In het ziekenhuis met niet 1, maar 2 baby's...

Ondertussen was ik met 35 weken bevallen van mijn eeneiige tweeling op de natuurlijke manier en een keizersnede.

Doordat ze 5 weekjes te vroeg waren en ik een keizersnede had gehad verbleven wij nog een tijdje in het ziekenhuis op de couveuse afdeling. Beide baby's hadden gelukkig een goede start gehad. Onze dochter was onder de pannen bij mijn zus, dus we konden gaan genieten en wennen aan de nieuwe situatie,  was het niet dat we nog in het ziekenhuis lagen. Maar toch...

Beide jongens waren gecontroleerd door de kinderarts en hadden een supergoede start gehad. Omdat ze te vroeg waren werden ze natuurlijk wel in de gaten gehouden.  Ze wogen 2235 en 2065 gram. Dit was een mooi gewicht voor die termijn. Door de goede start en de goede gewichten hadden ze geen ondersteuning nodig van een sonde, zuurstof of andere middelen, behalve dan een gesloten couveuse. Dikke prima! Zelf kon ik weinig, gelukkig bleef mijn man slapen in het ziekenhuis en konden we daardoor samen wennen aan de tweeling. 

In de nachten probeerde ik het zoveel mogelijk samen met mijn man te doen, want dat zou straks thuis natuurlijk ook gewoon moeten. Beide baby's gaf ik borstvoeding en om de productie goed om gang te brengen voor de tweeling kolfde ik nog na. Na 3 dagen had ik hierdoor meer als genoeg melk. Samen met de lactatiedeskundige van het ziekenhuis werd dan ook een plan gemaakt om niet meer te kolven. Dit scheelde natuurlijk veel in de nachtrust.  

Maar als we toch nog in het ziekenhuis lagen, dan gingen we toch maar een keer gebruik maken van de verpleegsters op de afdeling in de nacht, dan kon mijn man in ieder geval een keertje doorslapen. Zo gezegd, zo gedaan, savonds doorgesproken met de nachtverpleegster, deze zou mij ook op een vaste tijd wakker maken, en dan zou ik samen met de verpleegster voeden. Ging dat even mis! Een half uur na de afgesproken tijd word ik wakker door de baby's, deze huilde heel hard. Zelf kon ik 1 baby verzorgen, maar meer lukte nog niet door de keizersnede. Ik, lekker chagrijnig op het belletje gedrukt en ondertussen maar een baby gepakt, want tja.. deze moet toch drinken. De verpleegster kwam ook gewoon niet. Pfff. Dubio,  toch mijn man maar wakker gemaakt om te helpen. Na een uurtje kwam de verpleegster een keer.. tja sorry druk! Beetje jammer dat je dan afspraken maakt. Maar goed. Snap het allemaal wel, maar toch jammer! De volgende nacht hadden we dezelfde verpleegster.. we hadden toch maar afgesproken om het weer zelf te doen snachts. Ook prima! Ze kwam nu wel even checken of het allemaal lukte snachts. Toch lief, ze had door dat ik het niet zo fijn vond de nacht ervoor, terwijl ik me eigenlijk niet uitgesproken had over het voorval. Die verpleegsters voelen je toch goed aan, gevoelsmens zijn het, anders kan je het beroep denk ik ook niet goed doen.

Uiteindelijk mochten de baby's naar een open couveuse en werd het warmtematrasje ook afgebouwd. Elke dag kwamen ze wel even langs van de kinderarts, lactatiedeslundige, maatschappelijk werkster en de verpleging. Toch heb je het dan ook helemaal gehad. Elke dag mensen aan je bed. Wat vond ik het een fijne gedachte dat ik uiteindelijk toch weer rustig thuis zou zijn! Toch snap ik de begeleiding wel, dat de bevalling voor mij niet traumatisch was en de tweeling een goede start hadden betekent niet dat ze je niet in de gaten hoeven te houden natuurlijk! Daarnaast was iedereen ook gewoon aardig en begrijpend.. maar pfff die drukte elke dag. 

Op dag 9 kwam de kinderarts eindelijk met fijn nieuws: 'Als het zo doorgaat op de dag en nacht, dan mogen jullie morgen naar huis.' Fijn! Vooral ook omdat we na dag 7 afgesproken hadden dat mijn man snachts weer thuis ging slapen om weer een beetje een normaal ritme voor onze dochter te hebben. Er veranders straks toch al zo veel, was onze gedachte daarbij. 

Maar toen kwam de volgende dag de kinderarts: 'alles gaat goed? Ja  top! Dan mogen jullie morgen naar huis'... Error in mijn hoofd. Gelukkig ben ik mondig genoeg en heb er ook iets van gezegd waarmee ik deze blog afsluit: ' uhm, nee.. jullie zorgen supergoed voor mij, en ben echt blij met alle hulp, maar de baby's hebben geen ondersteuning meer nodig en ik heb een peuter thuis die ik ook weer gewoon wil zien!' 

We mochten die dag dan ook naar huis en daar begon ons avontuur als nieuw gezin weer opnieuw!