7 jaar geleden
Ineens denk ik terug aan mijn vorige bevalling
Waar ben ik toch aan begonnen? Ik kan niet nog een keer bevallen...ik ben bang!
De maanden vliegen voorbij...echt tijd om stil te staan bij mijn zwangerschap heb ik niet. Natuurlijk zijn er de controles, maar daar is alles prima. Alleen een vermoeden van zwangerschapssuiker (wat zijn die glocosedrankjes op je nuchtere maag smerig). Maar ook dat zat nog net onder de grens. Gelukkig maar.
Het is ook weer een rustig kindje, dus veel voelen zit er weer niet in. Intussen zijn er ook de onderzoeken naar Nienkes sociaal-emotionele ontwikkeling.
Dan ben ik ineens 34 weken zwanger!! Zomaar. Opeens wordt ik heel bang voor de bevalling die komen gaat. Bij Nienke ging dat dus niet vanzelf. Het lijkt wel of alles wat ik zorgvuldig had weggestopt ineens naar voren komt. Het knippen naast een wee, de persweeën wegpuffen vanwege een lage hartslag, het kindje eruit persen zonder weeën (door weeënremmers). Ik wil dit helemaal niet!
Gelukkig heb ik een superverloskundige waarbij ik dit kan aangeven. Samen maken we een bevallingsplan. Gewoon om mij wat houvast te geven. Wil ik pijnstilling? Echt wel, maar geen ruggenprik. Zo lopen we alles na. Ik wil perse in het ziekenhuis bevallen en absoluut niet thuis, dus we moeten op tijd vertrekken. Ook wil ik graag dat zij erbij is (wanneer dit mogelijk is), want ik had vorige keer erg het gevoel alleen te staan daarin. Pas bij het persen kwam iemand echt op me inpraten. En ik ben ook erg nerveus voor inleiden...bij Nienkes geboorte ging ik in 15 minuten van niks naar om de minuut...heel heftig.
Het plan helpt wel iets, ook al vind ik het nog steeds heel spannend. Hoe dichter bij het komt, hoe meer ik het van me af probeer te zetten (wat uiteraard niet lukt).
Waarom is er in het echt geen ooievaar?!
Damaya
En dan nog wel van een man, dat maakte me nog het meeste boos haha
Sinny
Haha...en terecht. Je kan als arts ook niet zomaar alles zeggen wat in je opkomt
Damaya
Dat dacht ik toen ook, maar bleek dus ook niet zo te zijn. Het rare vond ik dat toen ik in paniek raakte en dacht dat ik weer een dag op 6 cm zou blijven hangen en ff later volledige ontsluiting en persweeén, wat ik met de eerste niet meer gemerkt heb want was doodop, en hij is toen met vacuuúmpomp gehaald. Wel weet ik nog goed dat een arts, bij de eerste een opmerking maakte van: ach mevrouwtje dat valt toch wel mee: mijn lief zag me al rondkijken en die heb ik een metalen schaal op zijn kop gegooid, terwijl ik normaal altijd mis, lief lag dubbel van het lachen haha
Sinny
Gek hè, dat het zo verschillend kan zijn? Wat ik ook zo raar vond, was die angst ineens. Ik dacht dat ik het allemaal wel een plekje had gegeven..dat viel dus best tegen