onze vaatwasser komen. gelukkig hadden we een brandblusser, en was de brand snel geblust. maar de hele keuken zwart, nat, en hele huis stonk naar verbrand plastic.. en ik??? nou door de adrenaline waren mijn weeën helemaal weg. ( later zei de verloskundige dat je lichaam in zo'n situatie in overlevings-stand gaat en je dan niet kan bevallen) 

de volgende ochtend op 10 december kwam ik weer bij de verloskundigenpraktijk waar de verloskundige me met grote ogen aan stond te kijken. ze had van te voren haar collega die bevallingsdienst had al gebeld of die mij al gezien had. Toen ik mijn verhaal had verteld, begreep ze waarom ik daar nog met een dikke buik zat. nogmaals heeft ze me gestript en ze zou haar collega vragen om smiddags bij me langs te komen om eventueel mijn vliezen te breken. 

om half 1 kwam de verloskundige, die tevens ook mijn casemanager was en dus mijn situatie tijdens de zwangerschap helemaal had meegekregen. toen ze voelde of ze mijn vliezen kon breken, vertelde ze me dat haar collega zo verrast was dat ik weer op de praktijk verscheen, omdat ik bij de eerste keer strippen al 5cm!!!!! ontsluiting bleek te hebben. (ze hadden dit bewust niet verteld) en inmiddels had ik 6cm ontsluiting. 

ze besloot om 13u mijn vliezen te breken, maar dit bleek niet zo makkelijk te gaan. ze vertelde dat ik 'taaie' en dubbele vliezen had en Jamie daarom waarschijnlijk nog niet was geboren. dat verklaarde al een heleboel dus.. 

vrijwel meteen na het breken van mijn vliezen kwamen de weeën op gang en ging ik onder de douche staan. mijn vriend bracht mijn dochters naar een vriendin en pakte de spullen en om 14.00u waren we op weg naar het ziekenhuis. ik werd voor de deur afgezet, waar de vk en Remko op zoek waren naar parkeerplekken. het was bezoekuur en dus superdruk.. ik heb ruim een kwartier met om de 1-2 min weeën voor de deur staan wachten. proberend mijn fatsoenlijke gezicht op te zetten naar alle mensen die voorbij kwamen haha. 

eindelijk konden we naar boven waar ik ook weer meteen onder de douche sprong. Om 16.01u had ik 10 cm ontsluiting en 1 minuut later om 16.02u lag onze zoon Jamie op mijn buik! 

helaas liet de placenta niet goed los waardoor ik een fluxus had en 1500cc bloed ben verloren, dus alle toeters en bellen werden ingezet en de kamer stond ineens vol met mensen die aan alle kanten met me bezig waren. infuus, katheter, prikken, hard duwen op mijn buik etc.. en ik?? 

ik had alleen oog voor onze kleine man.. zo klein, zo mooi en zo perfect!!! 

gelukkig stopte het bloeden en kwam de placenta goed en heel naar buiten. het genieten kon beginnen.. na een dus uiteindelijk snelle bevalling van 3 uurtjes..

inmiddels nu anderhalve maand later ben ik redelijk hersteld en voel ik me lichamelijk weer 100x beter. De geboorte van Jamie is voor ons dus echt een nieuw begin...