1 jaar geleden
Ja er groeit een babytjee
Na bijgekomen te zijn...
In mijn vorige verhaal kon je lezen dat we er achter kwamen dat ik zwanger was van ons tweede kindje.
Natuurlijk ben je daarna blij en is het kindje zeker welkom, alleen het was wat eerder dan verwacht.
Ik merkte dat ik mij zelf heel anders voelde dan tijdens de zwangerschap van mijn dochter. Ik stond niet te springen om de echo's, controles bij de verloskundige of het inrichten van het kamertje. Alles omtrent de zwangerschap of het voorbereiden voor de komst van ons kindje ging ik uit de weg.
Ik merkte zelfs dat ik zenuwachtig werd de avonden voor dat ik naar de verloskundige moest (niet zenuwachtig omdat ik mij afvroeg of het goed ging met het kindje) maar omdat we dan over de zwangerschap en etc. zouden praten.
Uit eindelijk moest ik bloedprikken en werd ik gebeld dat mijn glucose waarde iets verhoogt was, als ik de volgende ochtend nuchter wilde prikken was er niks aan de hand (de volgende ochtend waren mijn waardes goed en was er niks aan de hand).
Vanaf dat moment raakte ik volledig in paniek en overstuur, overstuur belde ik de verloskundige terug en hebben we gesproken.
Zij wilde mij graag op afspraak hebben om dit alles te bespreken en te vragen waar mijn angst vandaan kwam.
Ik heb een onwijs fijn gesprek gehad maar tijdens het gesprek is het duidelijk geworden dat mijn eerste bevalling een trauma heeft achter gelaten en deze nog niet verwerkt hebt..
Ik kreeg het advies om hulp te zoeken en te starten met EDMR..
Ik die zo nuchter als wat nu hulp moest zoeken..??
Dit om de bevalling te verwerken, iedereen die kinderen heeft is bevallen waarom zou ik hulp moeten zoeken??
