Jaar 1

Ik was vantevoren niet bang voor de bevalling, keek zelfs uit naar het moment waarop de oerkracht in mij boven zou komen en ik ons kuiken ter wereld zou brengen. Ik zou overspoeld worden door liefde, snel weer naar huis mogen en daar gaan genieten van mijn leven als mama.

Hoe anders is het gelopen! Wat heeft mijn eerste jaar als mama er anders uitgezien dan ik vantevoren bedacht had. Wie had kunnen denken dat ik het meest cruciale moment in mijn leven, het moment dat ik moeder werd, zo ziek zou zijn dat ik me er niks van kan herinneren? Wie had gedacht dat ik paniekaanvallen zou overhouden aan de dag die anderen beschrijven als 'de mooiste dag van hun leven'? Ik in ieder geval niet.

Ik wil mijn verhaal graag delen. Waarom? Omdat ik hoop alles zo een plekje te kunnen geven, maar ook omdat ik hoop dat iedereen beseft dat een bevalling niet altijd goed verloopt. Dat men zich beseft dat je er een jaar na dato nog 'last' van kunt hebben. Dat er ogen geopend worden en men verder kijkt dan het perfecte plaatje van nieuwbakken ouders op een roze of blauwe wolk.

Let wel; erg lang epistel!

1 augustus 2016 had ik een controle bij de gynaecoloog. Mijn moeder ging mee, ik wilde niet alleen. Al weken voelde ik me klote. De hele zwangerschap was al zwaar, maar de laatste weken voelde ik me ziek. Ik had het gevoel dat het bovenste deel van mijn buik op knappen stond, ik was moe, misselijk, grieperig, energieloos, had veel hoofdpijn en hield sinds een paar dagen ineens 7 kg vocht vast. Allemaal symptomen van zwangerschapsvergiftiging, maar elke controle werd ik weer naar huis gestuurd. Deze symptomen waren er, maar de 'belangrijkste' niet; hoge bloeddruk.

Vandaag had ik een dokter die wel wakker was. Eigenlijk had ik bij haar niet eens een afspraak, waren de assistenten deze vergeten in te plannen. Maar omdat ik voor het weekend al wat eiwitten in mijn urine had zitten en ik deze weer moest laten testen hebben ze me er toch bij haar tussen gewurmd.

Deze dokter luisterde wél naar mij. Nam mijn klachten wel serieus en besloot me op te nemen om urine te sparen. Bloeddruk was netjes, maar de eiwitten zouden uitwijzen of het vergiftiging was of niet. Snel naar huis om spullen te pakken. Slapende Sjors wakker gemaakt en gedag gezegd en me door mijn vader terug laten brengen.

In het ziekenhuis kreeg ik mijn kan om vol te plassen, en daar lag ik dan. Meerdere malen controles gehad van verloskundigen. Elke keer dezelfde boodschap 'het gaat goed, bloeddruk is keurig'. Zo vaak dat ik de volgende dag ervan overtuigd was dat ik naar huis zou worden gestuurd. Hoe ziek ik me ook voelde (ik was zelfs begonnen met spugen). Tussendoor kreeg ik nog een zakje ijzer omdat deze erg laag was. Eind van de middag werd mijn gezeik (?) meegenomen om te worden getest. De uitslag bleef echter maar weg. En weg. En weg. Waarna de gyn begin van de avond aan mn bed stond met de blijde boodschap dat ze niet getest hadden, maar weggespoeld... omdat ze niet weer 24 uur wilde gaan sparen toch nog zo een plasje getest waarna ze met een kwartier weer aan mijn bed stond. Foute boel. Inleiden. NU. Op Sjors werd niet gewacht, met een noodgang werd er een ballon ingebracht, evenals een blaaskatheter en infuus met medicatie. Gelukkig was mijn mama er nog om fijn te knijpen... ik was compleet over mijn toeren. Zo ingesteld op naar huis gestuurd worden, en dan ineens de boodschap dat ik mogelijk morgen mama zou worden... Sjors kon gelukkig vrij krijgen zodat hij lekker thuis kon slapen en de volgende dag hopelijk fris naast me kon zitten. Beiden goed geslapen, en toen was het 3 augustus...

Ik weet nog dat ik beroerd wakker werd. Onderzoek wees uit dat ik 3 cm ontsluiting had, en dus mocht ik naar de bevalsuite. Vanaf dan ben ik alles kwijt, heb ik het van Sjors...

in de suite geïnstalleerd. Samen nog wat gelachen, grapjes gemaakt, tv gekeken. Rond een uur of tien hebben ze mijn vliezen gebroken, en een uur later aan de wee opwekkers gelegd (infuus nr 2). Ik heb nog wat gegeten, weeën opvangen ging goed. Begin van de middag ben ik tussen de weeën door steeds in slaap gevallen. Rond die tijd ging mijn bloeddruk erg hard omhoog en kreeg ik ook daar medicatie voor door het infuus, helaas zakte hij niet goed genoeg en moest de medicatie steeds worden opgehoogd. Ik was ontzettend beroerd en spuugde bij elke wee.

