Ingeleid door pre-eclampsie.

Vanaf week 23 begon het had ik veel last van hoofdpijn.

Ik ben het type die zich niet zo snel zorgen maakt en niet snel aan de bel trekt.

Maar dit keer ging het niet alleen om mij maar ook om de baby in mijn buik dus bel ik toch even mijn VK.

Week 25 – Mijn hoofdpijn zakt niet en ik zie steeds vaker sterretjes, heb tintelende vingers en opgezette enkels.

Mijn hoofdpijn was anders dan normaal, het was een zeurende hoofdpijn die continue aanbleef.

Opgezette enkels had ik bij mijn eerste zwangerschap ook dus daar zocht ik niks achter.

Sterretjes en tintelende vingers gaf een beetje de doorslag om te bellen.

Ik mag op extra controle komen. Op basis van mijn klachten werd mijn bloeddruk extra gemeten en die was netjes, je mag naar huis maar goed rusten!

Dat goed rusten vindt ik lastig vooral omdat er nog een klein mannetje rond rent die alle aandacht nodig heeft.

Vanaf week 32 ging mijn bloeddruk omhoog maar dat was normaal in het derde trimester.

Ik ben twee keer extra op controle geweest en twee keer hoefde ik me geen zorgen te maken.

Mijn bloeddruk was wat aan de hoge kant maar uit mijn urine kwam niet meer dan +1 eiwit.

In de tussentijd hield ik, ook al werd het me afgeraden, thuis mijn bloeddruk in de gaten als mijn hoofdpijn weer erg was.

Ik durfde haast niet meer mijn VK te bellen omdat het de vorige keren vals alarm was.

....Op Vrijdag 30 november ’18 was ik er klaar mee. Ik had de hele nacht wakker gelegen vanwege hoofdpijn en de hele ochtend/middag voelde ik me niet lekker. Ik pakte mijn bloeddruk meter en daar kwam een toren hoog resultaat uit. Ik heb direct mijn VK gebeld en ik moest gelijk komen.

Eenmaal bij de VK was mijn bloeddruk 165/90 en uit mijn urine kwam +4 eiwit.

Ik vergeet nooit meer de blik van mijn VK. Ze was in shock. Terwijl ze het ziekenhuis belt zegt ze: Hoe kan dit nou? Je bent zo ver en het is je tweede zwangerschap. Dit zien we zelden voorkomen! Toen pas besefte ik dat er echt iets aan de hand was.

“Lynn je moet nu direct naar het ziekenhuis en je mag je melden bij de verloskamers. Je spullen van thuis wordt allemaal geregeld. Ze gaan je vandaag misschien inleiden”.

Op dat moment stond echt even alles om mij heen stil. Ik begon te trillen en was verdrietig en bang. Het eerste wat ik dacht was: O nee! Dan word ik van mijn fijne verloskundige overgedragen naar de gynaecologen. En: Gelukkig ben ik al 37 weken maar hij mag er van mij nog wel even in blijven!

In het ziekenhuis besloten ze om mijn urine 24h op te vangen zodat ze daarna konden zien of het eiwit verhoogd of verlaagd was. Helaas was het verhoogd en ben ik op 2 december 2018 ingeleid.

De bevalling ging snel en op een ballonnetje en breken van de vliezen na op een natuurlijke manier.

Als ik iets niet wilde waren het weeënopwekkers en pijnstilling. Dat was gelukkig niet nodig!

Na 4uurtjes is Isar om 14:02 geboren. Alles ging goed met ons. Het was een fijn, mini mannetje van 2600 gram en 48 cm. (Wat ik me nu echt niet meer kan voorstellen! Hij is nu de kliko van het huis)

Ik moest nog wel 48h blijven omdat er een kans was dat mijn pre-eclampsie niet verdween en mijn bloeddruk omhoog zou kunnen schieten.

Er stond een noodkoffertje op mijn kamer, voor het geval dat er iets zou gebeuren met mij.

‘Dit koffertje hebben we hopelijk niet nodig!’ zei de verpleegkundige.

Later in de avond, toen iedereen net weg was melde Isar zich. Tijdens het voeden begon ik me slecht te voelen. Ik dacht dat het naweeën waren maar het stopte niet dus drukte ik op de bel.

Gelukkig kwam de verpleegkundige snel. De pijn boven in mijn buik werd erger en erger en ik zag alles draaien. Ik gaf Isar aan de verpleegkundige en strompelde naar de wc om over te geven van de pijn. Mijn bloeddruk was enorm hoog, ze heeft het twee keer gemeten omdat ze het niet geloofden. Ze drukte op de alarmknop en vanaf dat moment is het wazig voor mij. Ik weet nog dat er ineens een stuk of 5 mensen in mijn kamer stonden en dat één van hun het koffertje pakte.

O Nee dacht ik! Niet ‘HET KOFFERTJE’.Isar en ik werden beide met spoed terug naar de verloskamers gebracht.

Ik kreeg magnesium toegediend, een katheter en een extra infuus en na een tijdje vreselijke pijn en angst ging het beter. Ik had toevallig extra het wachtwoord van mijn telefoon eraf gehaald voor het geval dat. Dat was fijn want hierdoor konden ze Burak en mijn moeder bellen. Burak was gelukkig snel ter plekken.

De dagen daarna was ik erg moe en mijn hoofdpijn verdween niet. Ik heb flink wat medicatie toegediend gekregen en tot twee maanden erna ook flinke bloeddrukverlagers.

Op 6 December mochten we naar huis. Heerlijk, eindelijk compleet.

Het heeft best wat met me gedaan. Ik heb me het eerste half jaar van Isar niet mezelf gevoeld.

Ik was veel moe, snel prikkelbaar en daardoor voelde ik me een saaie moeder en vooral schuldig tegenover Inan.

Daarnaast heeft Isar de eerste maanden veel gehuild en zaten we midden in een grote verbouwing met ons bedrijf dus dat maakte het in het geheel ook niet makkelijker.

Ik loop nu bij een Follow-up pre-eclampsie traject in het Erasmus in Rotterdam omdat ik 6 maanden na de bevalling nog steeds eiwit in mijn urine had.

Hier wordt ik om de zoveel maanden en daarna jaren in de gaten gehouden.

Zo kunnen ze de risicofactoren opsporen en zo mogelijk behandelen vóórdat hart- en vaatziekten optreden omdat die kans nu helaas groter is dan voorheen.

Nu bijna een jaar later kan ik zeggen dat ik weer mezelf ben. Ik voel me goed, heb energie en buitenom dat mijn jongens me soms knettergek maken geniet ik van elk moment en ben ik ontzettend trots op mijn gezin.

Een derde? Ik ben blij dat ik twee gezonde jongens heb en dat ik er zelf gezond uit gekomen ben tot nu toe. Maar ik zeg nooit nooit. Ik zou altijd nieuwsgierig zijn naar een meisje maar die kans is ontzettend klein aangezien Buraks familie 80% uit mannen bestaat….