Inleiding & bevalling

Zondag 14 maart 2021.

10.00 uur mochten we ons melden voor de inleiding met 37 weken omdat ons kindje geschat is met een geboortegewicht van rond de 2100 gram en een hoge bloeddruk had en pre eclampsie ontwikkelde. De eiwitten in de urine werd met de dag meer, ook was de hoge bloeddruk niet meer goed te onderdrukken. Daarom is er gekozen om precies op de 37 weken mijn bevalling in te leiden.

Eerst werd er gekeken of ik al ontsluiting had, dit was niet het geval en er werd een ballonnetje geplaatst om de bevalling voor te bereiden, om ontsluiting te krijgen.

Marco mocht gelukkig heel de dag bij mij blijven en mocht zelfs blijven slapen. Wat vonden wij dat fijn, door heel de toestand met de COVID heeft hij na de 20 weken echo bij geen een afspraak meer bij mogen zijn.

Het ballonnetje moest 10 uur blijven zitten en is er ‘s avonds weer uitgehaald. Omdat hij er vrij gemakkelijk uit kon gingen we er stiekem vanuit dat hij zijn werk gedaan had en dat de volgende ochtend het echte werk kon gaan beginnen.

Maandag 15 maart om 06.30 uur ben ik gaan douchen en klaar gaan maken voor de grote dag. Om 7.00 uur werd ik aangesloten op de CTG om de kleine te monitoren. Gelukkig zag dat er allemaal goed uit en werd ik om 7.40 uur afgekoppeld en werd er gekeken of ik ontsluiting had, gelukkig was mijn gevoel van de avond ervoor juist en had ik inderdaad 2cm ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken en om 8.00 uur werden de weeënopwekkers aangesloten.

Nu kon het wachten beginnen. Dachten we........

Om 8.20 uur begonnen de weeën al en om 8.45 uur had ik al regelmatige weeën. Het was een beetje zoeken hoe ik er het beste mee om kon gaan maar gelukkig had ik al vrij snel mijn maniertjes gevonden. Helaas vond de baby in mijn buik de weeën niet zo fijn en dipte ze af en toe.

Om 11.00 uur werd gekeken hoe de ontsluiting vorderden, deze was toen 3cm maar de baarmoedermond nog niet helemaal plat. Dus het kon nog wel even duren dus ik ben onder de douche gegaan.

Om 13.00 uur werd opnieuw gekeken hoe veel ontsluiting ik had. Helaas nog steeds 3cm maar wel al een platte baarmoedermond dus er zat wel wat vordering in.

Omdat ik door alle prikkels erg moe was heb ik toch overlegt om te kijken of ik een morfinepompje kon krijgen. Helaas mocht dit nog niet en was de enige oplossing een ruggenprik. (Dit stond in mijn geboorteplan dat ik dit absoluut niet wilde hebben ivm een lumbaalpunctie 12 jaar geleden waarvan het plekje nog steeds heel gevoelig is...)

Niet lang meer over nagedacht, ik wilde toch een ruggenprik. 

Mijn gedachte waren namelijk zo; als ik nu niet mezelf zou beschermen door “rust” te nemen sta ik morgen geheid 10-0 achter qua prikkelverwerking en is de kans heel groot dat ik overprikkeld ben waardoor ik minder kan genieten van deze bijzondere mooie tijd.

En dat zou zonde zijn, want 8 jaar geleden had ik niet eens meer durven dromen dat ik ooit moeder mocht/kon worden.

Alles werd in gang gezet en de anesthesist werd op de hoogte gesteld.

Normaal gesproken wordt je vrij snel opgehaald om op de OK een ruggenprik te zetten maar helaas heb ik 2 uur! moeten wachten omdat de anesthesist haar verantwoordelijkheid niet durfde te nemen ivm infarct en de tumor in mijn hoofd. Ze wilde dus eerst akkoord hebben van mijn neurochirurg. Achteraf gezien hadden ze dit al moeten voorbereiden.. maar dit is een mooi leerpunt geweest voor de afdeling en hebben ze meteen het protocol aan kunnen passen.

Tijdens die 2 uur wachten was ik ineens helemaal in mezelf gekeerd en had een goede manier bedacht om goed te kunnen ontspannen. Ik voelde ook steeds een soort bolletje bewegen.