Begin van de avond bleek dat de ontsluiting van geen meter vorderde. Ook kelderde mijn suiker erg hard. Omdat ik alles uitspuugde moest er gehandeld worden, maar ook dat was lastig omdat er geen ruimte meer was om nog een (glucose)infuus aan te hangen. Ze wilden het nog even aankijken, maar daar heeft Sjors godzijdank een stokje voor gestoken. Hij heeft aangedrongen op actie; als mijn bloedsuiker zakt, zakt hij hard. Er moest nú wat gebeuren.

De gynaecoloog heeft toen besloten om direct een keizersnee uit te voeren, en met een paar minuten waren we onderweg.

Het enige wat ik me van de keizersnee herinner zijn de handen van de anesthesist die over mijn borsten naar beneden gingen. Ik wéét dat het moest omdat Ubbe vast zat, ze kregen hem er niet uit. Maar dat ik alleen herinner dat een vreemde aan mijn dames zat?!

Hoe dan ook. Bij de ruggenprik was er gelukkig een sterke zuster om me te ondersteunen. Ik schijn als een zak aardappels tegen haar aan gehangen te hebben (sorry) ?. De keizersnee verliep niet vlekkeloos. Zoals je al las zat Ubbe vast en hebben ze flink moeten duwen en trekken om hem eruit te krijgen. De sensor op zijn hoofdje (draaien ze 'tussen de benen' van de moeder in de bol van de kleine om tijdens inleiden / bevallen de baby te kunnen monitoren) kregen ze niet los voor de keizersnee en hebben ze dus van onderen door mijn lijf heen mee naar buiten getrokken. Waren ze vergeten nog een keer te melden. (Ter illustratie; denk aan hoe je een sliert spaghetti naar binnen slurpt, zo zal het er ongeveer uit gezien hebben. ?) ik ben twee liter bloed verloren.

Maar... Ubbe was er dan eindelijk om 19.28 uur! De kinderarts heeft hem helemaal nagekeken en koekepeer werd goedgekeurd. Een flinke knaap (3650 gram bij 36 weken). Wel had hij een aardige wond op zijn koppie door de sensor. Terwijl ik dichtgemaakt werd mocht Sjors op onze kamer gaan buidelen met ons mannetje.

Rond 21 uur was ook ik terug en mocht ik Ubbe vast houden. We hebben de opa's en oma's gebeld en mijn ouders en zusje zijn direct komen kijken.

De nacht was vreselijk. Ubbe in de couveuse, flink aan het huilen, en ik kon niks. Niks. Alles deed pijn, als ik mn arm optilde om de couveuse aan te raken (verder kwam ik niet) voelde het alsof ik open scheurde. Schijnt normaal te zijn. ?

Van deze nacht herinner ik me flarden. De volgende ochtend wordt helderder.

Ik heb nog twee zakken bloed gehad, kreeg nog steeds medicatie door het infuus en had mijn grote vriend K ook nog bij de hand, die zat erg lekker in mijn blaas. Ubbe deed het de eerste dagen goed. Er is die twee dagen ook aardig wat bezoek geweest.

Op de tweede dag mocht mijn katheter eruit. Jammer genoeg vond die het te gezellig. Wat ze ook probeerden, het ballonnetje waarmee hij vast zat in mijn blaas wilde niet leeg. Er was sprake van dat het operatief verwijderd zou moeten worden, maar de gynaecoloog wilde eerst proberen of ze hem lek kon prikken.

MARTELING.

Zonder gekheid, dit was pure marteling. In de beenspreidstoel. Klemmen. Naalden. Flinke naalden. Trekken. Vier dames tussen mijn benen. Eentje na dat half uur met een blauwe hand. Heul veul bloed. Tranen. Maar na zeven keer prikken (lees; door de wand van mijn vagina mijn blaas in) schoot er iets uit. Gelukt! Gyn bijna de deur uit gekatapulteerd. Maar hij was eruit. (En ik ga NOOIT meer akkoord met een blaaskatheter.?)

Op woensdag is Ubbe geboren. Donderdag en vrijdag ging het best goed met hem. Drinken lukte niet zo best waardoor hij sondevoeding kreeg. Maar vanaf zaterdag begon de stress (waardoor ook de borstvoeding, die aardig op gang kwam, stopte. Er kwam wel weer wat, maar hoe erg ik ook mijn best deed het was minder dan minimaal). Koekepeer 'dipte' steeds. Stopte dan met adem halen waardoor ook zijn hartslag wegzakte en hij compleet slap werd en blauw aanliep. De ene keer leek het te komen door omhoog komende voeding. De andere keer door een vastzittend boertje. Maar regelmatig leek er ook geen oorzaak te zijn.

Prematuur gedrag werd het genoemd. Echter vertoonde Ubbe gedrag voor een baby die niet met 36 weken, maar met 34 weken geboren was. Drie weken heeft hij moeten blijven.

