In en uit het ziekenhuis

Tijdens mijn eerste zwangerschap ging alles van een leien dakje. Bij deze zwangerschap had ik het vooral tegen het einde aan zwaarder. Ik had last van bloedverlies. Zo ook weer in de week dat eigenlijk mijn verlof zou beginnen. Omdat het ze niet konden plaatsen waar het bloedverlies vandaan kwam moest ik toch in het ziekenhuis blijven. Uiteindelijk nam het weer af en mocht ik weer naar huis. Tenzij het bloeden weer zou starten. Dan moest ik terug komen. 

Na 1/2 dagen kwam het steeds weer terug, dus weer terug naar het ziekenhuis. Vanwege de afwijking die Angel had was het extra belangrijk dat zij zo lang mogelijk bleef zitten. Ik moest daarom echt rust nemen. 

Op 1 augustus in de middag had ik weer bloedverlies. Het is heel gek hoe je alles details toch na verloop van tijd vergeet. Ik denk dat ik die middag mijn slijmprop verloren heb.

Onderweg naar het AMC voelde ik dat ik al wat meer buikkrampen kreeg.. Heel gek dat je na je eerste bevalling nog steeds kan twijfelen of het weeën zouden zijn. 

Eenmaal bij Het amc hebben ze weer eerst mijn baarmoedermond gemeten. Vervolgens moest ik even een uurtje wachten, zodat ze het verschil konden meten. Als er wat gebeurd zou zijn werd ik weer opgenomen. 

Wij zijn toen even naar beneden gegaan, want ja wat moet je op de gangen doen? Eenmaal beneden merkte ik dat ik toch steeds terugkerende krampen kreeg. Ik moest er niet aan denken dat hier in de hal met alle mensen me vliezen of iets zouden breken. We zijn toen toch maar weer naar boven gegaan. Na een uur mochten we terug komen en werd ik aan de ctg gelegd. Ik wist al dit gaat doorzetten. Voor mijn gevoel moest ik zo lang wachten. Mijn gedachtes gingen alle kanten op. Ik bloedde en had een kindje met een ernstige afwijking in mijn buik. Moeten ze niet een beetje haast maken?! Ik heb altijd gedacht dat bloedverlies super erg was, want daar hameren ze altijd op tijdens een zwangerschap. Ondertussen had ik al anderhalve week op en af bloedverlies. Niet een paar druppels maar echt wel veel. Toch lieten ze mij er toen mee rondlopen.. heb dat nooit echt begrepen..

Gelukkig kwam er een arts en ook zij zag dat ik weeën had.

Ik werd opgenomen..