Is het nu dan zo ver?

De volgende weken verlopen een pak meer ontspannen. Of toch in mijn hoofd. Met de hulp van een psychologe kon ik steeds meer beginnen genieten van de zwangerschap. Ik had wel nog steeds een gevoel dat ik niet echt een band kon vormen met dit kindje maar de psychologe stelde me gerust dat ik dat op een dag zeker wel zal voelen. 

Ik benadrukte dat de rust terug kwam in mijn hoofd, in mijn lichaam gebeurden er andere dingen. De CMV brak in augustus enorm door. Mijn lichaam was op. Tijdens het werken vielen mijn ogen gewoon letterlijk dicht. Daarnaast was ik ook absoluut geen topmama voor Juune. Ze had nog heel weinig krediet en ik werd heel vaak heel kwaad als ze eens wat te lang zeurde of te veel treuzelde. Als ze nadien in bed lag had ik steeds zoveel spijt van mijn woorden en begon ik ook te twijfelen aan mezelf. Als ik het nu met 1 kind al niet aan kon, zou het dan met 2 wel lukken? 

Daarnaast kreeg ik net zoals bij Juune vanaf 28w weer heel regelmatige harde buiken. Ik kon er soms mijn klok op gelijk stellen dat ze 1 minuut duurden, 2 minuten rust,.. en zo voort. Gezien ik het verhaal al kende van bij juune ging ik toch maar eens op controle. Deze keer was mijn baarmoederhals nog perfect ok dus ik moest me voorlopig geen zorgen maken. Enkele weken later, rond mijn 32 weken, was de geruststelling echter voorbij. Vanaf dan: platte rust, alleen uit de zetel om naar mijn bed te gaan (en de nodige plas- en douchepauzes tussendoor) en weer die utrogestan tot 37w. Ik maakte me eigenlijk niet zoveel zorgen over een vroeggeboorte omdat Juune al bij al uiteindelijk ook nog op haar liet wachten. Toch nam ik de woorden van mijn arts serieus en puzzelden we met opvang voor Juune. B. zocht meteen vervanging voor zijn patiënten en kon daardoor Juune vaak van en naar school brengen en 's avonds in bed leggen. Ik kon dus die 5 weken rustig met de beentjes omhoog liggen en ik had een sparringpartner in huis om met de moeilijke momenten van Juune om te kunnen. 

Op 37w kwam het volgende probleem. Er werden wat alarmsignalen voor een beginnende zwangerschapsvergiftiging gevonden. Ik moest vanaf dan om de 4 dagen naar het ziekenhuis voor een monitor. Gelukkig bleef het steeds bij heel regelmatige voorweeën en bleef ons meisje nog even veilig zitten. Intussen begon ik mij zorgen te maken over opvang voor Juune als het zover zou zijn. Stel je voor dat het midden in de nacht zou beginnen, moet ik dan echt juune wakker maken? Het zou namelijk wel eens snel kunnen gaan dus wachten op mijn moeder die 3 kwartier verder woont zat er niet in. 

4 januari, 39+2w . De wekker van B. liep af om 7u en ik voelde op dat moment een harde plof in mijn buik. Alsof er een rekker knapte. Ik dacht dat ons meisje al meteen goed wakker geworden was van de wekker en ze me een flinke stamp had verkocht. 

Ik bleef nog 10 minuutjes liggen en bij het opstaan voelde ik wat water seipelen. Ik dacht toen nog dat ze wel heel hard in mijn blaas had gestampt en die heb je op 39w nu eenmaal niet op en top meer onder controle. Ik kleedde me aan en vertelde er over tegen B.. Misschien moesten we juune toch maar al wakker maken, dan kunnen we ze desnoods toch al wat vroeger naar school brengen en maar eens op controle gaan. Terwijl ik dit besprak begon ik krampen te krijgen. Ik zette mijn timer op en merkte op dat er 3 minuten tussen zaten. Ik riep dat juune misschien best nu meteen uit bed kwam, kleren aan, boterham in de hand en naar school ging. Dit kwam er al niet meer zo vlot uit als dat ik het nu kan schrijven. De krampen werden steeds heviger en toen wist ik het zeker: dit zijn weeën!

B. bracht Juune naar school en ondertussen maakte ik mij snel klaar. Gelukkig wonen wij 5 huizen naast de school en was B. heel snel terug. Op naar het ziekenhuis dus! Om 8u lag ik op de kamer. Ik werd aangesloten aan de monitor en B. ging intussen de auto verzetten. Ik had al 6cm ontsluiting. Ik tekende nog in mijn hoofd dat dit nog wel een uurtje of 4 kon duren dus ik gokte tegen 11u er van af te zijn. Om 8u20 vertelde ik de vroedvrouw dat ik het nu wel enorm in mijn rug voelde ook. Ze stelde voor om even de douche in te gaan (ik mocht door covid-maatregelen jammer genoeg niet in bad bevallen zoals ik dat gehoopt had). Ik twijfelde even maar bedacht met toen dat ik helemaal de kracht niet meer had om nog uit mijn bed te komen. Daar op vroeg de vroedvrouw of ze mijn ontsluiting dan nog eens mocht opmeten. Ja hoor, 10cm, dit waren dus de persweeën. Ik heb het niet geteld maar 4 of 5 weeën later mocht ik haar al vastnemen. Om 8u39, 1 minuut voor de schoolbel ging van Juune, had ik Oone in mijn armen. 3,275kg en 49cm. Welkom lieve Oone! Wij zijn zo ongelooflijk fier op jou!