Ik ben ontzettend bang geweest. Waar kwam het vandaan? Bloedonderzoek wees niks uit, voeding indikken tegen omhoog komen ook niet. Uiteindelijk bleek uit een echo van zijn hersentjes dat ze inderdaad nog niet 'rijp' waren, jonger dan hij was. Ontzettend angstig was het, ik ben meerdere malen compleet ingestort. Slap, blauw en levenloos; mijn grootste angst nu. (Spinnen zijn gezakt naar de tweede plaats. ? )

Gelukkig waren er heel veel lieve zusters die niet alleen naar Ubbe omkeken, maar ook naar mij en Sjors. Die een schouder boden, een dikke knuffel. Eentje hebben we zelfs 'geadopteerd' en noemen we nu tante...

angstige weken waren het. Tijd had het nodig, en luchtondersteuning was de oplossing. De prikkel om te blijven ademen gaf hem de rust om te groeien en op kracht te komen.

Weken waren het waarin alles om Ubbe draaide, en absoluut niet om mij. Ik moest en zou doorgaan. Zelf voor hem zorgen. Toen ik naar huis mocht maar hij nog niet zat ik nog van 9-21 uur in het ziekenhuis. Mijn kind. Mijn zorg. Mijn liefde. Maar dat ikzelf zorg nodig had vergat ik. Ik kon Ubbe amper zelf verzorgen, maar deed het toch. Verwikkeld in allerlei snoeren en draden me moeten vast grijpen omdat ik anders met kind en al op de grond zou liggen. Borstvoeding op gang proberen te brengen door te kolven. Waarbij ik letterlijk van mijn stoel viel van de slaap. Mijn overleden grootouders in de kamer zag. Tegen mensen begon te praten die er niet waren. En toen hij eindelijk naar huis mocht 'was hij al 3 weken' en wilde ik hem zó graag showen dat ik me suf wandelde. Blij dat ik de kinderwagen vast had om niet om te vallen. Ik heb geen tijd gehad om te herstellen (van mezelf he, geen beschuldigende vinger hier! ?). Ben niet vertroeteld door kraamzorg en visite (behalve door mama, maar dat was en is geen visite, sorry mam). Gunde mezelf geen tijd om te verwerken.

En van dat laatste heb ik nog lang last gehad. Kijk, lichamelijk ben ik hersteld. Ik voel mijn litteken af en toe nog, mijn tijgervel zal nooit meer strak worden (ik hoor je lachen, strak vel? ?), mijn lijf is veranderd.

Maar mijn koppie.

-Ik zou geen babyfoon nodig hebben.

We hebben een camera boven zijn bed hangen.

-Ik zou mijn kind niet in de box laten slapen.

De eerste weken zette ik hem in de kinderwagen voor de wc als ik moest plassen, wist ik zeker dat hij nog leefde. Pas na maaaanden liet ik hem voor het eerst boven alleen. Sjors heeft afgezien hoor!

-ik zou mijn baby zonder moeite met anderen 'delen'

Geintje natuurlijk. Speciale mensen mochten na een tijd best een flesje geven. Maar alleen als ik zonder een cm tussenruimte ernaast zat.

-en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Nou ja. Bovenstaande is misschien nog wel logisch. De paniekaanvallen zijn het ergste. Ik heb ze, dankzij hulp, gelukkig nog maar sporadisch. Vooral als ik erg moe of emotioneel ben. Maar dat was tot een Ubbe een jaar was echt wel anders.

Lag Ubbe te kletsen in bed en werd het ineens stil? Zwart voor mijn ogen en dan vloog ik naar boven. Hij zou vast dood zijn. Dat het joch gewoon in slaap was gevallen kwam niet eens bij me op.

Verslikte hij zich tijdens een fles? Totaal hysterisch kwam ik dan na een poos bij zinnen met een huilend kind. Niks aan de hand. Kan hij echt zelf wel aan. Maar in mijn ogen niet.

Ik heb hem meerdere malen uit bed gerukt omdat hij koud en slap aanvoelde. In mijn ogen was hij dood. Tsja, iedereen koelt af tijdens zn slaap, en als ik diep genoeg slaap ben ik ook net een vaatdoek.

Rationeel weet ik dat allemaal. Maar op zo'n moment gaat er een knop om en is elke vorm van normaal denken uitgeschakeld. Gelukkig gaat het nu goed dankzij emdr therapie, gesprekken met de psycholoog en tijd.

Ubbe deed het dat eerste jaar overigens super. De eerste maanden waren lastig; hij heeft heel veel gehuild en pijn gehad door maagzuur. Maar kreeg daar vanaf 3 maanden medicatie voor en was sindsdien een heel ander kind.

Ubbe Johannes...

Hij is het meest knappe en bijzondere mannetje dat ik ken, de allerliefste en de allerleukste.

Ons unieke jongetje. Zo hard gezocht naar een unieke naam. Met zijn tweede naam vernoemd naar twee unieke en bijzondere mannen; mijn opa en oom.

Mijn alles en meer. ?

Als ik bovenstaand verhaal van te voren had gekend was ik er nooit aan begonnen denk ik. Maar hij is het zo waard!

Het was moeilijk, is het nog, maar wat hou ik van ze, mijn mannen. De beste man had ik al, de beste zoon nu ook. ❤️