Ik telde bij elke wee terug, zo wist ik wanneer de wee weer over was en concentreerde ik mij op het tellen ipv de wee zelf(TIP?!)

Om 15.00 uur werd ik dan eindelijk na de OK gereden, Marco mocht en ging zelfs mee ondanks dat hij er een beetje schrik voor had. (Stoere brede jongen met een klein hartje haha)

Om 16.00 uur kwamen we weer terug op de kamer en werd er weer gekeken hoeveel ontsluiting ik had. Dit bleek al 6cm te zijn!

Door de ruggenprik voelde ik mij ook weer een beetje mens en was ik ook weer wat gezelliger voor Marco haha.

Om 17.00 uur kwamen ze opnieuw kijken hoe ver de ontsluiting was, ik bleek al bijna volledige ontsluiting te hebben en om 17.30 uur had ik volledige ontsluiting en gingen ze alles klaarzetten zodat ik kon gaan persen. Ineens ging het allemaal heel erg snel. Nog even geduld en we zijn papa en mama!

Om 17.50 uur was net dan zo ver, ik mocht mee gaan persen. Helaas vond de baby dit niet leuk en dipte flink tijdens het persen.

Het herstel duurde ook steeds veel langer en ik moest de weeën weg puffen zodat de kleine kon herstellen. Helaas duurde dat herstel steeds langer en werd er overlegd met de gynaecoloog en een kinderarts.

Ook voelde ik door de ruggenprik de persweeën niet meer en moest met mijn hand op mijn buik voelen of ik een wee had. (Dit was echt een nadeel van de ruggenprik, je weet dat je moet persen maar je weet niet waar naar toe je moet persen)

Om 17.20 uur kwam de gynaecoloog binnen met de mededeling dat ze het kindje moesten gaan halen. Ik mocht nog 2 keer mee persen om te proberen zonder knip en vacuümpomp te bevallen.. (Dit stond namelijk ook in mijn geboorteplan dat ik dit niet wilde, mits als het een medische noodzaak is)

Een medische noodzaak was het inmiddels en ik bereidde me voor dat ik geholpen zou worden. Er gingen zo veel gedachten door mij heen, hoe komt het kindje er uit, wat houdt het hier aan over en ademt het nog wel als het eruit komt...

De perswee kwam en er werd door de verloskundige flink op mijn buik geduwd om te helpen. De knip werd gezet en om 17.35 uur kwam onze lieve knappe dochter op de wereld!

Onze Lois was 2220 gram en 46cm lang, klein van stuk maar wat een pittig ding!

Toen ze eruit kwam maakte ze wel duidelijk dat ze er was, ze huilde meteen.

Een last viel van mijn schouders en eindelijk kon ik de zorgen stukje bij beetje los laten.

Wel was meteen te zien dat de placenta en navelstreng afwijkend waren. De placenta was erg klein en de navelstreng ontzettend dik. Hij is opgestuurd voor onderzoek en daar hadden ze de navelstreng op 2,7 cm dik gemeten. Zou het door de COVID kunnen zijn? De gynaecoloog gaf bij de nacontrole aan dat ze dit pas over een aantal jaar weten.

Alle controles waren goed, ondanks dat de couveuse afdeling en de kinderarts al stand-by stonden is dit gelukkig helemaal niet nodig geweest. Ze regelde meteen zelf de glucose en dronk goed. Ik wilde graag borstvoeding geven, na 2 intensieve nachten en alle trucs geprobeerd om het op gang te krijgen mocht het helaas niet zo zijn. Ook was Lois na aan de borst, en aan de borst met sonde en tepelhoedje al zo moe voor de bijvoeding, dat dit niet meer te doen was voor haar. En kolfde ik daarna nog om de productie op gang te brengen maar waarschijnlijk door de zorgen in de laatste week zwangerschap en de zorgen over opa dat het uitbleef..

Ze is gelukkig de hele tijd bij ons op de kamer mogen blijven.

Wat zijn wij trots en gezegend met onze prachtige dochter!

Ohja, en omdat ik voor 20.00 uur was bevallen kon Marco nog de lekkerste carpaccio salade van de omgeving bestellen, die had ik zóó gemist!

En hoe onze kraamweek is verlopen... Het leed dat een knip heet.....