Is dat gek?!

Wat als je zwangerschap goed verliep? Weinig tot geen last van kwaaltjes, op wat maagzuur aan het einde na. Wat als beide bevallingen als een droom waren? En daardoor vaak gekscherend zegt er op die manier nog wel 10 op de wereld kan zetten? Wat als je juist zeker wel keihard op die roze wolk zat na beide bevallingen? Dat de kleintjes gelijk aanpapte bij het geven van borstvoeding?

Wat als je juist wel kon genieten van alles rondom de kraamweek? En dan heb ik het niet over de lichamelijke ongemakken he? Dat de eerste keer moeten plassen je onderkant compleet in de fik staat. Dat je echt niet durft te poepen, want hallo! Je hebt het idee dat alles naar beneden komt zetten oh my. Of dat wanneer je gezellig bezoek hebt, je ineens een complete lekkage hebt van de stromende melk die uit je boobs komt zetten. Of de hormonale opvliegers, die had ik dus zo erg. Yentl is geboren in december toen het gewoon hartje winter was. Loua in juli met 35+ graden. Bij beiden liep het water soms uit heel mijn lichaam. Dus die ongemakken had ik ook, uiteraard.

Maar ik was vanaf de eerste seconde compleet verliefd. Op alle twee. En dat lijkt tegenwoordig best gek. Dan kom je over alsof alles vanzelf gaat, je nooit ergens tegen aan loopt. En dus ook niet eerlijk overkomt. Maar dat is toch eigenlijk best gek? Iedereen ervaart deze momenten allemaal anders. Als ik berichtjes lees van moeders die compleet het tegenovergestelde hebben qua gevoelens die ik had, lijkt me enorm verdrietig en pittig.

Je uiten over dat alles juist wel goed is gegaan, lijkt soms heel gek. Don’t know why 🎀 …

Hoe was dit voor jou?